♥ Selliot: Prins&Stalknecht ♥

Sergius
Een glimlach begon zich rond mijn lippen te vormen toen hij zich omdraaide en ik kort mijn blik over hem liet glijden. Pool boy dus... Toen ik bij zijn elleboog aan belandde, fronste ik. Dat zag er niet helemaal goed uit. En bij nader inzien leek zijn knie ook niet dezelfde egale kleur te hebben als de rest van zijn huid eromheen. Elliots stem trok mijn aandacht terug naar zijn gezicht. Ik haalde mijn schouders op. "There is nothing you could do about them." Echt, hij had geen enkele reden om zijn excuses aan mij aan te bieden. "I have seen them walking around the palace and I have heard stories about them, that is it." Jongemannen als zij hadden iedere persoon uit kunnen kiezen om mee te treiteren.
De abnormale plekken bleven toch in mijn hoofd zitten. "What'd you do?" Ik knikte in de richting van zijn beschadigde elleboog.

Elliot
Sergius herinnerde me aan de schaafwond op mijn elleboog, ik was het zelf bijna vergeten. Ik rolde met mijn ogen en zakte neer op de voet van de lege ligstoel naast die van de Bosnsiche prins.
"O, that." Mijn ogen rolden naar het zwembadwater en de glinsterende stukjes glas die op het oppervlak dreven, een weerspiegeling van de zonnestralen boven ons.
Ik zag mezelf in gedachten opnieuw - in slow motion - van mijn bike af vliegen. "Had a little fall off my bike." Mentaal spoelde ik terug naar de stallen, naar Robin. Hazelkleurige ogen die me onderzoekend hadden aangekeken. Een glimlach van volle lippen die glinsterden onder een laag lipgloss - een oprechte glimlach? Ik had geen idee. Ik dwong mezelf Sergius aan te kijken en glimlachte schaapachtig. "Nothin' serious."
Terwijl ik neerzat besefte ik hoe moe ik me voelde. Mijn ledematen voelden zwaar. Ik wist niet of de vermoeidheid zo zeer fysiek was, al dan niet mentaal. Ik wilde zo graag met iemand praten, over Robin, over hoe ik me had gevoel toen ze me recht in mijn ogen keek, voor het eerst sinds al mijn dagen op deze aardbol.
Ik was hier naartoe gekomen met een plan: Robin ontmoeten. Maar nu ik haar in levende lijve had gezien, wist ik ineens helemaal niet meer wat ik precies aan het doen was. Dit plan was helemaal niet waterdicht. Wat had ik gedacht? Wat moest ik nu in godsnaam doen, of zeggen, om met Robin in contact te komen? Ik was geen verlegen persoon, allerminst. Maar het was iets anders als je met voorbedachte raden een band probeerde te smeden met je halfzus, die zelf geen flauw idee heeft wie jij bent en wat jullie met elkaar verbindt.

Sergius
Enigszins sceptisch bekeek ik Elliot terwijl hij naast me plaatsnam. Zijn uitleg nam mijn scepticisme niet weg. Ik had er over door willen vragen, maar voelde wel aan dat dit niet het moment was. Zijn houding verraadde dat zijn stemming niet opperbest was. "So, how come you are a pool boy today?" Ik zag hier geen paarden rondlopen, dus het was geen wekelijks uitstapje van het personeel van de stallen of iets dergelijks. Er kwam geen reactie op mijn vraag. Ik had niet het idee dat Elliot me überhaupt hoorde. Hier kon ik wel iets mee. "You know, I always believed that horses could fly." Weer geen reactie. Het was alsof zijn oren gesloten waren. Zo zat Elliot er ook bij. Met mijn hand haalde ik wat water van mijn voorhoofd af. Het waren niet veel druppels, zoals ik al verwacht had. De zon deed zijn werk. Wat me bracht bij het volgende. "And I think that the sun is just a kind of electricity company run by little men that transport the heat to us." Met een geniepige glimlach keek ik nogmaals naar Elliot. Het kwam écht niet binnen.
Nu was het toch wel genoeg geweest. Ik zwaaide met mijn hand voor zijn gezicht. "Hello, Earth to Elliot." Volgens mij had ik nu eindelijk zijn aandacht te pakken. "You zoned out there for a bit."

Elliot
En wie zei dat ze eigenlijk wel op een verloren halfbroer zat te wachten? Waarom zou ze ook maar één woord uit mijn mond geloven?
Plotseling bewoog er een gebruinde hand in mijn zicht. Ik rechtte mijn houding en keek Sergius ietwat beschaamd aan.
"I'm sorry," zei ik verontschuldigend. "I've got some things on my mind and haven't had time to have lunch, I'm not myself. Please excuse me." Het was waar, ik had al niet meer gegeten sinds vanochtend, voor mijn shift in de stallen. Ik hoopte dat Sergius niet verder zou doorvragen over de dingen waarmee ik in mijn hoofd zat. "What were you saying?"


*

al 5 pagina's btw

Sergius
Toen ik eenmaal Elliots aandacht had, begon hij zich uitgebreid te verontschuldigen. "Do not worry, you have nothing to apologize for. We all have such days." Ik glimlachte om mijn woorden kracht in oprechtheid bij te zetten. Mijn opmerkingen over vliegende paarden en het zonnebedrijf schoten door mijn gedachten toen hij me vroeg wat ik had gezegd. "Nothing special." Dat kwam er niet heel overtuigend uit.
Even dacht ik na. Ik pakte mijn shirt en trok deze over mijn hoofd, waarna ik opstond. "I will be right back. In the meantime, will you guard my towel?" Het was grappig bedoeld, maar misschien was het serieus nodig met de twee Noorse jongens die nog steeds in het zwembad aanwezig waren. Kort keek ik Elliot aan om zeker te weten dat mijn woorden wel waren overgekomen, waarna ik me richting de deuren van het paleis begaf. Ondanks dat de zon al aardig haar werk had gedaan, was mijn lichaam nog niet helemaal verlost van de waterdruppels, dus nu werd mijn shirt enigszins nat. Waarschijnlijk waren ze niet al te blij met mijn huidige verschijning in het paleis, maar ik kon er ook niets aan doen.
Binnen een paar minuten had ik de ruimte gevonden die ik zocht. Ik groette de enige aanwezige medewerker, die me nogal verschrikt aankeek. "Hey. I want to make a salad. Where can I find everything?" Met opgetrokken wenkbrauwen keek de beste man me aan, waarna hij schouderophalend verschillende laden en kasten opentrok om me een schaal en vork aan te geven. Hij wees me achter welke deurtjes ik ingrediënten kon vinden, waarna hij richting een hoek liep waar vermoedelijk zijn telefoon lag. Ik gooide wat gemengde saladeblaadjes en cherrytomaatjes in de bak. Daar voegde ik nog wat gemarineerde, gegaarde kipfiletreepjes, kikkererwten en stukjes paprika aan toe. Om het helemaal af te maken deed ik er nog wat olijven en pijnboompitten bij. Ik schepte alles om, waarna ik de medewerker vriendelijk bedankte en me richting het zwembad begaf met de bak salade in mijn handen.
Daar eenmaal aangekomen leek er niets aan de situatie veranderd te zijn zoals die voor mijn vertrek was geweest, maar erg goed inspecteerde ik de omgeving niet. Ik reikte Elliot de schaal aan. "Here. Eat."

hihi Serg's pogingen om te zien of Ellie luisterde waren wel grappig

Elliot
Hij claimde niks bijzonders te hebben gezegd, en ik kon het niet laten me nogmaals te verontschuldigen: "Well, sorry again."
Plotseling schoot de Bosnische prins in beweging. Hij stond op van zijn ligstoel en vroeg me even op zijn handdoek te letten. Ik wierp Sergius even een zeer dramatische blik, alsof ik rechtstreeks op de set van een oorlogsfilm stond. "I'll guard it with my life, sir."
De prins begaf zich richting het paleis en verdween in de schaduwen van het interieur. Ik vroeg me af wat hij ging doen terwijl ik mijn blik weer naar de twee Noren draaide. Ze spetterden wat heen en weer in het water, lachend en tierend, maar niets buiten de grenzen. Toch had ik het niet zo op ze. Ze waren wat bij betreft een beetje te arrogant en hadden kinderachtige trekjes. Niets mis met je inner child zo nu en dan boven water halen, uiteraard, maar zij misbruikten die term in mijn idee.
Ik merkte op dat ik in Sergius' afwezigheid constant de omgeving bleef inspecteren, in de hoop dat er een brunette de badplaats zou betreden. Ik schudde met mijn hoofd. Op Robin moest ik niet wachten, die zou nu nog niet klaar zijn van haar trip met Delilah.
Even dacht ik aan Jo. Ik had de jonge vrouw ontmoet enkele dagen na mijn aankomst. Ze was... een apart geval. En mijn tweede ontmoeting met haar, en tevens de laatste, verliep allesbehalve soepel. Ze had zo vreemd gereageerd dat ik niet goed wist wat ik moest aanvangen. En daarom had ik, bewust of onbewust, haar vermeden sindsdien. En aangezien ik haar niet meer gezien had sinds die dag, vermoedde ik dat zij hetzelfde deed.
"Here. Eat."
Ik keek op, weeral in gedachten verzonken waardoor ik de prins niet had horen aankomen. Ik moest echt even wat alerter worden. Op deze manier was ik wel een gemakkelijk slachtoffer voor hen die het minder goed met mij voor hadden. Niet dat ik vermoedde dat er zulke figuren rond liepen hier; ik kende nog niet veel mensen - ik was gewoon paranoïde bezig, schudde ik mezelf uit gedachten.
"Oh, you didn't have to... is that marinated chicken?" Ik pakte de schaal uit Sergius' handen en keek kwijlend naar de inhoud. "That's very kind of you, Sergius." Zonder mijn blik van het eten af te halen stouwde ik hap na hap mijn mond in. Hij wist, zonder me te kennen, precies waar ik van hield.

Sergius
Met een glimlach keek ik toe toen Elliot de schaal vol eten aanpakte. Schouderophalend nam ik het compliment in ontvangst, waarna ik plaatsnam op de ligstoel waar ik daarvoor al een tijdje gelegen had. "You cannot work when you are hungry."
Elliot begon aan zijn maaltijdsalade en tevreden liet ik mijn hoofd op de stoel zakken. De Noorse jongens waren nog in het zwembad, maar hun plezier leek met de minuut minder te worden. "Thank you for guarding my towel, by the way." Even keek ik Elliot aan over de glazen van mijn zonnebril.

Elliot
"It's not really working if there's only 5 people here, me included," antwoordde ik met nog een halfvolle mond die ik uit beleefdheid maar even achter mijn hand verstopte. "Besides," ik knikte even richting de Noren, "I feel more like a babysitter than a life guard."
"Thank you for feeding me," antwoordde ik lachend op zijn opmerking over de handdoek.
Ik at de rest van mijn eten in stilte op en bij mijn laatste hap kwam er een jong meisje aanlopen die ik herkende van in de personeelsruimtes. Ze droeg net als ik een fluitje rond haar nek en had een brede glimlach op haar gezicht liggen - die had duidelijk meer zin in badmeester spelen dan ik.
"You're Elliot, right?" vroeg ze toen ze eenmaal voor mijn neus stond. "I'm here to take over your shift."
"Great," zei ik glimlachend en stond op. Even wierp ik een blik richting de Noren. "Watch out with those guys, they already got a warning from me. If there's a problem, call for someone."
Het meisje grijnsde en kneep haar ogen kort tot spleetjes. "Don't worry about that. I think I can handle those boys."
Met een zelfverzekerde pas marcheerde ze verder over de bruine tegels.
Ik wierp Sergius even een lachende blik en trok daarbij mijn wenkbrauwen op. "She seems feisty." En meteen daarna vervolgde ik: "well, looks like my shift has come to an end. If you'll excuse me, Sergius ..."

Sergius
Terwijl Elliot het eten op at, begon het gevoel dat ik het hier bij het zwembad wel gezien had steeds sterker te worden. De geur van chloor stond me niet meer aan en erg prettig vond ik het niet dat ik er zelf ook naar stonk. Maar het was enigszins onbeleefd om nu weg te gaan en ik moest de schaal en het bestek dat Elliot nu in zijn handen had nog terugbrengen naar de keuken, dus ik kon toch echt niet weg.
Op het moment dat de stalknecht turned pool boy for today de lunch opgegeten had, kwam er een vrouwelijke medewerker aan om hem af te lossen. "She sure will be able to handle those guys…" stemde ik in met Elliot, terwijl ik de desbetreffende vrouw met mijn blik volgde. Ik keek op naar de jongeman toen hij opnieuw sprak. "I wanted to leave as well, I should bring that bowl back to the kitchen and get rid of this chlorine smell." Mijn neus vond het echt niet prettig meer. De jongeman stond er echter op dat hij de gebruikte spullen terug zou brengen naar de keuken, op zo’n manier dat ik er ook niets tegenin kon brengen. Dus kletsten we nog even onderweg naar de deuren van het paleis, waar ik hem nog een fijne dag wenste en we allebei onze eigen weg gingen. Misschien kon ik op mijn kamer, na een heerlijke warme douche, nog wat gitaarakkoorden aanslaan en kijken of er woorden in me opkwamen die pasten bij de melodie.

*solostuk Serg*

Elliot
De volgende dag stond ik weer in de stallen, en ik hoopte dat Robin weer zou komen om Delilah mee te nemen voor een ritje. Misschien kon ik nu proberen een babbeltje te maken met haar. De vorige keer was ik zo gespannen geweest dat ik niet goed wist wat ik moest zeggen. Ik wilde haar ook niet overvallen, dus ik moest dit stapje voor stapje aanpakken. Maar ze kwam niet langs, stelde ik met enige teleurstelling vast toen mijn shift bijna voorbij was.
Ik deed nog één swoop van de stallen: checkte of alles goed op slot was, er geen rommel meer op de grond lag en alle water- en voerbakken gevuld waren. Gemiauw trok mijn aandacht. Er liepen een aantal katten rond in de stallen, dat wist ik, maar meestal hielden ze zich op de achtergrond. Onze hogere bazen accepteerden hun aanwezigheid enkel omdat ze goed waren voor het weghouden van ratten en muizen. Door de bosrijke omgeving kon er namelijk weleens problemen ontstaan met de ongedierte. Vooral in de stallen, tussen het hooi en omgevend door het voedsel van de paarden. De katten zorgden ervoor dat de beestjes op afstand bleven en geen plaag werden.
Ik volgde het geluid naar een afgelegen hoek van de stallen. Hier stonden enkel hooibalen, de perfecte verstopplek. Tussen het hooi vond ik een wildkleurige kat. Ik had haar al weleens weg zien schieten in de schaduwen wanneer ik 's ochtends de stallen opende. Maar nu lag ze languit in het hooi met een handvol kittens aan haar buik.
"O my god," fluisterde ik onder mijn adem. "Congrats momma. Look at your beautiful babies. Well done." De kat keek mijn richting op, spitste haar oren na het horen van mijn stem, maar ze bleef kalm. Ik bleef nog een paar tellen kijken naar die schattige kleine wezentjes waarna ik stilletjes vertrok en besloot om naar de winkel te gaan en kattenvoer te gaan halen. Moederkat zou het wel nodig hebben na zo'n intensieve gebeurtenis. Het was niet de bedoeling dat we de katten voerden, ze waren 'wild' en zorgden meestal zelf voor hun eten. Maar daar trok ik me nu even niks van aan.

Een paar uur later liep ik met mijn rugzak rond mijn schouder door de personeelsruimte. Ik had gegeten en was langs de winkel geweest, nu op weg naar de stallen om het eten ergens tussen het hooi te verstoppen bij de kersverse mama. Maar ik werd tegengehouden door één van mijn leidinggevenden, uiteraard. Even was ik doodsbang dat hij, op een of andere manier, wist dat ik kattenvoer in mijn rugzak had. Alsof ik een of andere terrorist was.
"Elliot, how are you doing? I was hoping to run into you." Hij keek me aan met een blik alsof hij me iets ging vragen. Oef, hij was zich dus niet bewust van de kattenbrokken die ik aan het meesmokkelen was. "I'm sure you've heard about the upcoming poolparty this weekend."
Ik wist al wat hij gingen vragen. "No problem, sir."
De man keek me even bevreemd aan. "But... I haven't asked you yet..."
"Yes, but I already know what you're going to say. And my answer is yes. I can work at the party. What do you want me to do?" Glimlachend keek ik hem aan. Extra werk betekende ook extra geld, en dat ging niet over een paar tientjes. In dit paleis kregen we meer dan goed betaald.
"I always know I can count on you, Elliot," zei de baas tevreden. "It'll probably be handling one of the barbecues and maybe bringing drinks around, but there will be a briefing on friday morning. There we'll tell everyone exactly how and what. You can start your shift at the stables a little later so you can join us. Alright?"
Ik knikte. "Friday morning, I'll be there."
"Thank you, Elliot." Ik kreeg een schouderklopje en glimlachte nog eens vriendelijk waarna ik mijn weg vervolgde naar de stallen.
Uiteraard had ik al het een en ander gehoord over de poolparty. Van werknemers die hier al wat jaartjes werkten had ik vernomen dat het een jaarlijks terugkerend evenement was en zeer populair onder de gasten. Op de desbetreffende dag kon je genieten van heerlijk eten, voornamelijk gegrild van op de BBQ en chique cocktails. Werknemers waren absoluut niet welkom op het feestje, tenzij je achter één van de barbecues stond of drankjes rond moest brengen. Ik grijnsde, Robin Foster, de feestprinses, zou 100 procent zeker aanwezig zijn, daar twijfelde ik niet aan. En dus weer een kans om mijn halfzus te zien, en misschien zelfs te spreken.
Het feest zou al aanvangen rond de middag, wanneer het nog lekker warm en zonnig was, dus de voorbereidingen van het eten en alles daaromheen begon al 24 uur daarvoor, al dan niet eerder. Het was een heuse happening en ik was eigenlijk wel opgewonden dat ik erbij kon zijn.

Elliot - zondag, 12.00 uur

Ik duwde de laatste minikoelkast het terrein op van de binnentuin. De barbecues waren al warm, bijna de perfecte temperatuur om te beginnen grillen. Van alle ligstoelen die normaal rondom het zwembad stonden, was zo'n 70% weggehaald om voldoende ruimte te creëren voor de feestgangers. Over twee uur werd officieel het startschot gegeven en het hele gebeuren zou nog tot na middernacht duren, maar ik en mijn collega's waren al een paar uur in de weer om alles klaar te zetten en te zorgen dat het er piekfijn uit zag.
De barbecues stonden op een plekje verzameld vlakbij de tuindeuren, de koelkasten twee meter achter ons in de schaduw, zodat we gemakkelijk bij de bereiden hapjes en gerechtjes konden om ze op de grillplaat te smijten. Tegenover ons aan de andere zijde van de binnentuin stond één lange bar met ingebouwde koelkasten. De hoeveelheid drank die daarin koud stond was genoeg om een kleine stad dronken te voeren. Het was niet omdat je van adel was, dat je niet kon zuipen, blijkbaar.
In het centrale punt stond een DJ setting opgesteld en langs alle kanten hingen luidsprekers.
Als laatste hadden we overal lampslingers opgehangen zodat het bij het aanbreken van de avond een sfeervol tafereel zou worden.
Alle mannelijke werknemers droegen een geklede witte broek en een bordeauxrode blouse met korte mouwen. De vrouwelijke werknemers hetzelfde maar met een rok in de plaats. Tot mijn lichte verbazing had ik Jo ook tussen het personeel zien paraderen. Ze stond achter de bar en nadat ik ons werkrooster bekeken had, zag ik dat ze vanaf de avond zou wisselen naar ober. Aangezien ik net als zij ook de avonddienst zou doen als ober, was ik benieuwd wat dat zou geven. Tot nu toe had ze me straal genegeerd, en ik wist niet of ik me nu bezorgd voelde om haar vanwege het akkefietje tijdens het skaten de laatste keer, of dat ik gewoon klaar was met haar rare en onbeschofte gedrag.
Eén ding wist ik zeker: dit ging een bijzondere dag worden.

Sergius
In een korte kaki broek en grijsgekleurd shirt zat ik op mijn bed, terwijl ik social media over scrolde op mijn telefoon in mijn rechterhand. De hele dag had ik nog geen moment vrolijkheid gevoeld. Ik was eerder in de ochtend langs het ontbijtbuffet geslenterd om met twee stuks fruit in mijn handen terug te keren naar mijn kamer. Met moeite had ik ze op gekregen. Trek had ik namelijk niet. Alec had me gisteren verteld dat zijn ouders hem vergiffenis hadden aangeboden en hij terug kon naar zijn leven buiten de pers, zonder adellijke verplichtingen. In ruil daarvoor moest hij wel alles hier achter zich laten, inclusief mij. Zo goed kende ik hem nog niet, maar we hadden tot nu wel een hele goede klik. Ik voelde dat we echt een connectie konden krijgen. Misschien betekende hij nu al meer voor me dan dat me lief was.

Alecs vader had ik kortstondig aan de telefoon gehoord. Verder wist ik niets van Alecs familie naast dat wat hij me verteld had, maar het aanbod dat zijn ouders hem gedaan hadden, beviel me niets. Er moest een adder onder het gras zijn, dit kon niet oprecht zijn. En sprak me er niet vanaf dat zijn ouders er zo tegen waren dat hij iets met een jongen zou krijgen. Alleen bij die gedachte al voelde ik de woede in mijn keel stromen.

Ik wist niet goed wat ik met mezelf aan moest. Misschien kon ik doen wat ik meestal deed als ik me zo voelde: spreken met mijn oudere zus. We hadden altijd een hele goede band gehad. Naast elkaar plagen konden we ook heel goed serieuze zaken bespreken. Meestal wist zij wel iets te zeggen waardoor ik nog een ander perspectief kreeg op iets. Ze zei altijd wel wat waar ik iets aan had. Op Hawaii was het half twaalf in de ochtend, wat betekende dat de dag in Bosnië alweer bijna voorbij was. Waarschijnlijk was Ioana er niet heel blij mee dat ik haar zo laat in de avond nog belde, maar ik besloot de gok te wagen.
Bijtend op mijn lip wachtte ik totdat de telefoon zou overgaan. Ze was vast al in slaap gevallen. Misschien had ik er eerder aan moeten denken om haar te bellen. Of had ik beter contact kunnen opnemen met haar als ze toevallig op staatsbezoek was in een land in een betere tijdszone. Twaalf uur verschil was belachelijk veel en erg lastig om mee om te gaan als je contact probeerde te houden met het thuisfront.

"Hello?" Het moment dat ik Ioana’s stem hoorde, was het eerste moment dat ik vrolijkheid voelde. Ze klonk wat vermoeid, maar niet te.
"Hello sis!" groette ik haar terug, de vrolijkheid die ik zo-even voelde hoorbaar in mijn stem.
"Sergius!" bracht ze uit. De vermoeidheid in haar stem verdween als sneeuw voor de zon en maakte plaats voor blijdschap. "How are you, big brother?" Wat was het goed om haar stem te horen. En tegelijkertijd kon ik op dat moment die vraag niet naar eerlijkheid beantwoorden. "I am fine, Ioana. How is everybody doing at home?" Twee seconden lang was het stil, waarna een spraakwaterval volgde over hoe het met iedereen was en dat ze me allemaal misten. Ze vertelde over het laatste staatsbezoek dat ze had afgelegd en dat pap en mam steeds meer taken aan haar overlieten. En dat ze dat aan de ene kant super tof vond, maar het haar aan de andere kant wel wat zwaar viel. Ik wist zeker dat ze het geweldig deed.
"I miss you guys too." Bijtend op mijn lip voelde ik toch even wat heimwee opkomen, terwijl ik er normaal gesproken zo goed als geen last van had. Hawaii was geweldig, maar wat miste ik Bosnië-Herzegovina soms. Ioana was even stil, alsof ze nadacht over iets. "Big brother, how are you, really? You do not sound well." Met een zucht probeerde ik een excuus te bedenken om onder haar komende kruisverhoor uit te komen, maar ik wist dat daar geen beginnen aan was. Dus begon ik aan mijn verhaal over wat er zoal was voorgevallen tussen Alec en mij.

"Thank you, sis. Have a good night. Speak to you soon!" Toen het gesprek afgerond was, besloot ik om wat water te pakken. Mijn keel was behoorlijk droog geworden van al dat praten. En tijdens het vertellen was de pijn die ik eerder gevoeld had ook weer enigszins omhoog gekomen. Ioana was van mening dat het inderdaad Alecs beslissing was, maar ze vertrouwde zijn ouders ook voor geen cent. Zij bleek iets meer te weten van de familie waar hij uit kwam en haar woorden stemden me alles behalve hoopvol. En verder had ze gezegd dat ik het beste het gesprek goed met hem aan kon gaan en ook in moest gaan op zijn beweegredenen. Ik zou bijna in de rol van psycholoog kunnen kruipen. Dat was uiteraard ook niet echt de bedoeling, maar naar zijn argumenten luisteren vond ik wel een erg behulpzame suggestie. Alec vond het verschrikkelijk om door paparazzi gevolgd te worden en in persbladen te verschijnen. Maar waarom, dat wist ik eigenlijk niet. De rest van de koninklijken en adellijken hadden daar ook geen plezier in, maar misschien had hij diepere beweegredenen dan ik op de oppervlak gezien had. Zo had Ioana me toch enigszins hoopvol gesteld, alleen was mijn gehele sombere stemming van die ochtend nog niet verdwenen.

Vandaag zou de grootse poolparty zijn. Het stond onder de adellijken al jaren bekend als hét feest waarvoor je op Hawaii wilde zijn. Dit jaar zou mijn eerste keer zijn en mijn verwachtingen waren hooggespannen. Even had ik overwogen om niet te gaan gezien de situatie met Alec en mijn sombere stemming, maar mijn nieuwsgierigheid had het uiteindelijk toch gewonnen. Het feest zou om twee uur ’s middags officieel beginnen en tot diep in de nacht doorgaan. Nou leek me twaalf uur lang aanwezig zijn op een feest wel heel lang, dus ik besloot om eerst wat te pingelen op mijn gitaar. Misschien zou ik ook nog wat andere muziekinstrumenten uit kunnen proberen, als ik toch bezig was.

Drie uur later werd ik met een schok wakker. Ik had wel wat gitaar gespeeld, maar er kwamen niets meer dan sombere klanken uit. Het voelde toch niet goed. Onbewust van mijn vermoeidheid was ik op mijn bed blijven zitten. Een paar minuten nadat ik mijn gitaar had weggezet, was ik als een blok in slaap gevallen. Het feest was al in volle gang, zelfs hier kon ik enkele muzieknoten gewoon horen. Dat zou een lange avond worden dus.
Op een rustige pas liep ik richting de badkamer om me op te frissen. Ik besloot dat mijn huidige outfit prima geschikt was voor een poolparty en liep met een zonnebril in mijn haren de trappen van het paleis af. Bij het zwembad waren al aardig wat adellijken binnengedruppeld, maar erg druk was het nog niet. Een ober met een flink dienblad in zijn handen bood me een drankje aan. Daar zei ik zeker geen nee tegen. Voorzichtig nam ik een slok van de blauwe vloeistof in het glas. Het smaakte zoet, maar zeker niet verkeerd. Ik liep verder langs het zwembad en spotte daar Robin, met wie ik het eerder erg gezellig had gehad, naast dat we een goed gesprek hadden gehad, en haar vriend Aaron. Met een kus op de wang en een handdruk begroette ik het stel. Al kletsend bedacht ik me wel dat ik misschien zo maar eens iets moest gaan eten, want veel zat er niet in mijn maag. Ze hadden hier vast wel aan versnaperingen en ander lekkers gedacht. En anders begon ik gewoon wat vroeger aan alles wat van de barbecue zou komen. Ondanks mijn stemming van de hele ochtend begon ik me iets beter te voelen nu ik hier onder de mensen was.

Elliot
Rond het startuur waren al wat gasten naar de binnentuin gekomen voor een hapje en een drankje, maar de grootste drukte moest nog komen. Dat was al verwacht, aangezien het blijkbaar een dingetje was om 'fashionably late' te komen.
De barbecues waren opgedeeld in vier categorieën: veganistische hapjes, vegetarische hapjes, glutenvrije hapjes en hapjes met vlees. Enkel het beste van het beste voor de adellijken, uiteraard.
Ik stond momenteel in voor de vegetarische hapjes. Voornamelijk spiesjes met gemarineerde groenten en mini quiches. Het zag er zeer appetijtelijk uit allemaal. Er stond een strikte grilltijd op ieder gerechtje, en zodra ze klaar waren moest er een ober gewenkt worden die deze op een dienblad meenam en aan het hongerige volk moest rondbrengen.
Ik was druk aan het kletsen met mijn buurman die in stond voor andere hapjes op de barbecue, dat ik ze niet eens had zien binnenkomen. Plotseling viel mijn oog op een jonge vrouw, chique gekleed maar nu niet per se heel bedekkend, een volle bos donker haar dat nonchalant bijeengehouden werd met een speldje en een gigantische zonnebril dat bijna heel haar gezicht verstopte. Maar toch herkende ik haar meteen. Robin.
Ik was zo van mijn stuk gebracht en aan het staren, dat ik niet doorhad dat mijn hapjes aan het verbranden waren totdat iemand mij daarop attent maakte. Ik ontving een ferme tik tegen mijn achterhoofd waardoor ik bijna zelf op de grillplaat viel van schrik.
"Hey, watch out!" riep ik uit, net iets te luid. Een paar gasten die vlakbij stonden draaiden zich even om naar het rumoer.
"You're burning the food, dumbass," siste een vrouwelijke stem in mijn oor, subtiel genoeg dat niemand anders het kon horen.
Ik keek verschrikt naar mijn gerechtjes, die zwart begonnen te kleuren en waar veel te veel rook vanaf kwam.
"Shit," mompelde ik onder mijn adem, griste ze één voor één van de plaat af en mieterde alles in de afvalbak. Pas toen ik me naar de jonge vrouw draaide die me erop gewezen had - op een licht agressieve manier - ontdekte ik dat het Jo was. Althans, dat vermoedde ik - ze had zich namelijk al omgedraaid en uit de voeten gemaakt, maar het was of zij, of ze had toevallig een dubbelganger rondlopen in het paleis die toevallig ook gehuld was in een werkuniform. Ik meende een grijns te zien via de zijkant van haar gezicht.
"I guess we're no longer avoiding one another," mompelde ik onder mijn adem terwijl ik haar kort nakeek.
Gelukkig was ik juist op tijd geweest, want anders zag het hier nu blauw van de rook en had ik de tere longen van deze gasten aangetast. Dan zou het wel een ander verhaal zijn geweest voor Elliot Silverman.
"Too busy staring at that pretty lady over there?" grapte mijn buurman die in de richting van Robin knikte.
Ik haalde mijn schouders op. "Nah, I was just... distracted." Wat een goede save, sukkel.
Mijn buurman trapte er niet in. Hoe kon het ook anders. "Well, don't get your hopes up. She's already taken."
Robin had een vriend? Nu keek ik geïnteresseerd naar mijn collega. "She is?"
De jongeman lachte. Hij keek weer richting Robin. "He's standing right next to her."
Ik keek weer naar de prinses. Ik was zo op haar gefocust geweest dat ik niet eens naar haar gezelschap had gekeken. Er stond inderdaad een lange verschijning naast haar, zomers gekleed, met lichte krulletjes en een licht gebruinde huid.
Nee... dat kon toch niet?
Sergius en Robin?

Sergius
Vijf minuten in het gesprek met Robin en Aaron voelde ik meer ontspanning door mijn aderen stromen dan ik de hele dag gevoeld had. Lachend om een grap die Aaron zojuist gemaakt had, keek ik hoe hij naar voren boog en iets in Robins oor fluisterde. Met een glimlach rond haar lippen knikte ze, waarna Aaron zei dat hij me later nog wel zou zien en wegliep. Ik wendde me weer tot Robin en vroeg hoe haar afgelopen dagen hier geweest waren. Ze vertelde me wat ze zoal gedaan had, van een dag op het strand liggen om bij te bruinen tot een dag paardrijden in de beschaduwde paden van de bossen die vlakbij het paleis lagen. We lachten en kletsen verder. Mijn glas was inmiddels leeg. Robins oog viel op een ober met een dienblad vol met glazen, die gevuld waren met een mintgroene vloeistof. Enthousiast ruilde ze onze legen glazen om voor twee van deze dranken, die volgens haar echt geweldig waren. We proostten en rustig nam ik een slok. Het was niet het beste drankje dat ik ooit gedronken had, maar het smaakte zeker prima.

Enigszins heupwiegend op de muziek spotte ik Matt en Tyler in de verte. Ik excuseerde me en liep op het tweetal af, terwijl Robin zich omdraaide naar een vriendin van haar die zich zojuist bij haar had gevoegd. Ik wist zeker dat ik haar later deze dag nog zou zien. Onderweg naar de twee heren gleed mijn blik over de plekken waar het eten verzorgd werd. Was dat Elliot die bij een van de barbecues stond? De jongeman leek er in ieder geval erg op. Ik pakte wat te eten van een dienblad die een ober me voorhield en liep verder.
Met de twee jongens had ik het best even gezellig, alleen was de sfeer iets minder uitgelaten dan met Robin. Ach, ik kon het hen niet kwalijk nemen dat ze niet haar persoonlijkheid hadden en ze iets minder van de feesten en partijen waren dan haar of anderen hier. Alles hier had me toch helemaal afgeleid van de situatie met Alec. Wat was ik blij dat ik toch naar de poolparty gegaan was.

Tegen de tijd dat het avond werd, had ik Robin weer gevonden, ditmaal op de dansvloer. Doordat ik bijna niets gegeten had en toch al aardig wat alcohol door mijn aderen had stromen, kon ik aangeschoten prima meekomen met haar danspassen. We lachten en zwierden wat af. Toen een ober voorbijkwam met een schaal vol vegetarische hapjes, pakte ik er een schaaltje af en hield het stokje met een van de lekkernijen voor Robins neus. Met een uitdagende glans in haar ogen beet ze het eten van het stokje af en ik lachte. Al dansend at ik de rest van het schaaltje leeg.
Even later besloot ik om een nieuw drankje te halen en Robin even alleen te laten bij het vrouwelijke gezelschap dat zich al een tijdje bij ons had gevoegd. In de nu redelijk opeengepakte menigte, ik was zeker dat bijna alle huidige bewoners van het paleis inmiddels aanwezig waren, zag ik zwarte krullen die mijn hart en mijn pas deden stoppen. Dat was toch niet…? Toen de jongen zich omdraaide, zag ik dat het niet Alec was. Ik wist niet of ik opgelucht of teleurgesteld moest zijn. Het moment had me wel weer volledig teruggebracht in mijn humeur van voor het feest, toen ik met mijn hoofd nog helemaal bij Alecs situatie zat. Ik pakte een glas gevuld met blauwe vloeistof en liep in de richting van een van de megagrote plantenbakken die vlakbij het zwembad stonden. In één teug goot ik het drankje achterover. Binnen enkele seconden voelde ik al dat dat niet erg goed was voor mijn coördinatie, maar ik gaf er niets om. Lichtjes leunend tegen de bak bekeek ik de feestende mensenmassa.

Elliot
Het werd steeds drukker en ik kon door het werk en de hoeveelheid mensen het niet volhouden om constant Robin te bespieden. Op een bepaald moment die middag concludeerde ik dat Sergius niet meer bij Robin stond, en dat zij lachend met een paar andere meiden stond te kletsen, cocktails in de hand.
De kleine momentjes waarin ik niet gefocust hoefde te zijn, kon ik het niet laten om met mijn ogen weer naar de prinses te zoeken. Ze zag er zelfverzekerd uit, met een lach op haar gezicht en lange benen die beide stevig op de grond stonden met voeten gehuld in hoge hakken. Robin Foster in haar natuurlijke habitat. Het was overduidelijk dat ze in de opperbeste stemming was. Ik dacht aan het feit dat we wel wat op elkaar leken wat dat betreft: niet vies van een feestje in in het allerbeste humeur omringd door een lekker drankje, chille muziek en goed gezelschap.
Een paar uren later kwam ik terug de tuin in van een korte pauze. Ik had in de personeelsruimte een bord hapjes weggewerkt en toen de baas even weg was, een glas champagne naar binnen gegoten. Ik had het nodig, zo voelde het.
Jo was ik niet meer tegen gekomen, maar net toen ik de binnentuin weer in liep, met een dienblad in mijn hand vol kleine kommetjes crème brûlée en chocolade moelleux, spotte ik de brunette tussen de menigte royals. Ze liep met een fles wijn in elke hand en schonk de glazen bij. Gezien de staat van sommigen, leek het me verstandig dat de wijn zou worden ingeruild voor cola - maar wie was ik.
Enigszins doelbewust doorkruiste ik de gasten, op zoek naar Robin. Toen ik haar vanaf enkele meters zag staan, haalde ik diep adem en zette de pas in. Ze was zo druk aan het kletsen dat ze zich niet eens bewust was van mijn aanwezigheid toen ik voor haar en een vermoedelijke vriendin kwam staan. Robin bleef naar hartelust doorkletsen tot het meisje naast haar de prinses aanstootte.
"DESSERTS!" kwam er gillend uit beide monden, zodra Robin haar aandacht had gevestigd op mijn dienblad. Ik grinnikte. Beide jonge vrouwen griste een kommetje van het blad af alsof ze in geen weken gegeten hadden. Robin had nog geen enkel oogcontact gemaakt met me, en dus leek het me noodzakelijk om door te lopen voordat het enigszins ongemakkelijk werd om voor de dames hun neus te blijven staan.
Net toen ik me wegdraaide greep iemand mijn bovenarm beet. Ik keek verschrikt om, maar smolt van tevredenheid toen ik zag dat het Robin's gemanicuurde nagels waren die haast in mijn vel knepen.
"Hey, you- you're that guy from- from the stables!" Ze had duidelijk haar best gedaan met de cocktails.
Ik grijnsde. "Hey, you're that princess from the stables," grapte ik terug.
"You- you- you're funny," stotterde ze, gevolgd door een giechelbui. Ik kon me voorstellen hoe Robin jarenlang een gemakkelijk slachtoffer was geweest voor de pers in Australië. Als ze zo in het openbaar verscheen, konden de paparazzi hun geluk niet op, vermoedde ik. Robin stootte haar vriendin aan. "Isn't he funny?"
Ik besloot mijn kans te grijpen en boog me naar voren om Robin opnieuw aan te spreken. "I'm Elliot by the way."
Robin keek me kort aan met twinkels in haar ogen, ik wist niet of het van de alcohol kwam of dat het iets met mij te maken had. "Nice to meet you Elliot," antwoordde ze uiteindelijk met een scheve lach. "I'm Robin."
Het was zo druk en de gasten waren zo met zichzelf, anderen of het dansen bezig dat niemand het raar vond dat een werknemer hier een babbeltje aan het maken was met een prinses. Desalniettemin, was ik me er meer dan zeer van bewust, en wist ik dat ik spoedig door zou moeten, anders zou het teveel aandacht beginnen trekken. Gelukkig leek Robin's vriendin er alvast niet van aan te trekken, volledig betoverd door de smaak van het toetje dat ze ongeduldig naar binnen schoof.
"I'm coming back next week," riep Robin boven de muziek uit. "Please take care of Delilah for me, Elliot. She loves green apples!"
Ik lachte. "I'll be sure to do that, Robin." Het voelde helemaal niet vreemd om zo informeel tegen Robin te spreken, alsof we oude vrienden waren. En ik was me er ook helemaal niet bewust van. "I'll see you next week."
Ze knipoogte naar me en liet me haar allerbreedste glimlach zien. Met een warm en gelukzalig gevoel liep ik bij haar vandaan. Het voelde alsof er een serieuze last van mijn schouders was gevallen. Dit was de ijsbreker die ik nodig had. Hopelijk zou ze het morgen niet vergeten zijn, ze leek wel al aardig dronken.
Terwijl ik breed glimlachend door de menigte stapte en toetjes aanbood, werd ik plots uit mijn gelukzaligheid getrokken door geschreeuw. Het gerumoer van de gasten viel een beetje stil, maar de muziek speelde uiteraard even luid door.
Ik keek even zoekend om me heen om te zien waar het geruzie vandaan kwam. Mijn mond viel bijna open toen ik de oorzaak van het lawaai had gevonden.
Jawel, daar stond ze. Jo. De flessen wijn die ze eerder die avond vast had gehad, waren verdwenen. Maar één ervan lag in brokken voor haar voeten op de grond, en keurend aan de gigantische natte plek om haar uniform, kon ik wel raden wat er gebeurd was. Voor haar stonden de Noorse broers, en ik voelde mijn hart in mijn schoenen zinken. Oh god, nee. Jo zag er laaiend uit. Een dikke ader in haar nek leek ieder moment te kunnen ontploffen. Even twijfelde ik over wat ik moest doen: eropaf of back up roepen?
Uiteindelijk besloot ik erop af te lopen, iets waar ik eigenlijk niet zolang over na moest denken. Als er ergens een conflict gaande was, was ik niet iemand die van een afstandje bleef kijken.
Toen ik dichterbij kwam hoorde ik dat beide broers nijdig aan het discussiëren waren met de schoonmaakster slash serveerster. Hoewel zij niet veel aan het woord waren, aangezien Jo hen de monden regelmatig dicht snoerde met haar spuwende opmerking. O jee, dit ging helemaal fout als ze haar verdomde mond niet snel dicht hield.
"Hey, hey," suste ik het drietal terwijl ik tussen hen in kwam te staan. "Let's call it a day, okay?" De broers snauwden nog wat maar draaiden zich uiteindelijk om en verdwenen tussen het feestgedruis. Ik keek naar Jo, haar gezicht was zo rood als een tomaat. "What happened, Jo?"
De brunette zakte door haar knieën en begon het glas op te rapen. "Fucking assholes," hoorde ik haar sissen toen ik naast haar hurkte.
"Watch out, you'll hurt yourself," zei ik terwijl ik haar handen weg tikte.
"Those jerks bumped into me on purpose. The bottle broke on the floor and when I said something to them about it, they had the audacity to claim that it was MY fault!"
Ik zuchtte. Het verbaasde me niets.
"Yeah, they are jerks. And I understand you didn't want them to just get away with it - but Jo, honestly, if you want to keep your job, you're also gonna have to keep your mouth shut."
Ze vloekte en bromde nog wat na, maar ook zij besefte dat ik gelijk had.
"It's unfair, I know," zei ik met een knipoog terwijl ik haar een schouderklopje gaf. "Come on, get yourself freshened up. You're completely wet."
Even kreeg ik een blik die kon doden tussen samengeknepen oogleden en ik kon het niet laten te grijnzen. Vervolgens liep ik met de glasscherven op mijn dienblad en Jo achter me terug naar de personeelsruimte.

Sergius
Nu ik iemand gezien had die zo erg op Alec leek, kon ik niet stoppen met de menigte scannen of hij er daadwerkelijk was of niet. Ik had het eerlijk gezegd niet aangedurfd om contact met hem op te zoeken, want ik wilde zijn keuze niet beïnvloeden. Daarnaast had hij ook aangegeven dat hij wat tijd en ruimte nodig had om na te denken, iets wat ik uiteraard respecteerde. Elke zwarte krul die ik spotte, deed mijn hartslag kortstondig toenemen. Mijn perceptie was niet 100% accuraat meer en ik wist ook niet zeker of ik helemaal stilstond toen ik even in mijn ogen wreef. Gelukkig stond de plantenbak naast me, voor enige support.
"Hey, are you all right?" Ik schrok even op van de stem die naast me klonk. Aaron, Robins vriend. "Oh, hey. Yeah, I’m fine." Dat was een glasharde leugen, maar ik verwachtte niet dat hij erover door zou vragen. En eigenlijk was ik ook niet zo zeker over wat ik nu voelde, dus was het überhaupt een leugen?
"Shouldn’t you be with Robin?" gooide ik er maar snel uit. Mijn gereserveerdheid, netheid in bewoordingen en uitstekende beleefdheid waren redelijk ver te zoeken in de staat waar ik in verkeerde. Mijn blik gleed over de dansende menigte, maar ik had Robin of wie dan ook echt niet kunnen onderscheiden. "I think she’s doing perfectly fine without me right now," kwam er enigszins droog over Aarons lippen heen. Mijn wenkbrauwen schoten omhoog. "Why'd you say that?" Met oprechte nieuwsgierigheid speurde ik zijn gelaat af. Hij was echt heel aantrekkelijk, ik kon me maar al te goed voorstellen wat Robin in hem zag. Jammer dat hij bezet was.
De knappe jongeman zuchtte. "We’ve been fighting a lot lately, and I do not know if I can make her happy anymore." Wauw, alcohol maakte hem wel eerlijk. Of had hij niet zoveel gedronken en moest hij dit echt even kwijt bij iemand? Ik deed een poging wat rechterop te staan. "Don’t say that." Even was ik stil, toen ik me bedacht dat ik eigenlijk wel verder uit moest wijden, wat ik vervolgens deed met een wijde armbeweging. "The reason why she is so happy right now, is because she has you by her side." Dat moesten een van de meest oprechte woorden die ik deze avond gesproken had zijn. "You think so?" Bijna onzeker keek Aaron me aan. Ik plaatste een hand op zijn schouder. "I'm sure, one hundred percent." Dat leek hem vrolijker en meer ontspannend te stemmen, iets wat bij mij ook voor een glimlach rond mijn lippen zorgde.
In de verte klonk het gerinkel van vallend glas, wat me geïrriteerd deed opkijken. Wie was er nou weer dom bezig? Op dat moment viel mijn blik op voorbijkomende volle glazen met interessant uitziende vloeistoffen erin en het hele voorval verderop ging aan me voorbij. "Excuse me." Met die woorden liep ik bij Aaron vandaan, achter het dienblad aan. Onderweg kwam ik langs een gigantische stapel bierflesjes die gekoeld bewaard werden. Daar had ik op dit moment wel zin in. Dus pakte ik twee flesjes en klemde de halzen ervan tussen de vingers van mijn rechterhand. Wat was het eigenlijk nog warm hier, ondanks dat het allang avond was. Ik was toe aan wat verfrissing. Misschien deed wat wind me goed. Dus begaf ik me naar de dichtstbijzijnde ingang van het paleis. Al nippend aan een van de flesjes liep ik een trap op, naar het balkon dat precies uitkeek over het feest.
Daar aangekomen ontdekte ik tot mijn verbazing dat er niemand was. Wat vreemd. Ik zette mijn tweede flesje op de balustrade, waar ik vervolgens met mijn ellebogen op leunde. Om de zoveel seconden goot ik wat bier mijn keel in, terwijl ik uitkeek over de feestende adellijken. Het was hier inderdaad aangenamer dan beneden.

Elliot
Nadat ik Jo ergens in de personeelsruimte had achter gelaten, wilde ik mij terug naar het feest in de buitenlucht mengen.
"Elliot! We need your help over here!" Timmy, een jongen uit Amerika die hier al drie achtereenvolgende zomervakanties als klusjesman werkte, riep me vanuit de kantine, een grote ruimte die vast lag aan de personeelsruimte. Ik zuchtte en draaide me weer om, in plaats van mijn weg naar het zwembad te vervolgen.
Blijkbaar waren er problemen met de muziekinstallatie van de DJ. Een slecht netwerkverbinding of zoiets dergelijks. Hoewel mijn verstand meer lag bij paarden en andere boerderijdieren, had ik tijdens mijn middelbare schooltijd toevallig een aantal cursussen 'computers en programmeren' gevolgd. Hoewel ik de lessen destijds gewoon had genomen om flauwekul uit te halen mijn met vrienden, had ik er toch nog iets van opgestoken.
"Let me see," zei ik tegen de mannend die over de beeldschermen heen gebogen stonden. Ik tikte een paar commands in, klikte hier en daar iets aan, en na een volle paar minuten leek het probleem te zijn opgelost. Hoe ik het precies gedaan had zou ik niet kunnen navertellen, maar met wat zoeken en proberen kom je altijd wel ergens.
Toen ik eindelijk terug bij het zwembad kwam, liep mijn baas in een paniekerig pasje op me af. Zijn ogen schoten haast vuur.
"It's those damn Norwegians again," raasde hij in mijn oor. "One of them passed out while pulling down his own pants and showing his... gentleman parts. The other was urinating IN the pool." De arme man leek alsof hij bijna een hartaanval zou krijgen. "These boys are a disgrace to this place, I tell you! A disgrace!"
Ik moest me eerlijk gezegd inhouden om niet te lachen. Mijn baas pufte wat na en keek me toen zo mogelijk nog kwader aan.
"Well what are you doing just standing here? Get over there! And wipe that grin off your face!"
Meteen vervloog de behoefte om te lachen. Voordat ik nog één woord kon uitbrengen was de man er al vandoor. Ik keek om me heen en met tegenzin zocht ik naar de Noren. Moeilijk was het niet, ik moest gewoon de gezichten volgen die ofwel beschaamd keken ofwel in een deuk lagen. Gelukkig had een collega er al voor gezorgd dat één van de twee gestopt was met het vervuilen van het zwembadwater. De ander lag nog steeds K.O. op de grond. Uiteindelijk droeg we met twee man Doornroosje naar binnen en sleurde een derde broer nummer twee mee naar binnen. Dit was al het zoveelste conflict met die eikels.
"When will they finally throw these dogs out," siste één van de andere personeelsleden nadat we de gebroeders veilig en wel op hun kamer hadden gebracht. Onverdiend, als je het mij vroeg, dat ze zelfs nog zo'n service kregen na zich zo te gedragen. Maar protocol was protocol.
Nu wist ik wel beter dan terug te gaan naar het feest. Ik had geen zin om de zoveelste crisissituatie te mogen gaan oplossen, dus liep ik verstandig naar de keukens, haalde daar een fles champagne uit één van de koelkasten en begaf me naar de eerste verdieping van het paleis. Daar was een groot balkon gevestigd dat uitkeek over de binnentuin en het zwembad. Als ik mazzel had, was deze verlaten op dit moment en kon ik op mijn gemakje even de welverdiende pauze nemen die broodnodig was.
Ik was blij te concluderen dat er inderdaad niemand was, en liep het balkon op terwijl ik de fles ontkurkte. Met een POP schoot de kurk de lucht in en zette ik snel de fles aan mijn lippen. Terwijl ik wat heen en weer zwabberde door een moment van slecht evenwicht - ik had nog lang niet genoeg gedronken - ving ik een schaduw op vanuit mijn ooghoek. Oeps, ik was niet alleen, er stond een mand geleund over de balustrade, die nu verschrikt op keek door het plotselinge geluid.
Het was echter niemand minder dan Sergius. "Oh, it's only you," verzuchtte ik opgelucht, terwijl ik even naar mijn hart greep. Ik keek kort van de fles, naar Sergius. "Want a sip?"

Sergius
Het feest in de tuinen begon steeds meer een zooitje ongeregeld te worden, maar de adellijken leken zich allemaal prima te vermaken, wat het belangrijkste was, dacht ik. Velen die hier verbleven ging het hier ook alleen maar om feest vieren en ontspannen, verder niets. Wat arrogant van ze eigenlijk. Ze moesten eens denken aan de mensen die wel echte problemen hadden. Zoals Alec. Met zijn dansende zwarte krullen, zijn prachtige bruine ogen die oprecht straalden als hij vrolijk was en zijn extreem sexy borstkas… Ik schudde met mijn hoofd en goot de rest van de inhoud van het eerste flesje bier achterover om de gedachten kwijt te raken.
Wat was het paleis hier op Hawaii eigenlijk mooi ontworpen. Elk balkon leek bijvoorbeeld precies hetzelfde, maar ze hadden toch ieder iets wat het uniek maakte in vergelijking met de anderen. Vele balkons waren ook niet alleen omgeven door gesteente, maar bijvoorbeeld door planten en bloemen. In het zwakke maanlicht kon ik nog net de blauwe bloemen van de planten rondom de balustrade onderscheiden. God, dat blauwe drankje waar ik eerder deze avond al een paar stuks van had genuttigd, was wel echt verrukkelijk geweest. Daar had ik beslist nog meer van nodig.
Ik zat me net af te vragen hoe ik aan een fles gevuld met dat blauwe spul kon komen, toen een geluid vlakbij me deed opschrikken. Ik was hier toch alleen? Terwijl ik me omdraaide, viel mijn blik op een heen en weer slingerende persoon – of lag dat aan mijn verminderde perceptie? Toen de figuur dichterbij kwam, herkende ik hem als Elliot. Met opgetrokken wenkbrauwen gleed mijn blik over zijn gedaante heen. "Hello to you too," kwam er ietwat droog over mijn lippen heen. Voordat ik de kans had gehad om me weer terug te draaien naar de balustrade, maakte Elliot een opmerking die me erg enthousiast maakte. Met glimmende ogen keek ik naar de fles in zijn handen. "Don’t mind if I do." Ik nam de fles van hem aan en goot een flinke teug van het spul mijn keel in. Champagne, dat had ik de gehele dag nog niet op. Niet dat ik dacht dat er iets te vieren viel, dus het was ook niet erg toepasselijk om dit te drinken. Hoewel het wel echt goed smaakte. Even twijfelde ik of ik nog wat meer zou nemen, maar ik besloot om de fles toch maar terug te geven aan de persoon naast me.
Mijn ellebogen steunden weer op de balustrade, terwijl mijn blik langs de horizon gleed, nergens op scherp stellend. In een van mijn handen hield ik de hals van het nog volle flesje bier vast. Toen besefte ik weer dat ik gezelschap had. "So, what are you doing here?" Kort keek ik naar zijn gelaat, dat niet erg goed zichtbaar was met de belichting hier. Zeker geen onaantrekkelijk uitzicht. In de feestende menigte onder het balkon was weer wat consternatie ontstaan, maar het ging volledig langs me heen.

Elliot
"Sorry, that was a bit rude. Hello, Sergius." Grijnzend keek ik toe hoe hij de fles champagne overnam. Aan de ietwat glazige blik in zijn ogen vermoedde ik dat dit niet zijn eerste slok alcohol was vandaag. En gezien de flesjes bier in zijn nabije omgeving had ik gelijk.
Ik keek naar het uitzicht, een perfect overzicht van de feestgangers onder ons zonder dat ook maar iemand zich bewust was van onze aanwezigheid. Sergius gaf me de fles terug en ik leunde met mijn zij tegen de balustrade, naast de prins.
Ik nam een slok terwijl hij vroeg wat ik hier deed. Ik maakte kort een 'aah' geluid nadat de tongprikkelende substantie door mijn keel verdwenen was en keek Sergius aan. "It's been a long, long day for me. And I was in definite need of a drink." Om mijn woorden kracht bij te zetten, nam ik nog een teug uit de fles. "What are you doing here?" kaatste ik de vraag terug. Ik draaide mijn blik weer naar de mensen onder ons, maar terwijl ik vervolgde, kon ik het niet laten vanuit mijn ooghoeken zijn reactie in de gaten te houden. "Shouldn't you be keeping your girlfriend company?"

Sergius
De jongeman naast me had zo te horen en zo te zien de alcohol zeker nodig. Zijn woorden bevestigden dat alleen maar. Ik had hem daarna kunnen vragen naar waarom hij drank nodig had en waardoor het kwam dat hij zijn dag als zo lang had ervaren. Alleen wilden die precieze woorden niet over mijn tong rollen. De druppels bier wel.
Hij kaatste mijn vraag wel terug, wat ik ook had moeten verwachten. "I needed a bit of fresh air." De waarheid smaakte… niet zoet genoeg. Ik moest zo de fles uit zijn handen maar weer eens terug vragen. Of toch op zoek naar dat blauwe spul. Wacht eens even. Elliot was een medewerker hier. Hij wist vast wel hoe ik daaraan kon komen. Nu alleen nog een reden verzinnen waarom hij me er per se mee moest helpen.
Elliot stelde nog een vraag, eentje die me in al mijn bewegingen en gedachten deed stilstaan. Had ik dat nou goed verstaan? Met opgetrokken wenkbrauwen draaide ik mijn gezicht zijn kant op. "Did you just say 'my girlfriend'?" Dat woord had ik een hele lange tijd niet meer met mij verbonden horen worden. God, hij had echt 'mijn vriendin' gezegd. Ik draaide mijn hoofd terug in de richting van het uitzicht en probeerde een serieus gelaat te houden, maar dat lukte me na enkele seconden al niet meer. Ik was nog steeds wat vol ongeloof door zijn vraag, maar kon het niet laten om het uit te proesten. In een poging om mezelf te kalmeren bracht ik het bierflesje naar mijn lippen. Mijn gelach hield echter toch aan, dus een slok nemen ging echt niet. Het duurde een volle vijftien seconden voordat ik mezelf herpakt had, waarbij ik Elliot weer durfde aan te kijken. "Then you know more than I do, mate." Het flesje hief ik iets zijn richting, waarna ik er een slok uit nam, dit keer zonder te proesten. "Why'd you think I have a girlfriend?" Ik deed oprecht mijn best om hem serieus aan te kijken, want het was ook best een serieuze vraag, maar ik kon de lach niet van mijn gezicht houden.

Elliot
Achter zijn antwoord zat een bepaalde lading, misschien had het te maken met het feit dat hij nu vermoedelijk behoorlijk wat glazen alcohol achter de kiezen had. Sergius leek me niet het type dat zich vaak en graag te pletter zoop, hij kwam altijd zo beheerst en netjes over. Misschien waren er problemen met Robin? Dat zou verklaren waarom hij hier nu alleen stond, in plaats van daarbeneden tussen de feestvierende gasten, in plaats van bij de Australische kroonprinses.
Sergius' lichaamstaal verwarde mij ietwat nadat ik hem de sluwe vraag gesteld had waarom hij niet bij zijn vriendin uithing. Ik draaide me naar hem toe en ontdekte een verontwaardigde blik in zijn gezicht. Zijn vraag die volgde verwarde me nog iets meer.
"Yeah, your girlfriend," herhaalde ik op een onzekere toon. Direct daarna schoot hij in de lach. Ik zag druppeltjes spuug de donkere nacht in vliegen. Enigszins gefascineerd door zijn bijzondere reactie, staarde ik hem zwijgend aan totdat hij uitgelachen was.
"Then you know more than I do, mate." Deze opmerking stuurde me al de goede richting op.
"But I thought..."
"Why'd you think I have a girlfriend?" Grijnzend keek hij me aan.
"So you mean Robin Foster isn't your girlfriend?" Hoewel ik inmiddels het antwoord al op deze vraag wist, stelde ik hem toch. Ergens voelde ik me teleurgesteld. Als Sergius inderdaad de vriend van Robin bleek te zijn, dan zou dat het me al een stukje gemakkelijker maken om met haar in contact te komen. Ik nam nog een slok champagne en voelde een licht duizelig gevoel vanuit de verte. Was dat de plotselinge realisatie dat ik heel de avond al op het verkeerde spoor zat of was het de alcohol die langzaam maar zeker in werking trad? Ik stak de fles uit naar Sergius zonder hem aan te kijken, mijn blik gericht op het feestgedruis maar zonder echt iets te zien. "Excuse me, I got the impression... I was told... Forget I mentioned it."

Sergius
"Robin?" herhaalde ik, in eerste instantie weer vol ongeloof. Je zou bijna denken dat Elliot al teveel op had of high was op dit moment. Hij zag echt spoken. Kort daarna schoot ik weer in de lach. "No, Robin Foster isn’t my girlfriend." Hoofdschuddend liet ik mijn blik langs de horizon glijden, waarna ik een slok van mijn bier nam. Het flesje was alweer bijna leeg, ik moest heel snel aan iets nieuws zien te komen.
Elliot probeerde zich uit de voeten te maken door te zeggen dat ik moest doen alsof hij niets had gezegd. "No, you’re not getting off the hook that easily." Sluw grijnzend keek ik hem aan. De fles champagne leidde me af. Verheugd nam ik er een slok van. Al snel vertroebelde mijn blik weer en staarde ik in niemandsland. "Now, why would he…" Bijna op fluistertoon kwamen de woorden over mijn lippen heen, die eigenlijk alleen als mijn gedachten bedoeld waren. Ik had er geen controle meer over. Met de vingers van mijn vrije hand bij mijn lippen dacht ik even na. Elliots spontane interesse in Robin Foster wekte mijn nieuwsgierigheid en maakte me voor enkele seconden scherp. "If you’re so interested in Robin Foster, you should know she’s taken. In fact, I spoke with her boyfriend a couple of minutes ago. Where is he now…" Ik probeerde gezichten en figuren te onderscheiden in de menigte onder me, maar tevergeefs. "I don’t know where he is now," sprak ik schouderophalend.
"I did dance with Robin tonight though. But Aaron doesn’t mind having me around her." Robin moest eerder bezorgd zijn als ik rondhing bij Aaron, bedacht ik me gniffelend. Niet dat ik echt een bedreiging voor haar was. Maar voor Aaron was ik totaal geen dreiging.

Elliot
Sergius vond het allemaal behoorlijk vermakelijk. Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan - waarom had ik mijn mond zo voorbij gepraat? Waarom had ik Robins naam genoemd?
Ik voelde mijn hartslag lichtelijk oppikken en de binnenkant van mijn handen werden klam.
Oké, relax, Elliot, kalmeerde ik mezelf. Er is niets aan de hand.
Sergius was een vriendelijke vent, en hij mocht me. En ik mocht hem. En trouwens, hij was al ver genoeg om het allemaal niet te serieus te nemen. Hoopte ik.
Ik had een hele tijd mijn mond dicht gehouden, totdat Sergius over de daadwerkelijke vriend van Robin begon. Ene Aaron.
"Ah, damn," verzuchtte ik. "I guess you've figured out by now that I might have had a little crush on the princess." Schouderophalend draaide ik me naar Sergius en peuterde de champagnefles tussen zijn vingers vandaan. Er zat nog maar een bodempje in en Sergius had zojuist zijn laatste biertje opgedronken.
"What about we get ourselves a little refill, eh?" zei ik met een knipoog. Dat zou hem vast wel afleiden van het onderwerp.

Sergius
Elliot gaf zowaar toe dat hij Robin wel had zien zitten. Iets wat mij toch wat bedachtzaam deed kijken, want dat ging wel heel gemakkelijk. "Elliot, you, a crush on a princess?" Ik legde mijn beide handen op zijn schouders, op iedere schouder één, en keek hem met dezelfde nadenkende blik aan. "I don't believe a word of it." Dat leidde tot een glimlach rond mijn lippen. Verder kwamen mijn gedachten ook niet. Toen hij over nieuwe drank begon, benevelde mijn hoofd al helemaal. "Yes, we definitely should." Enthousiast klapte ik een keer in mijn handen, waarna ik twee stappen bij hem vandaan zette, richting de buitendeur die ons naar een van de gangen van het paleis zou leiden. Daar draaide ik me alweer om. "There is this blue stuff that is really great, do you know where to get it?" Met fonkelingen in mijn ogen keek ik Elliot aan. Op dat moment was er niets wat me blijer zou maken dan een fles van de blauwe magische drank.