♥ Selliot: Prins&Stalknecht ♥

Elliot
"I know," mompelde ik terwijl een aantal herinneringen van datsoort nachten door mijn hoofd schoten. "Nevertheless, I have nothing but great memories to look upon." Ik vroeg me plotseling iets af. "I guess, as a prince, it's not as easy to go out in public, right? Were you able to enjoy a party downtown with friends?"
Ik moest hardop lachen. Maar Sergs plots verschrikte blik, leidde me af. Hij draaide zich uit het niets om en beende terug in de richting van het paleis. Ik spurtte hem achterna en besefte toen het rare, hoge geluid dat door de open tuindeuren onze kans op waaide. Dat klonk als een alarm... een brand alarm.
Oh.
Oh nee toch.
Het Bosnische genot.
Sergius bereikte de keuken en begon zich te excuseren, met mij vlak achter zich. Er hadden zich al een aantal mensen verzameld die de gebeurtenis iets eerder hadden ontdekt. De keuken hing blank van de rook.
Twee jongetjes, die ik herkende als Sergius' broertjes, hikten van het lachen. Ze zeiden me gedag, na een pedagogische opmerking van hun oudere broer.
"Hey kiddo's," beantwoordde ik hun groet. Na een bevel van Sergius liepen ze met ietwat tegenzin naar de jonge vrouw die in de deuropening stond, ik vermoedde hun nanny nu dat de koning en koningin niet thuis waren.
Toen iedereen weg was en ik alleen met Sergius over was gebleven, bekeken we ons mislukt gebak.
"Gosh, it felt like we were only out for 5 minutes... I'm sorry, S." Ik rook nu aan mijn eigen overhemd en kuchte in mijn hand van de rook die nog om ons heen hing. "Yeah, good idea."
We liepen samen terug naar de slaapkamer en ik viste ietwat dezelfde outfit uit mijn koffer, alleen in plaats van het geruite hemd verving ik deze door een marineblauwe dunne trui.
"So... what should we get for breakfast? Maybe something that doesn't involve the ability to burn down the palace."

Sergius
"I mean, yeah, I could go to parties sometimes, but I could not act as careless and relaxed as my friends. I always had to be some kind of composed." Ik haalde mijn schouders op. Zo vervelend had ik het niet gevonden. Daarnaast was ik ook niet anders gewend.
Toen iedereen eenmaal de keuken uit was, begonnen we met het opmeten van de schade. Het viel gelukkig allemaal mee. De enige blijvende schade was dat we nog steeds geen eten hadden. Inmiddels begon mijn maag wel te rommelen. Mijn blik gleed richting Elliot en langzaamaan veranderde het schaamrood op mijn kaken in een glimlach. "It is not your fault, babe. We just forgot about time. That could happen to the best of us, right?" Toen drong de stank van het verbrande eten en de daarbij veroorzaakte rook mijn neus binnen en kon ik mijn gezicht toch echt niet meer in de plooi houden. "I would kiss you now, but we smell awful."
Eenmaal in de slaapkamer trok ik de stinkende kleding uit en hing ik het ergens op waar het een beetje uit kon waaien en waar we er hopelijk zo min mogelijk last van hadden. Deze geur was niet fijn om lang in je neus te hebben, laat staan als je probeerde om in slaap te vallen. Dit keer trok ik een witte broek en een zwarte blouse uit de kast. Hopelijk zou ik geen spijt krijgen van die kledingkeuze.
Ik dacht na over wat nu onze ontbijtopties zouden zijn. "Perhaps we could get some bread, or some yoghurt with muesli." Dat moest toch lukken zonder enig alarm te veroorzaken. "Now we do know what the fire alarm sounds like."

Elliot
Het leek me verschrikkelijk om niet los te kunnen gaan, maar Sergius leek het geen probleem te vinden. Dat was ook wel een verschil tussen ons. Ik was wat losser, terwijl Sergius meer beheerst was. Dat paste ook bij de rollen die we in het leven hadden gekregen.
"We have plenty of time to kiss," glimlachte ik met een knipoog.
"Yes, let's do that," verzuchtte ik. Een gewoon simpel en doorsnee ontbijt, daar kon niets misgaan. "Ha, I hope we won't hear it again soon. Next time we'll just stay in the kitchen, deal?" Ik liep naar Sergius toe en stak één van mijn vingers speels in de opening tussen de knoopjes van zijn blouse. Daarna drukte ik een vluchtige kus op zijn kaak en liep hem toen voorbij de kamer uit. "You comin'? I'm starving."

Sergius
Met een glimlach rond mijn lippen volgde ik zijn bewegingen. "Deal." Ik was benieuwd of we het ooit zo lang in de keuken zouden volhouden, maar dat zouden we vast wel een ander keertje zien. Elliot benam me kort de adem door zo dichtbij te komen. Ik had twee seconden nodig om ervan te herstellen. "Yeah," kwam er ietwat schor over mijn lippen heen, waarna ik de pas inzette en richting de kamerdeur liep. "I am starving too." En daar was geen woord aan gelogen.
Eenmaal weer in de keuken waar zich al het een en ander had afgespeeld die ochtend, ontdekte ik dat iemand anders zo slim was geweest twee van de keukenramen wijd open te zetten. Dat we daar zelf nog niet op gekomen waren. De verbrande geur die er had gehangen was bijna niet meer te ruiken. Het enige bewijs van de ramp lag op de keukentafel: de zwart bladderende Bosanski lokum. Met papier en al pakte ik het zooitje op en deponeerde het in de prullenbak. Vanuit een andere lade toverde ik een doekje tevoorschijn die ik vervolgens met een boogje in Elliots richting gooide. De keuken moest tenslotte verder nog wel ietwat schoongemaakt worden, zo konden we het echt niet achterlaten. Uit verschillende kasten haalde ik de opties die ik zojuist aan Elliot had gepresenteerd plus nog wat beleg erbij. Twee borden en wat bestek erbij en het ontbijten kon beginnen.

Elliot
Terwijl Sergius het bewijs van onze verbrande gebakjes wegmoffelde bij het afval, boende ik het aanrecht schoon dat nog met bloem en stukjes deeg besmeurd was.
Ik flanste nadien een ontbijtje in mekaar voor mezelf en wachtte tot ook Sergius dit had gedaan om mijn tanden erin te zetten. Terwijl ik wachtte haalde ik mijn telefoon uit mijn zak om tot de ontdekking te komen dat ik een aantal meldingen had. Mijn moeder, die ik gister een geruststellend bericht had gestuurd nadat ik veilig en wel met de taxi bij het paleis was aangekomen, had me alweer een bericht gestuurd om te vragen of alles oké was aan deze kant. Ik typte snel een reactie terug en checkte nog even de rest van mijn meldingen.

Cynthia schreef:Sergius
Nieuwsgierige ogen gleden over de figuur die voor mij stond. Er vormde zich uiteindelijk een glimlach rond mijn lippen. "Well..." Voordat ik mijn zin af kon maken, onderbrak Elliot me met zijn vinger en liep weg.
Enigszins pruilend bleef ik aarzelend staan. Wat was die stalknecht nou weer van plan? Draaiend op mijn hielen speurde ik de horizon af, op zoek naar enig ander teken van leven aangezien de tennisbanen waar wij ons nu op bevonden uitgestorven waren. Als je in het paleis ronddwaalde, had je meestal toch wel het idee dat veel van de kamers in gebruik waren. Waar hielden al die gasten zich nu toch op? Uiteraard was dit de ideale plek om alleen maar te luieren en lekker aan zee te liggen, er waren immers weinig verplichtingen waaraan voldaan moest worden. Alleen kon ik me niet bedenken hoe je de hele dag luieren na een weekje of twee niet helemaal zat was. Misschien dat je het daarna nog wel zou kunnen, maar een zeurend gevoel van verveling, nietsdoen, verval kon toch echt niet uitblijven. En toch was geen van de andere adellijken of het personeel - naast Elliot - aanwezig in de nabijheid van de tennisbanen. Het terrein van het paleis zou wel zo groot zijn dat iedere knakker alle anderen kon ontlopen als hij dat zou willen.
Daar kwam de stalknecht weer aanlopen, vanaf waar hij dan ook heen was geweest. Het moest ergens zijn geweest waar spullen om tennis te beoefenen aanwezig waren, aangezien hij met rackets en tennisballen terugkwam. Ik probeerde serieus terug te kijken in zijn uitdagende ogen, maar snel vormde zich een grijns op mijn gezicht. "You think you stand a chance?" vroeg ik hem, terwijl ik het racket aanpakte. "Show me."

Elliot
Eigenlijk had ik nog nooit van mijn leven ook maar één serieus potje tennis gespeeld, maar dat ging ik (nog) niet aan deze man zijn neus hangen. Als iemand mij uitdaagde, ging ik daar graag op in - zo was ik nu eenmaal. Hoe moeilijk kon het nu zijn? Een balletje hoog slaan, en een kind kon de was doen.
"Challenge accepted," zei ik met fris enthousiasme.
Ik sprintte naar de andere helft van het veld, zodat ik recht tegenover de Bosnische prins kwam te staan. Ik woog de bal in mijn hand en even schoot er een gedachte door mijn hoofd. Zag mij hier nu staan, de hete zon brandend op mijn huid, een potje tennis spelen in Hawaii, samen met een prins. Mijn mondhoek krulde op, ik gooide de bal in de lucht en katapulteerde deze via het racket naar de overkant.

Sergius
Mijn grijns veranderde in een glimlach terwijl mijn blik de sprintende jongeman volgde. Nooit gedacht dat ik nog eens een potje tennis zou spelen met een Australische stalknecht, dacht ik hoofdschuddend. Ik liep naar de juiste positie aan mijn kant van het net en het spel kon beginnen.
Elliot serveerde, en ik moest zeggen dat hij de bal niet onredelijk over het net wist te krijgen. Relatief eenvoudig kaatste ik de tennisbal terug naar de kant die voor hem backhand was. Vervolgens bewoog ik me terug naar het midden, met mijn racket in de aanslag, klaar voor de volgende slag.

Elliot
Ik probeerde de bal te volgen die door de lucht vloog, wat enigszins moeilijk gemaakt werd door de felle zon die in mijn ogen scheen. Maar zo goed als ik kon wist ik naar de juiste plek te rennen waar de bal enkele seconden later neerkwam. Het scheelde maar een haartje, maar ik wist de bal terug te kaatsen met mijn racket.
We waren nog geen minuut bezig en ik voelde het zweet al over mijn rug kriebelen.

Sergius
De Australiër wist de bal te raken en netjes over het net te spelen. Op een drafje liep ik naar de plek waar ik verwachtte dat de tennisbal ongeveer neer zou komen. Ik haalde uit en sloeg hem precies naar de andere kant van het veld, waar Elliot hem zo goed als onmogelijk nog zou kunnen raken. En inderdaad, zijn racket kwam niet in de buurt. De bal kwam op de grond terecht en stuiterde het veld uit. Met een triomfantelijke glimlach keek ik naar mijn medespeler. "15-0." Ik liep terug naar het juiste vak en wachtte op zijn volgende opslag. Op deze manier kon ik het nog wel een tijdje volhouden, ondanks de hitte.

Elliot
Sergius sloeg en - shit, rennen rennen rennen. Te laat. Fuck!
"Well done," riep ik, en slenterde terug naar het midden. Van de puntentelling snapte ik geen snars maar dat hield ik maar even voor mezelf.
Tien minuten later en we waren allebei semi doorweekt van het zweet. Sergius was scherp en razendsnel, zijn slagen doeltreffend. Na de zoveelste misser gaf ik het op. Hijgend liep ik naar het net toe.
"You win," stootte ik uit. "I need a shower. A cold one. And a large beer."

Sergius
De daaropvolgende rally's verliepen eigenlijk allemaal zoals de eerste rally. Elliot wist een aantal ballen goed terug te slaan, maar de meeste schoten aan hem voorbij. Ik moest toegeven dat dit niet mijn meest inspannende potje tennis was geweest, maar toch hijgde ik licht en voelde ik het zweet bijna overal zitten.
Met een triomfantelijke glimlach stond ik aan het net. "I do know where to get both. Follow me." De energie om iets van de gebruikte materialen op te ruimen had ik oprecht niet meer. Ik liep in de richting van het paleis. "Good game. Where did you learn to play?" De woorden kwamen enigszins ademloos over mijn lippen.
Toen ik in de buurt van een deur enkele ligbedden en stoelen zag staan, wist ik dat ik goed zat. Verrukt opende ik de deur. En jawel, daar stond de minikoelkast waar ik naar op zoek was geweest. Ik was er per toeval op gestuit en had het in mijn achterhoofd gehouden omdat het vast wel een keer van pas zou komen. Dit was zeker zo'n moment. De glazen deur van het koelkastje ging gemakkelijk open en ik pakte er twee flesjes water uit. Even twijfelde ik over of ik wel bier moest nemen, maar toen bedacht ik me schouderophalend dat ik me hier niet zo fatsoenlijk als elders hoefde te gedragen. Ik werd toch niet in de gaten gehouden door de pers of wie dan ook. Dus begaf ik me met in de ene hand de twee flesjes water en in de andere hand twee flesjes bier weer naar buiten, waar Elliot plaats had genomen op een van de ligbedden. Ik wierp een van de flesjes water naar hem toe, waarna ik de andere flesjes op een tafel tussen ons in zette. Al staand besloot ik het water niet op te drinken, maar over mijn hoofd uit te gieten. Dat was de verkoeling waar ik zo naar snakte. Tevreden nam ik plaats op de ligstoel.

Elliot
Sergius kwam met verlossende woorden, en even beeldde ik mezelf in als een hond: hijgend met tong uit de mond, staart kwispelend, puppy ogen aan.
"You don't have to be polite," wuifde ik zijn opmerking weg met een klein lachje. "You beat my ass, hard. I've never played a game of tennis in my life, as you can clearly tell." Ik veegde het zweet van mijn voorhoofd met de onderkant van mijn shirt. Daarna keek ik hem goedkeurend aan. "You, on the other hand, you're really not bad." En je kent al die rare tennistermen die voor mij buitenaards klinken, voegde ik er in gedachten aan toe.
Ik liep Sergius achterna - nogmaals, kwispelend hondje - tot we op een plek stuikten met een aantal ligbedden. Ik liet me op de meest dichtbijzijnde vallen terwijl Sergius een deur opende net buiten mijn gezichtsveld.
"Thanks dude," verzuchtte ik bij het zien van onze verfrissingen, dankbaarheid in mijn stem. Sergius goot zijn flesje water leeg over zijn hoofd, en ik kon me geen beter idee inbeelden. En dus trok ik met één soepele handbeweging mijn shirt uit, draaide het dopje open en goot het water over mijn kop. "That feels incredible."
Ik plofte weer neer op mijn ligbed, vouwde mijn armen achter mijn hoofd en sloot mijn ogen. "Ah."

Sergius
Met omgekrulde lippen hoorde ik de woorden van de stalknecht aan, die… iets minder netjes waren dan ik gewend was. Het voelde wat vreemd aan, dus ik wuifde het maar een beetje weg. Schouderophalend nam ik zijn compliment in ontvangst. "I am not that great. My dad and a couple of friends like to play, so occasionally, I join them."
Net als ik besloot Elliot het water over zichzelf uit te gieten, alleen trok hij daarvoor eerst zijn shirt uit. Ik kon het niet laten om een paar seconden lang naar zijn ontblote bovenlijf te kijken. Dat zag er zeker niet verkeerd uit.
Met een opener haalde ik de doppen van de bierflesjes af, waarna ik een slok nam. Heerlijk verfrissend. "How do you like your stay so far?" Even liet ik de zonnebril naar het puntje van mijn neus glijden zodat ik de jongeman kort kon aankijken, waarna ik de bril weer goed schoof en met gesloten ogen van het zonnetje genoot. Ik herinnerde onze vorige ontmoeting met een zekere hele vervelende medewerker in de bar nog. Zijn gedrag had ik zo ongepast gevonden dat ik me genoodzaakt had gevoeld om het bij de huismeester te melden. Allereerst omdat ik het incorrect vond dat er een onderscheid werd gemaakt tussen hoe de adellijke gasten en de medewerkers behandeld werden, nota bene door een lid van het personeel zelf. Verder vond ik de moraliteit van de desbetreffende persoon ook niet passen binnen een gelegenheid als deze. Het lid van het bestuur dat ik sprak, zei me toe dat ze een onderzoek zouden starten met om te beginnen een gesprek met het personeelslid. Hopelijk werd het verder ook snel goed opgepakt.

Elliot
Ik pakte het biertje dat Sergius zojuist voor ons had geopend. "Cheers," zei ik waarna ik een grote slok nam en de koude, prikkelende vloeistof al genieten door mijn mond en keel liet glijden.
Ik dacht even na over mijn antwoord. Nu ik hier in het zonnetje lag, met een koud biertje in mijn hand, was het onmogelijk om tot een negatief antwoord te komen. "Well, I can't say I'd rather be anywhere else right now." De locatie was uiteraard ideaal, het weer fenomenaal. En het harde werk maakte me niet uit. Ik deed het graag en ik was het gewend. Ik kreeg een meer dan mooi salaris ervoor én ik had wat vrije tijd die ik in dit paradijs kon spenderen. Het enige wat ik miste waren mijn familie en vrienden. Ik had hier nog geen echte vrienden. En Robin, tja, ze was dan wel familie maar dat was niet hetzelfde. We kenden elkaar nog maar net en we waren zo ontzettend verschillend. Ze deed wel aardig tegen me, maar om eerlijk te zijn wist ik niet zo goed wat ik van haar moest denken. "And what about you?"

Sergius
Ik hief het flesje kort de lucht in. "Cheers." Het maakte me blij om te horen dat het Elliot hier uitstekend beviel. Dat kon haast niet anders betekenen dan dat het voorval niet meer in zijn hoofd rondspookte. Even dacht ik na over zijn wedervraag. Eerlijk gezegd kon ik niet anders dan met hem instemmen. "I would say the same. Plus, it is nice to have no duties for a while." Ik kon niet ontkennen dat het fijn was om even geen verantwoordelijkheden te hebben. Dat ik ondertussen ook het bed had gedeeld met twee hele leuke jongens, was een zeer plezante bijkomstigheid…
Mijn aandacht ging weer naar de jongeman die naast me lag en van het zonnetje aan het genieten was. "Do you have a lot of contact with your loved ones at home?"

2 jongens?! pfff slet

Elliot
Juist, een prins-zijn was niet koek en ei, leek me. Het waren geen uitstapjes op zijn groot wit paard door het bos, wachtend om zijn prinses in de verte te horen zingen die door een duivelse vloek is opgesloten in een toren. Het was ook geen zorgeloos leventje, want hoewel ze misschien geld in overvloed hadden en mooie kastelen, waren ze constant het centrale middelpunt van de aandacht. Althans, dat dacht ik.
"What kind of duties do you have?" vroeg ik met oprechte interesse, mijn ogen steeds gesloten tegen de felle zon.
Zijn vraag kwam bijna in reactie op de gedachten in mijn hoofd. Kon hij ze soms horen? "A little, but the time difference makes it a bit difficult."

Pfff hij heeft gewoon plezier, niet zo oordelen

Sergius
Met een glimlach rond mijn lippen dacht ik aan alle werkzaamheden die ik nu niet hoefde te ondernemen. "Mostly, the duties consist of attending ceremonies. Those ceremonies can concern the opening of an exhibition or a public place, or anything in between. Furthermore, we are hosting other nobles and royal families, but also officials of our own country. Occasionally, I join my family on state visits and work trips to other countries." Zo goed als elke dag was er wel iets waar leden van mijn familie voor uitgenodigd waren. Vele invitaties moesten we aan ons voorbij laten gaan. We probeerden toch altijd zoveel mogelijk verscheiden gelegenheden te attenderen.
"That sounds familiar..." Het tijdsverschil was precies 12 uur, wat het contact bemoeilijkte. Of ik belde hen laat in de avond als het bij mij vroeg in de ochtend was, of het was voor hen vroeg en voor mij laat op de dag. Het scheelde wel wat als enkele familieleden in andere landen op staatsbezoek waren waardoor het tijdsverschil verkleinde, maar ook daar konden we eigenlijk weinig gebruik van maken met de volle agenda die mijn familie dan had. Ergens was het jammer, maar ik vermaakte me hier ook prima en had genoeg om handen. Ook aan menselijk contact geen gebrek hier. Het was ook wel eens fijn om op een wat meer ontspannen manier met leden van andere koninklijke huizen om te gaan in plaats van hoe de omgang was tijdens officiële gelegenheden.

ik was maar aan het jokennn

Elliot
Ik kon wel een beeld schetsen bij Sergius' uitleg. Met behulp van wat ik al weleens op tv had gezien: lintjes doorknippen, kleine toespraken geven, handjes schudden. Het zag er allemaal zo formeel en stijf uit maar vooral saai. Ik was blij dat ik geen prins was.
Even schoten mijn gedachten naar mijn vader; mijn genen. Maar eigenlijk had ik wel degelijk koninklijk bloed in me, toch? Dat was niet te bevatten.
Uiteindelijk knikte ik maar, hoewel het maar de vraag was of het de Bosniër zou opvallen. Hij droeg een zonnebril, dus hoe kon ik het weten.
Er viel even een stilte. Geen vervelende, gewoon een rustgevende. We genoten beide van het lekkere weertje.
Na een tijdje opende ik toch weer mijn mond: "So do you know a few people around here that you're close with?"

Sergius
Zo kletsten we nog even door over koetjes en kalfjes. Elliot kwam over als een interessante jongeman, waar ik zeker meer van wilde weten. Op een gegeven moment kreeg ik het toch enigszins koud doordat het water nog in mijn kleding zat. Zo fris zag ik er vast niet meer uit. En ondanks dat ik wat koud water over mezelf heen had gegooid, voelde ik me allerminst fris. Dus zei ik Elliot gedag en bedankte hem voor het potje tennis, waarna ik de gebruikte materialen netjes opruimde in de daarvoor bestemde containers. Vervolgens begaf ik me richting mijn kamer in het paleis. Een heerlijke warme douche was het enige wat ik nu wilde.

Zwembad meet

Sergius
Ik kon de glimlach rond mijn lippen niet onderdrukken. De lucht was stralend blauw, alles om me heen was paradijselijk mooi en ik had plezierig gezelschap om de tijd mee door te brengen. Wat was het toch geweldig hier.
Nu liep ik op mijn slippers met een handdoek over mijn schouder geworpen in de richting van het zwembad. Het idee om naar het strand te gaan had me eerst wel aanlokkelijk geklonken, maar het was daar toch vaak wat drukker. Ondanks dat het een privéstrand was, voelde ik me er ook minder vrij dan dichterbij het paleis. Dus begaf ik me naar het heerlijke buitenzwembad wat ook tot de luxe faciliteiten van het gebouw behoorde.
Onderweg groette ik netjes alle medewerkers en medebewoners die ik tegenkwam. Langzaamaan maakte ik met steeds meer mensen kennis. Ook koninklijke en adellijke kennissen leerde ik kennen op hele andere manieren dan voorheen. Het was zo’n goed besluit geweest om naar Hawaii te vertrekken.
Eenmaal bij het zwembad aangekomen kon ik mijn vermoedens bevestigen. Er waren slechts enkele andere gasten aanwezig, tezamen met twee toezichthouders. Ik liep naar een van de stoelen, waar ik mijn handdoek netjes op neer legde. Vervolgens trok ik mijn shirt uit en ging liggen om even van het heerlijke zonnetje te genieten. Met gesloten ogen en een zonnebril op vergat ik de omgeving.

Elliot
"Elliot! Prinses in aantocht. Kun jij het even doen?"
Dave stond aan de ingang van de stallen met het nieuwste veulen in zijn hand. Ik stak mijn hoofd om de hoek van Shadow's hok en riep een antwoord terug, "ik kom eraan!"
Vlug goot ik het laatste beetje voer in de voerbak. Shadow, een grote inktzwarte merrie, snoof er even aan en hinnikte. "Smakelijk, jongedame. Ik zie je straks weer."
Nadat ik het hok op slot had gezet, klopte ik mijn handen af aan mijn werkuniform en plukte een strootje uit mijn haar. Mijn ogen schoten even naar de klok. Mijn dienst zat er bijna op, en normaal stond er niemand meer ingepland om te gaan rijden.
Ik liep de stallen door tot ik buiten stond, waar een jonge vrouw met haar rug naar mij gekeerd het omliggende landschap bewonderde. Ik schraapte mijn keel om mijn aanwezigheid te verraden.
"Goedemiddag, mevrouw. Heeft u een afspraak ge-"
Ze draaide zich halverwege mijn zin om en ik voelde mijn hart een sprongetje maken.
"Nee, ik heb geen afspraak gemaakt. Is dat een probleem?"
"Eh, nee hoor. Geen enkel probleem." Ik glimlachte maar het was met trillende mondhoeken. "Heeft u al een paard in gedachten?"
Robin Foster bekeek me even van top tot teen. Na bijna twee weken in het hotel stond ze nu voor het eerst voor mijn neus. Ik slikte krampachtig.
"Ik rijd altijd op Delilah." Ze glimlachte kort. "Nieuw hier?"
"Correct." Ik deed nogmaals een poging tot glimlachen. "Ik, eh, ik zal Delilah voor u klaarmaken."
Mijn gedachten waren zo'n grote warboel dat ik tot twee keer toe de verkeerde stal wilde binnenlopen. Uiteindelijk vond ik Delilah, een ervaren merrie, zachtaardig maar met pit. Ze leek me een goede keus voor Robin. Hoewel ik het niet kon weten, ik kende haar nog geen vijf seconden.
Delilah rook nieuwsgierig aan mijn schouder toen ik haar de stal uitleidde. Eenmaal gezadeld installeerde ik het bit en het hoofdstuk, de teugels en stijgbeugels. Daarna leidde ik Delilah naar Robin. Ze stond inmiddels binnen en keek nieuwsgierig tussen de overige paarden.
"Voila. Heeft u nog iets nodig? Moet u begeleid worden?" Ik keek haar aan en probeerde neutraal te blijven kijken, maar in realiteit bekeek ik elk detail van haar gezicht. Op zoek naar gelijkenissen. Ze had donkerbruin haar, deels verborgen onder een baret. Hazelkleurige ogen. Sprekende volle wenkbrauwen.
"Nee dank u ... Elliot," haar ogen bleven kort op mijn naamkaartje hangen. "Ik red me wel. Kom, meisje."
Ik legde de teugels in haar handen en keek toe hoe ze met Delilah de stal uit wandelde. Ik weet niet hoe lang ik daar stond, bevroren toekijkend hoe ze in de verte verdween, maar Dave wekte me plots uit mijn trance.
"Elliot? De paarden voeren zichzelf niet, he."
"Sorry, ik-" Ik dwong mijn lichaam terug in beweging te schieten en mijn gedachten op iets anders dan Robin te focussen.
Ik was vijftien minuten over het einde van mijn dienst heen toen ik klaar was met het voederen van de dieren. Mijn hoofd was nog altijd een warboel terwijl ik terug naar het paleis croste op mijn bike. De stallen waren gescheiden van het paleis middels een grof stuk landschap. Daaromheen liep een geasfalteerde weg om het de royals zo gemakkelijk mogelijk te maken zich te verplaatsen. Maar ik nam een andere weg, een ruiger stuk dat minder makkelijk begaanbaar was, maar ook een stuk leuker - vooral als je op een mountainbike zat.
Maar deze middag had ik beter voor het asfalt gekozen. Mijn hoofd was nog steeds van slag. Ik had er zo lang naar uitgekeken, en nu had ik Robin gezien. Gesproken. Maar ik had niet verwacht dat het zo'n impact op me zou hebben. Ze was gewoon een vreemde, maar ze kon evengoed een bloedverwant zijn. Ze was vriendelijk tegen me geweest, maar ik kon haar niet lezen. Zou ze iets door hebben gehad? Had ze de paniek in mijn ogen gezien? Ik had geen flauw idee.
Verzonken in gedachten, had ik de boomwortel niet opgemerkt die uit de grond stak, half gecamoufleerd door een stapeltje bladeren die uit de bomen gevallen waren. Zodra mijn voorwiel er tegenaan botste veroorzaakte dit een klap die me van het zadel katapulteerde. Ik kwam een eindje verder neer op de grond.
Kreunend kwam ik overeind en klopte de bladeren en aarde van mijn kleren af. Een paar scheldwoorden zochten dekking onder mijn adem.
Na een vluchtige inspectie kwam ik tot de conclusie dat mijn bike geen schade had opgelopen. Mijn elleboog prikte en de knie waarop ik geland was voelde een beetje beurs, maar ik kon zonder problemen fietsen.
Eenmaal aangekomen aan de noordkant van het paleisgebouw, de kant van het personeel, zette ik mijn bike op slot en wilde ik niets liever dan rechtstreeks naar mijn kamer gaan om een hete douche te nemen en de spanning van mijn lijf te spoelen. Maar het lot gunde me deze ontspanning niet. Onderweg naar mijn kamer werd ik namelijk tegengehouden door één van de leidinggevenden van het personeel. Blijkbaar was één van de badmeesters plotseling ziek geworden - voedselvergiftiging, en zochten ze dringend vervanging. Wetende dat er op mijn CV een cursus EHBO en reddend zwemmen aangeprezen werden, hadden ze direct aan mij gedacht. Ik zuchtte maar stemde toe. Ik was hier nog geen drie weken, dus ik wilde nog steeds een goede indruk maken.

Tien minuten later had ik mijn stoffige, naar paarden stinkende en met aarde besmeurde werkuniform omgewisseld voor een zwembroek, teenslippers en t-shirt. Met een zonnebril in mijn hand en een koordje inclusief fluitje rond mijn nek wandelde ik in de richting van het zwembad. Eenmaal door de grote tuindeuren via de lobby van het paleis kwam je in een soort gigantische binnentuin met exotische planten, bruine tegels en een zwembad dat als een soort rivier het oppervlak betrok. Gelukkig was het rustig. Hoewel de strakblauwe lucht en brandende zon bijna smeekten om gezien te worden, lagen de meeste ligstoelen er verlaten bij. Misschien was het strand vandaag een meer gewilde plaats.
Ik wandelde een rondje langs alle uithoeken van het zwembad om te concluderen dat het er maar een saaie bedoeling was, toen ik in de verte een gestalte zich door het doolhof van ligstoelen zag bewegen. Iets in de contour van zijn gestalte bracht herkenning bij me op, maar ik kon de link nog niet direct leggen en wandelde op mijn gemakje verder.
Twee jonge mannen volgden kort daarna door de tuindeuren, luid pratend en met flesjes bier in hun handen. Ik volgde hen door de glazen van mijn zonnebril. Iets zei me dat dit foute boel was, maar ik wachtte kalm af.
Ik herkende de twee al snel als de gebroeders afkomstig van Noorwegen. Er gingen nogal veel roddels de rondte in het paleis, en de twee jonge broers met elk een identiek opvallend goudblond kapsel waren geen uitzondering op die regel. Ze zouden voor al redelijk wat gezeik gezorgd hebben omdat ze hun vakantie iets te luid, te dronken, of te aanwezig gevierd zouden hebben in en rondom het paleis.
De man die ik dacht te herkennen maar door de afstand niet exact in kon schatten wie hij was - de Bosnische prins, misschien? - lag op een ligstoel en de twee broers stonden vlakbij hem. Ze waren aan het lachen en tieren als pubers tegen elkaar, en twee tellen later waren ze elk in het water gedoken met zo'n kracht dat er een gigantische sproeibui aan zwembadwater de lucht in schoot en de jongeman op zijn ligstoel doorweekte.
Ik floot direct op mijn fluitje en beende in een stevig maar zelfverzekerd tempo die kant op. Die Noorwegenaars zouden van mij wel even de wind van voren krijgen.

Sergius
Mijn gedachten dwaalden af naar een natuurgebied vlakbij het koninklijke paleis in Bosnië waar ik regelmatig tochten door maakte, hetzij te voet, hetzij te fiets. Het gaf me dezelfde rust als onze eigen tuinen, maar het had ook iets avontuurlijks. Het was er vredig en tegelijkertijd verwilderd, aangezien er nooit een mens geprobeerd had iets aan het landschap aan te passen. Tenminste, niet op de manier die de meesten zouden veronderstellen. Ergens leken stemmen te klinken, maar ze drongen niet genoeg tot me door om mijn aandacht er daadwerkelijk op te focussen. Overblijfselen van de oorlog die er – overigens in het hele land – gewoed had, waren mij niet onbekend. Ze brachten een sinister gevoel met zich mee, maar gaven me ook hoop. Hoop dat er een betere toekomst in het verschiet lag en mensen die betere toekomst zelf konden maken.
Ik schoot omhoog. "What the…" Abrupt werd ik uit mijn gedachten gehaald. Over mijn hele lichaam voelde ik vloeistof. Ik keek om me heen, op zoek naar de oorzaak, toen mijn blik op de twee Noorse jongens in het zwembad viel. Verbeten keek ik toe hoe ze lachten. Enkele Bosnische scheldwoorden schoten door mijn hoofd. Een jongeman die als toezichthouder functioneerde, beende op het tweetal af. Die jongen leek verdacht veel op Elliot, de stalknecht die ik reeds enkele keren ontmoet had en onlangs makkelijk verslagen had in een potje tennis. Mijn ogen volgden het schouwspel dat voor mijn ogen ontstond.

Elliot
"Als jullie geen respect kunnen opbrengen voor de andere gasten aan het zwembad, dan zijn jullie hier niet welkom."
De Noren keken me even uitdagend aan en mompelden iets in een andere taal, maar ik bleef kalmpjes staan. Sinds mijn aankomst hier had ik nog met niemand problemen gehad - behalve, herinnerde ik mezelf, die vervelende barman van een tijdje geleden. Maar sindsdien had ik hem niet meer gezien en vroeg ik me zelfs af of hij er nog wel werkte.
"Wij zijn ook gasten," sputterde één van de Noren zwakjes tegen. Aan zijn manier van spreken kon ik merken dat hij al meerdere biertjes op had vandaag.
"Maar niet de enigen," zei ik. "Dit is een waarschuwing. Nog één zo'n grapje en ik smijt jullie buiten."
Zonder op een reactie te wachten blies ik op mijn fluitje, een knoerhard geluid waardoor de Noren even ineen doken - ik moest mijn best doen om niet te breed te grijnzen. Daarna draaide ik me om en liep resoluut richting de man die zojuist een onaangename douche in ontvangst had mogen nemen.
"Excuseer meneer," begon ik, maar stopte. Ik had het toch goed gezien. "Goedemiddag, Sergius. Moet ik een handdoek voor je gaan halen?"

Sergius
Ik was binnen gehoorsafstand van het drietal en kon duidelijk de stem van Elliot onderscheiden. Had de Australische jongeman een spontane carrièreswitch gemaakt? De gedachte daaraan bleef slechts een seconde in mijn hoofd hangen, deze situatie vereiste veel meer van mijn aandacht. Het deed me goed om te zien dat de daders zo op hun plek werden gezet. Ik had de twee jongens wel eerder gezien en genoeg roddels over ze gehoord om te weten dat het enigszins ongure types waren. Maar dit was nogal kinderachtig en ging wat te ver, zelfs voor personen als zij. Het fluitsignaal deed me lichtelijk mijn wenkbrauw optrekken. Schouderophalend liet ik me weer zakken. Het zou wel bij het protocol hier horen.
Het onaangename gevoel was al grotendeels uit mijn lijf vertrokken toen Elliot naar mij toe stapte. "Good afternoon to you too, Elliot." Met een dankbaar glimlachje hoorde ik zijn woorden aan. "No, thank you. It is all right." Met de zon hier zou ik toch binnen een paar minuten weer opgedroogd zijn. "So, are you a pool boy now?" Nieuwsgierig zocht ik naar de ogen achter de zonnebrilglazen.

Elliot
"I am today," zei ik grijnzend en wiebelde kort het rode fluitje tussen mijn vingers. Ik keek even om mijn schouder naar de Noorse broeders, maar die zaten momenteel aan de andere kant van het zwembad en leken zich te gedragen. "Sorry about those idiots." Ik draaide me terug naar Sergius. "You know those guys?"