♥ Selliot: Prins&Stalknecht ♥

De hoofdpersonages:
- Sergius Antonius Pranjic (spreek uit: Prenjitsj)
- Elliot Isaac Silverman

Intro:
Eens ontstond er het idee om op een van de vele eilanden die Hawaï rijk is een speciale plaats in te stellen, genaamd Palace Of Nobility. Hier konden alle koninklijken en adellijken van deze wereld terecht, ieder om hun eigen redenen. Zo kwam ook Sergius Antonius Pranjić, prins van Bosnië en Herzegovina, naar deze prachtige plaats. Hij zag het als dé kans om oprechte relaties op te bouwen met gelijkgestemden en om even los te zijn van de verplichtingen die onlosmakelijk met het prinselijke bestaan verbonden zijn.

Uiteraard was er op deze plek een grote hoeveelheid personeelslieden nodig. Zo geraakte de Australische jongeman Elliot Isaac Silverman in de wereld van intriges en konkelarij. Hij werd aangenomen als hulp in de paardenstallen en naast het alom bekende motief van geld had hij nog een achterliggende beweegreden om naar dit paleis toe te trekken. De kroonprinses van het prachtige Australië bleek namelijk zijn halfzus te zijn.

Hoewel de locatie die voor de Hoogheden gereserveerd is met een understatement immens te noemen is, kruisen de levenspaden van de twee jongemannen elkaar hier. Wat voor gevolgen zal dit hebben voor de rest van hun levensloop?

YAY

*

Elliot
Vrijdag, mijn werkweek was ten einde. Tevens zat mijn eerste week hier in het paleis erop. Het was onvoorstelbaar hoe snel de dagen voorbij gevlogen waren. Eigenlijk kon ik nog steeds niet helemaal bevatten dat ik hier zat, in Hawaï, in een hotel voor rijke snobjes.
Terwijl ik mezelf door de lobby sleepte, herinnerde ik me dat vandaag een belangrijke voetbalwedstrijd gespeeld werd tussen Australië en Bosnië. Een vreemd mistroostig gevoel beviel me. Thuis was het traditie om met al mijn maten op de bank naar voetbal op TV te kijken, en nu was ik sinds tijdens zielsalleen.
Een bekend geluid kwam vanuit de bar, waar een groot flatscreen aan de muur hing. Ik wandelde naar binnen en keek snel om me heen. Achterin zat een groepje mannen, voor de rest was het verlaten. Ik schoof aan de bar aan en bestelde een biertje. Die had ik wel verdiend na al dat zweten de afgelopen dagen. Vanaf mijn zitplek had ik een perfect uitzicht op de TV.
"Go Aussie's," mompelde ik onder mijn adem.

Sergius
D. "Put your flags up in the sky." Bm. "And wave them side to" E "side." Db. "Show the world where you're" Bm "from." A. "Show the world we are" D "one." E. "Ole ole" D "Ole o" Bm "la. Ole o" E "le ole o" Db "la. Ole o" Bm "le ole o" A "la. Ole o" D "le ole o" E "la."
Akkoord na akkoord speelde ik, noot na noot zong ik. Tokkelend op mijn gitaar bevond ik me in mijn kamer, ergens in het reusachtige paleis op Hawaï. Buiten scheen de zon fel, wat me alleen maar opgewekter stemde. Denkend aan het wereldkampioenschap voetbal dat onlangs van start was gegaan, kwam ik alleen maar meer in de stemming van het liedje. Ik zat hier met mijn gitaar op het zonovergoten Hawaï. Een betere plek was er niet om van dit soort zomerse en vrolijke liedjes te spelen. Het enige wat er nog ontbrak, waren... andere mensen. Zonder zingende akkoorden was het een beetje stilletjes in mijn kamer. Voorzichtig plaatste ik het instrument op de grond, waarna ik opstond en me begaf naar de dubbele deuren. Het glas van de ramen glinsterde, de stenen van het balkon fonkelden. De zon gaf aan alles zo'n luchtigheid, alsof het enige wat telde haar eigen stralen waren. En ergens was dat ook zo.
De geluiden die ik hoorde toen ik me zo vasthoudend aan de balustrade op het balkon bevond, hadden me naar beneden en door de grote deur gekregen. Ze waren zo anders dan de klanken die thuis van buiten klonken. Ik was er nog niet aan gewend, wat ik alles behalve erg vond. De tonen waren immers prachtig.
Tijdens mijn wandeling door de enorme tuinen die het paleis rijk was, verwonderde ik me over alles wat ik waarnam. Hoe een plek op Aarde toch zo mooi kon zijn. Wat was dit een voordeel van de privileges die ik had. De heilen van het leven, eigenlijk.
Terwijl ik zachtjes de melodie floot van het liedje dat ik eerder die dag gespeeld had, bewoog ik me door de gangen van het kolossale paleis. Klanken uit de verte van iets dat me bekend voorkwam, lieten me stilstaan. Dat klonk als een... bar. Denkend aan de wedstrijd die het nationale elftal van Bosnië en Herzegovina deze avond tegen Australië zou spelen, liep ik op de open deur van de ruimte af.
Mijn instinct was juist geweest, het was inderdaad een bar. Erg druk was het er niet. Toen ik naar binnen stapte, leek het groepje jonge mannen in de hoek mij niet eens op te merken. Mijn blik was gevallen op de grote flatscreen aan de muur, waar overduidelijk voetbal op uitgezonden werd. De perfecte mogelijkheid om de wedstrijd te kijken, dacht ik zo.
Aan de bar zat een jongeman die me ergens vaag bekend voorkwam, maar ik kon me zo niet heugen dat ik ooit een conversatie met hem had gevoerd. Met de vrolijke noten nog in mijn hoofd, liet ik me zakken op de barkruk naast het jongmens. De barman snelde vrijwel meteen toe, en met een gebaar in de richting van het glas dat naast me op de bar stond, werd me binnen luttele seconden eenzelfde glas lager voorgeschoteld.
Ik had nog geen slok genomen, toen een aantal woorden mijn gehoorschelp bereikten. Een van mijn mondhoeken krulden om, en op hetzelfde volume als hij sprak ik: "Ze zullen het behoorlijk lastig gaan krijgen."
Vervolgens bracht ik het glas naar mijn lippen. Een moment lang gleed mijn blik ietwat in de richting van de jongen. Zonder dat ik hem echt had kunnen aanschouwen, richtte ik me op het tv-scherm.

Elliot
Ik was zo gefocust op het beeld voor me, dat ik niet eens had opgemerkt dat naast mij degene was gaan zitten die een reactie had gegeven op mijn gemompel - gemompel dat in eerste instantie voor niemand behalve mijzelf bedoeld was.
Verbaasd keek ik opzij. Naast me was een jongeman komen zitten. Ik schatte hem ietwat ouder dan ik, keurend op zijn uiterlijk. Zongebruind, zoals iedereen hier was, maar toch leek hij niet op de anderen. Ik had hem nog niet eerder gezien. In de stallen in ieder geval toch niet.
Ondertussen bedacht ik me dat hij tegen me gesproken had, en dat zwijgen wel wat asociaal over zou komen. "Ik neem aan dat je voor het andere team bent?"

Sergius
Op mijn opmerking volgde een stilte van de zijkant. De geluiden die de heren aan de andere kant van de ruimte maakten, waren als een soort constant achtergrondgeluid te horen. Iets wat wel bij een bar paste. Een zacht rinkelende toon kwam zo nu en dan van de kant waar de glazen waren. De barman poetste, droogde, plaatste.
Na mijn tweede slok lager viel me pas op dat er geen kwetterend commentaar uit de tv kwam. Waarschijnlijk was het in een taal geweest die toch niemand had verstaan, of had de beste man begrepen dat het gezwam eigenlijk helemaal niet gewild was.
Dit keer klonk er een geluid dat nog niet eerder expliciet benoemd was: de stem van de jongen naast me. Vijf seconden lang bleef mijn blik op de tv gevestigd. Daarna draaide ik me lichtelijk om, zodat ik de jongeman voor het eerst echt zag.
Misschien was mijn eerste gedachte van herkenning toch verkeerd geweest.
"Als je met het andere team dat van Bosnië en Herzegovina bedoeld, dan ben ik voor het andere team, ja." Gedurende de tijd die in deze wereld gelijkstond aan twee seconden waren mijn ogen verbonden met de zijne. Vervolgens gleed mijn blik terug naar het tv-scherm. Terwijl ik nogmaals een slok nam, concludeerde ik dat er nog steeds slechts de voorbeschouwing getoond werd en dat die toch niet bijster interessant was, dus richtte ik me opnieuw tot de jongeman die al aan de bar had gezeten voordat ik er was. Met een frisse nieuwsgierigheid en een soort hele lichte uitdaging in mijn ogen zocht ik de zijne op. Ik was benieuwd naar zijn volgende woorden, of daden, of begrippen.

Elliot
Zijn antwoord bracht me even van mijn stuk. De toon van zijn stem kon ik niet plaatsen en het zorgde voor verwarring, verwarring over de betekenis van zijn woorden, verwarring over wat er nu precies uit mijn mond gekomen was. Maar voordat ik er verder nog op in kon gaan, tetterde een stem vanuit de speakers. De verslaggever kondigde aan dat de wedstrijd kon beginnen.
"Kan 't volume wat harder?" zei ik zonder mijn blik van het scherm te nemen waarna ik een slok bier nam. Mijn blik gleed naar de barman die de afstandsbediening met een klets voor me op de bar legde. Ik slikte. "Alstublieft," voegde ik zwakjes toe.
De man snoof en paradeerde richting een rij glazen om ze op te poetsen. Ik keek mijn metgezel aan. "Die is ook in een bui zeg," mompelde ik. Ik verhoogde het volume van de televisie en een secondelang was het stil.
"Elliot, by the way," kondigde ik aan, terwijl ik de blik van de jongen opnieuw zocht, en glimlachte vriendelijk.

Sergius
De jongeman naast me had ook iets opgemerkt omtrent de geluiden die uit de richting van de tv kwamen. Ik had er eigenlijk wel vrede mee, maar hij vond het blijkbaar fijn om het gezwam toch aan te horen. Ook prima, wat mij betreft.
Het was niet tegen te houden dat een van mijn mondhoeken omkrulde bij het aanschouwen van het tafereel dat plaatsnam. Het leek alsof er opeens een heel groot deel van alle manieren waar ik mee leefde overboord was gegooid en dit hetgeen dat overgebleven was vormde. Alhoewel de manieren van de barman me op het moment wel erg abnormaal leken.
Een seconde lang schoten mijn lippen in een kleine glimlach toen de blik van de jongen bij de mijne bleef hangen. Ik kon niet anders dan hem gelijk geven, de beste man leek zeker in een bui te zijn. Zonder verder een reactie te geven wendde ik mijn ogen af in de richting van de bar, weliswaar nog met een kleine glimlach, waarna ik me opnieuw focuste op het gebeuren dat op het tv-scherm vertoond werd.
Langzaamaan ging het volume van de stemmen van de commentatoren omhoog. Toen de stem van de jongen, genaamd Elliot, wist ik nu, opnieuw klonk, keek ik zijn richting uit. "Sergius," stelde ik me met eenzelfde glimlach voor.
Kortstondig tuurde ik naar de flatscreen. De spelers zouden binnen luttele seconden het veld op komen, waarna het spel kon beginnen. "Hoeveel denk je dat het gaat worden?" vroeg ik Elliot met een knikje richting het scherm. Ik was er vrij zeker van dat het nationale elftal van Bosnië en Herzegovina deze wedstrijd wel moest kunnen winnen.

btw voordat je het leest, ik heb geen research gedaan het eigenlijke elftal van Australië of Bosnië dus ik heb maar even wat verzonnen dus ga maar gewoon mee in mijn illusie :p

Elliot
Sergius. Dat moest vast Europees zijn. En het klonk niet alleen buitenlands, maar ook deftig, op een of andere manier. Ik had nog nooit eerder zo'n naam gehoord. Ineens begon ik mij af te vragen naast wie ik eigenlijk zat. Een simpele jongen die onder het genot van een biertje naar voetbal keek? Of een prins...?
Zijn vraag leidde me af van mijn gedachten. Ik kneep mijn ogen samen en tuurde naar de schuimkraag die aan de randen van mijn glas was blijven plakken. Alsof ik tussen die minuscule luchtbelletjes een antwoord kon vinden.
"Australië heeft een jong en energiek team, maar ze hebben de laatste tijd gedoe met hun trainer die begin dit jaar is aangesteld. Bosnië heeft veel ervaren spelers, maar dus ook ouder dan die van het concurrerende team. Ik denk twee - één. Australië gaat als eerst scoren, bomvol met energie. Naarmate de wedstrijd vordert zal deze wat afzwakken, en dan zal Bosnië terugslaan. Dan zal het even spannend worden, maar Australië zal nog eenmaal scoren en zo de wedstrijd concluderen." Zeker van mijn zaak als ik was, dronk ik het laatst beetje bier uit mijn glas en zette deze terug op de bar. Nieuwsgierig keek ik Sergius aan, me afvragend wat hij van mijn voorspelling dacht.

ik weet niks van voetbal en mijn char vindt het geweldig. help

Sergius
Met een geduldig oor luisterde ik naar de voorspelling die de jongeman deed wat betreft de wedstrijd tussen het nationale elftal van Australië en dat van Bosnië en Herzegovina die aanstaande was. Op het vlak van de spelers die elk van de teams bevatte, kon ik hem geen ongelijk geven. Echter, met zijn concluderende uitspraak kon ik het niet eens zijn. Drie seconden lang hield ik Elliots blik gevangen, alhoewel mijn ogen eerder over de zijne rolden alsof ze op zoek waren naar iets.
Mijn hand verschoof zich in de richting van het glas dat zolang de tijd het toeliet de mijne heette, terwijl ik mijn mond opende om te spreken. "Het Australische elftal heeft zeker genoeg energie om de bal een enkele keer in het net te krijgen. Echter, het Bosnische team zal door zijn ervarenheid meerdere treffers kunnen maken, nadat de aansluitingstreffer gevonden is. Wellicht zit er nog een penalty voor ze in. De einduitslag zal één - twee worden, of zelfs één - drie."
Heel licht schoof een van mijn mondhoeken omhoog, waarna ik de lager naar mijn mond bracht en een slok nam. Vanuit mijn ooghoeken wierp ik een blik op de beste man die gedurende deze avond de taak van barman vervulde. Lijdzaam leek hij bezig te zijn ieder vuiltje van elk serviesgoed te schrobben. Vervolgens sloeg ik Elliot kortstondig gade. Ik kon het niet laten me af te vragen wat zijn afkomst was. Zijn naam was een goede indicatie om te veronderstellen dat hij uit een Angelsaksisch land afkomstig was, samen met zijn manier van spreken.
Op het tv-scherm werden inmiddels namen van spelers getoond. Nog even, en de strijd zou losbarsten.

Elliot
Uit zijn voorspelling kon ik opmaken dat hij ook een vrij goede kennis had van het spel. Ik knikte nadenkend en grinnikte toen. "We zullen wel zien wie van ons gelijk krijgt."
Over een paar minuten zou de wedstrijd beginnen en ik kon wel een refill gebruiken, bedacht ik me terwijl ik tegen mijn lege glas tokkelde. De barman leek zich volledig over te geven aan het perfectioneren van kraakheldere glazen, en iets minder op het bedienen van zijn klanten. Ik schraapte mijn keel om aandacht te trekken, maar dat leek niet te baten.
"Zou ik nog een biertje mogen?" probeerde ik met verheven stem. De man draaide zich half naar me toe, keek me emotieloos aan schonk mij zwijgzaam een glas in. Misschien zou 'ie zelf ook eentje moeten drinken, dan zou hij eventueel nog ontdekken dat er zoiets als 'glimlachen' bestond.
Ik bedankte de man allervriendelijkst en negeerde hem verder.
"Dus, hoe komt het dat Bosnië en Herzegovina jouw voorkeur heeft?" vroeg ik aan Sergius, terwijl ik hem aankeek.

Sergius
"We zullen zien," stemde ik met een glimlachje in, waarna ik de laatste teug van mijn beker lager achteroversloeg. De jongeman die zich voor mijn entree reeds aan de bar gepositioneerd had, bemerkte ook iets wat betreft de hoeveelheid vloeistof in de beker die de zijne was. Ik aanschouwde het schouwspel met een zo neutraal mogelijke blik. Toen ik toch echt tot de conclusie kwam dat dat niet mogelijk was, deed ik alsof mijn volledige focus bij de partij op het tv-scherm lag. Dat ik dit nog mocht meemaken.
Nu was ik misschien wat snel door mijn drankje gegaan, maar ik had slechts een bescheiden glas, namelijk een waarvan de inhoud maximaal één vierde van een liter bedragen kon. Met een lichte onzekerheid dwaalde mijn blik naar de barman, die de schrobbende taak opnieuw op zich had genomen.
Binnen twee seconden was er oogcontact. Ik had mijn vingers nog niet bewogen over een afstand van zo'n twintig millimeter, toen zijn lippen al vertrokken om te spreken. "Another one, sir?" Dit keer was er een nog minder lange beweging van mijn kin nodig om de man aan het werk te zetten. In een glimlach gegoten volgen mijn lippen zijn inspanningen. De man die me het nieuwe biertje aanreikte, glunderde insgelijks. Terwijl mijn blik naar de nieuwe vloeistof gleed, volgde de zijne de contouren van de bar om bij het tv-scherm te belanden. "Enjoy the match," sprak hij toen er opnieuw binnen twee seconden oogcontact was. Kortstondig bevroor het zichtveld terwijl zijn ogen de mijne gevangen hielden onder het ijs. Het moment had haast iets verwachtingsvols in zich, alsof er iets op het punt stond om te gaan gebeuren. Een uitgegleden mondhoek, een uitgereikte arm, iets. "Thank you," brak mijn stem het bevroren majem. En even ving de rand van de bar die het dichtstbij hem was de blik van de beste man, waarna zijn glazen weer riepen.
Kort staarde ik naar de leegte van het hout. Een stem trok mijn aandacht omhoog en opzij. "Ik kom er vandaan," antwoordde ik met een glimlach, voor een moment verloren in gedachten aan mijn thuisland. "En waarom heeft Australië jouw voorkeur?" Nieuwsgierige ogen richtten zich zijn kant op.

Elliot
Het ging allemaal eigenlijk heel snel. De man aan de andere kant van de toog die me luttele momenten geleden nog bekeken had alsof ik een stuk stront was dat nog blij mocht zijn dat het bediend werd, transformeerde nu naar een hielenlikkend stuk hypocrisie. Terwijl ik zag wat er gebeurde, en mijn kaak terug moest trekken uit zijn positie van verbazing, gleden mijn ogen naar rechts.
Sergius.
Het was alsof puzzelstukjes in elkaar vielen zoals een mes door boter gleed. Alsof iemand plotseling op het knopje gedrukt had en het pikkedonker overgoten werd met een fel licht.
Zelfs een kind zou de connectie maken.
Sergius was een Prins. En ik was maar een stalknecht.
Ik had niet door hoelang ik Sergius precies aan het aanstaren was, maar de benauwende stilte wees me erop dat dat waarschijnlijk al aardig lang was, zo lang dat het ongemakkelijke niveau al bereikt was.
Het voelde als een klap in mijn gezicht. Nog nooit eerder had ik zoiets meegemaakt. Me gevoeld alsof ik minder was.
Zonder antwoord te geven op een vraag die ik me niet meer kon herinneren, gleden mijn ogen terug naar mijn nog volle, onaangeroerde glas. Ik had bijna de neiging om hem expres om te stoten en een schaamteloze oeps! uit te brengen, maar dat ging mijn niveau beneden en bovendien leken mijn spieren wel bevroren. Nee, verlamd was een betere beschrijving.
En toen kwam het gevoel terug in mijn lichaam. Een gevoel van walging en misselijkheid vloeide door mijn ledematen. Mijn lichaam bewoog uit zichzelf, deinsde achteruit van de barkruk tot beide voeten stevig op de grond stonden. Ik wilde hier weg. Ik wilde thuis zijn, met mijn maten, mijn vrienden, mijn familie.
Familie.
Dat was toch waarvoor ik dat klote eind had afgereisd? En waar bevond ik me nu? In een halflege bar, in het bijzijn van een discriminerende barman en een prins. Niet alleen en toch voelde ik me zo.
"Sorry," stamelde een hese stem die kortstondig en zonder iets te zien oogcontact maakte met Prins Sergius. Direct daarna draaide ik me om en beende de bar uit.
Ik wist niet waar naartoe. Maar overal voelde beter dan daar te blijven.

sergje moet 'm even achternakomen just so ya know

Sergius
In de eerste seconden staarde ik nog terug, in het luchtledige haast, zoekend naar leven achter het glas. Zuurstof was er toch genoeg. Adem was er zeker. Zijn stembanden leken echter hun functie uit de stem verloren te zijn.
Ik fronste.
"Elliot?" Misschien gaf zijn naam zijn spraakvermogen terug.
Helaas bleek dat niet het geval geweest. Het bevroren moment leek hem geaffecteerd te hebben, in plaats van een van de andere twee mannen die zich rondom het houten meubel bevonden. Het was alsof de tijd de klok was vergeten te laten doortikken op het kleine stukje Aarde waar Elliot zich bevond.
Nieuwe poging.
"Elliot?"
Niets. Geen reactie, niets.
Voor even leek de Aarde haar grip op de jongeman naast me kwijt te zijn. Opeens waren zijn benen gestrekt en zochten zijn voeten stevigheid, die ze vonden in vloervorm. Het kon niet anders dan dat het onbegrip en de onrust van mijn gezicht te lezen waren. Zijn stem klonk niet zoals ze voor de kou geklonken had toen ze een verontschuldiging uitsprak. Waarom excuseerde deze jongeman zich?
Kortstondig zag ik een combinatie van leven en leegte in zijn ogen, waarna het moment voorbij was. Hij beende weg.
Verbouwereerd zat ik op de barkruk. Nog even bleef Elliot in mijn gezichtsveld, maar toen geraakte hij uit beeld of raakte het beeld hem kwijt. Mijn blik dwaalde naar de man aan de andere kant, onzeker haast, maar die leek slechts zijn schouders op te halen. Het zat me niet lekker, maakte me haast misselijk, hoe de jongeman stil was geweest, had gekeken en was weg gebeend.
In een mum van tijd stond ook ik naast de zitplaats. Met enige rapheid begaf ik me naar de uitgang van het vertrek. Als het lot het toeliet, kon ik hem nog bereiken.
En de toestemming was er. Eenmaal buiten de ruimte zag ik in de verte zijn gestalte. Vlugger dan hij liep ik zijn richting uit. "Elliot!" Misschien zou hij zijn pas dan inhouden. Het mocht niet baten.
Door mijn snelheid had ik hem al snel ingehaald. Met een boogje liep ik om de jongen heen en kwam ik voor hem te staan, zodat hij wel moest stoppen midden in zijn beweging.
Vier keer is scheepsrecht.
"Elliot."
Ik speurde zijn gezicht af naar zijn ogen en probeerde contact te krijgen.
"Wat is er?" vroeg ik voorzichtig, enigszins onzeker. Eén keer gleed mijn blik naar beneden, waarna ze het opnieuw hogerop zocht. Ik wist oprecht niet wat te verwachten.

Elliot
Mijn zicht was wazig, maar dat deed er eigenlijk niet toe, want ik zag toch niet wat mijn pupil opving. Ik was ver in gedachten verzonken, totdat een obstakel me tot een halt bracht en dwong terug bij aarde te komen.
Langzaam stelde het beeld zich scherp en wisten mijn ogen zich te focussen op die van de jongeman voor me. Sergius.
Onmiddellijk kroop een schaamtegevoel als een onprettige warmte langs mijn nek en over mijn hals.
Zijn ogen keken me verward aan, ongerust zelfs, zo leek het tenminste.
Ik opende mijn mond, maar wist niet goed wat te zeggen.
"Ja," mompelde ik uiteindelijk maar oppervlakkig, toen mijn spraakvermogen eindelijk terug leek te zijn. Hij zou zich vast afvragen wat voor idioot hij achterna gekomen was. "Ik moest daar even weg. Het heeft niks met jou te maken." Nou ja, ergens had het wel met hem te maken, maar daar kon hij niets aan doen.
Om mezelf een houding te geven wreef ik met mijn handpalm over de kortgeschoren haartjes bovenaan mijn nek. "Ik kon het gedrag van die ... kerel -- ik was hem gewoon even zat."

Sergius
De opmerking die de jongeman maakte, zorgde niet voor verheldering. Mijn wenkbrauwen bogen zich in een frons, voor zover ze dat nog verder konden. Misschien had het voor iets van opluchting moeten zorgen dat de schuld van het vertrek van jongmens Elliot uit de bar niet bij mij lag. Dat deed het echter niet.
Kort maakte ik met mijn hoofd een knikkende beweging, een teken dat hij verder kon met zijn - hopelijk - verduidelijkende uitleg.
De grijze massa in mijn hoofd ratelde en kraakte, zocht naar schakels om de verschillende brokstukken die beschreven waren met informatie aan elkaar te koppelen en er één leesbaar geheel van te maken. De gecombineerde woorden kwamen samen echter niet in de database van het RNA voor.
Mijn gemoedstoestand moest op mijn huid te zien zijn. De rimpelingen waren immers nog niet in kwantiteit en kwaliteit afgenomen. Wat beoogde Elliot? Het kon niet anders dan dat hij met zijn benaming de beste jonkheer achter de bar bedoeld had. Met giswerk kon ik het op dat moment niet ontdekken. "Zijn... gedrag?" herhaalde ik. Mijn stembanden produceerden een geluid van onbegrip.
In gedachten liep ik de evenementen die plaatsgevonden hadden in de barzaal nog eens langs. Aankomen... Barkruk... Voetbal... Drankje... Ijzige kou boven het ijs... Drankje... Verwachtingsvolle vurige stilte onder het ijs... Drankje...
Wacht.
Denk dat nog eens.
Ijzige kou boven het ijs...
Verwachtingsvolle vurige stilte onder het ijs...
Maar...
Nee.
Oh.
Shit.
De rimpelige trekken op mijn gezicht werden nu uitgestreken. Besef, realisatie, ongeloof, onbegrip. Mijn geestesgesteldheid ging heen en weer als een schip op zee in stormachtig weer. Uiteindelijk voegden de emoties zich samen tot één gezichtsuitdrukking.
Ik kopieerde zijn beweging van zonet. "Sorry," was het eerste wat mijn mond verliet, op een ietwat zachtere toon dan dat ik daarvoor gesproken had. "Ik realiseerde het me niet. Sorry." Verontschuldigingen waren voor mijn gedrag, dat haast onbeschoft te noemen was. Hoe had ik dat over het hoofd kunnen zien? Had er een bord voor mijn kop gezeten of zoiets?
"Je... werkt hier?" vroeg ik, enigszins voorzichtig. Meer vanwege mijn eigen stommiteiten dan wat anders. De situatie, misschien.
Mijn hand zakte. "Oh man, dat is echt..." horrible. "...stom." Kortstondig raakten mijn boven- en onderlip elkaar. Nog steeds straalde er ietwat ongeloof uit mijn ogen. "Dat had hij niet mogen doen. Hoe kón hij dat überhaupt doen?" Hij was nota bene zelf een medewerker. Ik wond me er nu wel een beetje over op. Zoiets kon toch niet? All men are equal. Dit was... absurd. Het kon echt niet, en moest veranderd worden ook. Als iedere barmedewerker hier zo was... Dan zou ik eens een stevig woordje gaan voeren met degene die hier de leiding had. Wat dachten die mensen wel, om zo denigrerend naar gelijken toe te handelen?!
"Heb je nog wel zin om die voetbalwedstrijd te gaan kijken? Ik bedoel, het is duidelijk dat het Bosnische elftal die Aussie's weg zal tikken en dat moet ik gewoon zien." Lichtelijk schoof ik mijn mondhoeken omhoog. Hopelijk kon hij dit waarderen. Luchtigheid, en iets vrolijkers.

Elliot
Sergius leek in eerste instantie geen idee te hebben waarover ik sprak. Even vroeg ik mezelf af of ik de hele situatie maar verbeeld had, of het zich allemaal maar in mijn hoofd had afgespeeld. Maar plotseling zag ik verandering in zijn gelaatstrekken. Realisatie sijpelde door zijn ogen en gaf hen een soort felle glans. Toen ik die blik zag, wist ik dat ik niet echt krankzinnig was geworden.
Ik bleef stil, wist zelf ook niet goed wat te zeggen. Hij verontschuldigde zich, en ondanks dat ik hem nooit echt iets had kwalijk genomen, deed het gebaar me goed.
"In de stallen," mompelde ik schouderophalend, in antwoord op zijn vraag. Het kwam er zachter uit, alsof ik me bijna schaamde om het toe te geven. Kort voelde ik woede naar mezelf. Hoe kon ik me zo laten meeslepen door het gedrag van één of ander onbenullige vent? Zo was ik nooit geweest. Ik had woorden en daden van anderen nooit persoonlijk opgevat en kon het altijd met gemak van me afschudden. Want ik wist wie ik echt was en kende mijn eigen gewetenloze waarheid.
Ik voelde me kwetsbaar, en het voelde vreemd, als een soort plakkerige substantie die ik niet van me afgewassen kreeg.
Nogmaals haalde ik mijn schouders op. "Omdat sommige mensen nu eenmaal een kick krijgen van het zien lijden van anderen." Het klonk meer als een vraag dan als een statement, waarschijnlijk omdat ikzelf zoiets nooit zou kunnen begrijpen. Het zat niet in mij om anderen zo te behandelen, dus waarom sommige mensen zo handelden zou ik nooit volledig kunnen verstaan.
Sergius' opmerking over de voetbalwedstrijd liet een lach opborrelen uit mijn keel. En op dat moment voelde ik ineens opluchting.
"Pfff," blies ik terwijl ik hem licht aantikte met mijn elleboog. "Wat denk je nou zelf? Ik wil het echt niet missen om Australië die winnende doelpunten te zien maken hoor."

Sergius
Het was vreemd hoe de realisering me raakte. Alsof er vanuit het niets een bal aangevlogen was, bedoeld als een inkoppertje, maar hij kwam uiteindelijk finaal tegen mijn hoofd. De klap had echter niet al het onbegrip laten verdwijnen. Eerst snapte ik de woorden van het jongmens niet, vervolgens begreep ik de beweegredenen van de man die duidelijk onderscheid maakte tussen soorten mensen niet. Het was haast zó belachelijk te noemen. Discriminatie was sowieso dwaas.
Ietwat verbeten hadden mijn tanden zich in een linkerdeel van mijn onderlip geboord. Ik ontspande echter, focussend op de woorden van jonkheer Elliot. De enigszins sprankelende hoop in dit duister. “Gaaf.” De oprechtheid weerklonk in mijn stem en even waren er redenen tot blijdschap op mijn gezicht te zien. Ik had nog niet eerder iemand ontmoet die werkzaamheden verrichte in de omgeving van de paarden hier. De desbetreffende dieren waren niet mijn favorieten, maar ze waren indrukwekkend en nobel. “Voorliefde voor paarden?” vroeg ik, een kleine glimlach rond mijn lippen. Hopelijk stelde dit Elliot iets op zijn gemak.
Lichtelijk schudde ik mijn hoofd na zijn opmerking. Ongeloof. Iets in die zin deed iets binnenin mij schudden. Lijden? Dat kwam dichtbij snijdende pijn. “Je weet dat je beter bent dan hij, hè?” Zo lang kende ik hem nog niet, maar iets in me zei dat mijn statement juist was. Ook leek het alsof het nodig was dat die opmerking op dat moment gemaakt werd.
Elliots woorden toverden een glimlach op mijn gezicht. Een onschuldige glans lag over mijn hoornvlies heen. Voor even genoot ik van de atmosfeer op deze paar vierkante meter. Een bubbel die misschien ten gevolge van één simpele beweging uiteen zou spatten, maar dat gegeven deed er even niet toe.
“Come on, then.”
Nadat ik zo’n anderhalve pas gezet had, bedacht ik me dat ik geen idee had wat eigenlijk het einddoel was. Mijn ogen vonden hun metgezellen bij Elliot. “Waar gaan we heen?”

In het eerste stuk werd ik Elliot een beetje filosofisch

Elliot
Zijn antwoord kwam vrij onverwachts. Gaaf? Hij meende het waarschijnlijk niet eens. Ik wilde net terugkaatsen dat het wel degelijk 'gaaf' was, ja, een na-wee van mijn irritatie, frustratie, wat dan ook. Maar juist toen mijn lippen splitsten voor het doorlaten van verdedigende woorden, merkten mijn ogen diezelfde blik in de zijne die ik al eerder had opgemerkt. Die felle glans die onmogelijk gespeeld kon zijn. Hij meende het wel. Althans, dat dacht ik.
En wat dan nog? klonk er in mijn hoofd. (God, ik begon nu ook al stemmen te horen) Je schaamt je toch niet om wie je bent, wat je doet, hoe anderen over je denken? Dus waarom zou je jezelf in eerste instantie moeten verdedigen. Waarom zou de oprechtheid van mijn metgezel - Prins Sergieoes, of zoiets - mij ook maar een fluit schelen?
Ik schudde het pleidooi dat in mijn hoofd gevoerd werd van me af en richtte me op het moment waarin ik leefde. Zonder teveel gedachten. Gewoon ik. Gewoon zijn.
"Meer een liefde uit gewoonte. Ik ben soort van opgegroeid in een boerderij, omringd door dieren. Onder andere paarden, dus." De woorden klonken trotser dan voorgaanden, alsof ik stukje bij stukje mijn identiteit en zelfzekerheid bij elkaar aan het rapen was, maar nog altijd met een laag onverschilligheid. Het was niet een bijzonder iets, het was gewoon een feit. Ik wist niet beter. Dat was mijn jeugd, een deel van wie ik was.
En toen sprak hij ineens die woorden. Ze waren zo puur, zo echt. Een poging om me enige troost te bieden, misschien. Maar voor een klein moment voelde ik me niet meer zo eenzaam. "Niet beter, gewoon een iets minder grote eikel," antwoordde ik met een scheve lach.
Voordat ik nog antwoord kon geven op Sergius' laatste vraag, liepen er twee werknemers van het paleis langs ons heen. Ik herkende ze vanuit de personeelsruimte. Een meisje, die als ik het me goed herinnerde aan het zwembad werkte, en een jongen die ging over de bagage van de gasten.
"Hey Elliot," riep de jongen toen hij mij in de gaten kreeg. Ik was zijn naam vergeten. "Jij kwam uit Australie toch? Ga je nog kijken naar de wedstrijd?"
"Een groepje heeft zich op het strand verzamelt, wij gaan er nu naartoe. Ga je mee?" vervolgde het meisje.
Ik keek Sergius verwachtingsvol aan. "Volgens mij heeft het lot het zo gewild."

Sergius
Even dook een beeld van kleine vissen in een aquarium voor mijn ogen op, toen ik Elliot's lippen lichtelijk zag bewegen. Een kleine glimlach gleed rondom mijn lippen, en even wendde ik mijn blik af, om door een van de vele ramen die het paleis rijk was het prachtige aanzicht van de omgeving te aanschouwen.
Een soort van enthousiasme begon zich een weg te banen door mijn bloedbanen, iets wat ook op mijn gezicht en in mijn ogen zichtbaar moest zijn. "Opgegroeid in een boerderij?" herhaalde ik. "Wauw." Het kwam er enigszins met een bewonderende en dromerige zucht uit. Bij mijn weten had ik nooit iemand ontmoet die in zijn jeugd omringd door dieren was geweest, of tenminste niet op zo'n manier. "Bezaten jouw ouders een boerderij?" Soms ben je ook veel te nieuwsgierig, sprak een stem in mijn hoofd mij toe. En dat was zeker waar. Maar dit was wel iets bijzonders, opgegroeid zijn op een boerderij.
Ik onderdrukte een grinnik alsmede ieder ander blijk van het feit dat ik die opmerking vrij humoristisch en leuk gevonden had. "We zullen zien of ik dat statement ga beamen of ga ontkennen." Een onschuldige glans stond in mijn ogen en een onschuldige uitdrukking stond op mijn gezicht.
Ons gesprek en onze gedachtegangen werden onderbroken door twee mensen die in tegengestelde richting in dezelfde gang liepen als waar wij ons bevonden. Eén van mijn mondhoeken kroop omhoog bij de woorden die gesproken werden. "Het lot heeft het zo gewild," beaamde ik. Een oprechte glimlach verscheen op mijn gezicht. "Waar wachten we nog op?"

Elliot
We waren neergezakt in de kleine vouwstoeltjes die in een halve cirkel voor het witte scherm in het zand geplaatst waren. De avondlucht kleurde ergens tussen oranje en roze, het was een schitterend canvas.
Ik zei een aantal mensen gedag en bedacht me na een kleine onderzoekende blik op de verzamelde groep dat Sergius hier de enige royalty was. Blijkbaar was het een onder medewerkers geregeld onderonsje. Ik vroeg me af of Sergius hier problemen mee zou hebben, maar zo pretentieus leek hij me niet. Natuurlijk kende ik hem pas net, dus wie zou het zeggen.
De prins stelde mij een vraag net toen ik me voorover boog om uit een enorme emmer gevuld met ijs en aluminium blikjes twee verfrissingen te vissen. Ik bood Sergius een blikje bier aan en opende mijn mond om hem te antwoorden.
"Nee, ik woonde met mijn moeder in een minuscuul rijtjeshuis," grinnikte ik. "Maar een goede kennis van ons niet veel verderop wel. Bij hem deed ik ook vaak klusjes in en rondom de boerderij, leerde paardrijden en met de dieren om te gaan." Ik nam een slok van mijn ijskoude drankje en kaatste toen een nieuwsgierige vraag terug. "Waar ben jij opgegroeid?"

Sergius
Lang duurde de wandeling naar de plek op het strand waar een groep zich gesetteld had niet. Het was heerlijk om zo snel na het verlaten van je woning het zand in te kunnen lopen.
In twee vouwstoeltjes die naast elkaar stonden hadden Elliot en ik plaatsgenomen met onze derrière naar achteren gericht. Volledig comfortabel was anders, maar het kon er mee door en het had ook wel iets... gezelligs. Voor zover ik dat kon beoordelen. Met een knik zijn richting uit nam ik het blikje aan dat de jongeman mij aanreikte. Zijn stem trok mijn aandacht opnieuw naar zijn ogen. Ik glimlachte ietwat en luisterde naar de woorden. "Klinkt gaaf." Veel boerderijen had ik in mijn leven niet gezien. Het moest wel heerlijk zijn om vaak op zo'n plek te komen, daar rust te zoeken en vinden. "En nu ben je hier." Het klonk als een constatering en dat was het ook, maar wel met een vragende, nieuwsgierige bedoeling erachter. Zonder moeite opende ik het blikje en nam ik een slok van het drankje. Verkoeling was van groot belang hier op Hawaï. Zo had ik ook even om na te denken over het antwoord dat ik zou geven op Elliots vraag. "Ik ben opgegroeid in Sarajevo, de hoofdstad van Bosnië en Herzegovina, in het paleis van mijn ouders." Kortstondig keek ik de jongen aan om zijn reactie te peilen, waarna ik opnieuw een slok nam.

Elliot
"En nu ben ik hier," herhaalde ik Sergius' woorden. Mijn ogen dwaalden af naar de grond terwijl mijn gedachten me voor een paar ogenblikken van het huidige moment wegtrokken. Mijn mondhoeken wezen naar boven en trokken mijn mond in een sentimentele glimlach. Ik keek weer naar Sergius en tikte mijn blikje tegen het zijne. "Wie had dat gedacht."
Ik luisterde naar zijn antwoord terwijl mijn blik kort over het gezelschap gleed. Toen hij het laatste gedeelte van zijn zin uitsprak, trok hij mijn aandacht en schoten mijn ogen terug naar zijn gezicht. In het paleis van mijn ouders. Hij was dus toch een prins.
"Een paleis," herhaalde ik geamuseerd. "Dat is wat anders als een boerderij." Ik nipte van mijn drankje. "Ik moet zeggen dat je de eerste bent die ik ontmoet die in een paleis opgegroeid is," zei ik oprecht met een speelse ondertoon in mijn stem. "Hoewel de kans zo'n iemand te ontmoeten in deze omgeving niet uiterst zeldzaam is, natuurlijk." Ik pauzeerde even en keek Sergius toen met onbeschaamde nieuwsgierigheid aan. "Wat moet ik me bij zo'n paleis precies voorstellen? De meesten die ik ken zijn vanuit Disneyfilms, dus tenzij je bovenop een wolk woont net als Assepoester..." O, had ik nu net toegegeven dat ik Assepoester had gekeken?

Sergius
Van opzij keek ik de jongeman aan, benieuwd of er nog meer uitspraken aan zijn nu drukke brein onttrokken konden worden door zijn mond. Dat bleek niet zo te zijn, maar de sentimentaliteit van dit alles ging niet aan me voorbij.
Een van mijn mondhoeken sloop omhoog en kort keek ik Elliot aan. "Dat is zeker wat anders dan een boerderij." Op zich gaven beiden hetzelfde, een dak boven je hoofd, veiligheid, maar verschil zat er zeker in. Mijns inziens zou het allebei als mooi gekwalificeerd moeten kunnen worden. "Waarschijnlijk zal ik niet de laatste hier zijn, inderdaad." Met vanzelfsprekende vriendelijkheid keek ik hem aan, waarna ik nogmaals een rustige slok nam van de consumptie die me aangeboden was. "Je bent hier dus nog niet lang?" Anders had hij wel een erg kluizenaarsbestaan in het paleis moeten hebben geleefd, wat me haast onmogelijk leek.
Geamuseerd keek ik op bij het noemen van Assepoester. "Het is..." Hoe moest ik hiervan een beschrijving geven? Even keek ik naar de lucht boven de aardbol. Stralend blauw. "Bovenop een wolk zou nog eens leuk zijn, maar dan zou ik wel de laarzen van Hermes nodig hebben." Toegegeven, die vleugeltjes eraan had ik altijd leuk gevonden. En wie wil er nou niet kunnen vliegen? "Het paleis van mijn ouders is een gebouw, in een soort van rechthoekige vorm, met daarin kamers en gangen, en wat mensen." Tot zover de details.

Elliot
"Mijn eerste week zit er net op," antwoordde ik met een nonchalant handgebaar. "Ik ben van plan om hier de rest van de zomer te blijven werken, daarna ga ik terug om verder te studeren."
Ik moest zacht lachen om zijn beschrijving, ietwat teleurgesteld om te horen dat het niet zo dromerig was als ik in eerste instantie verwachtte. "Ik durf te wedden dat het wel iets specialer moet zijn dan je nu uitlegt."

Sergius
We praatten wat verder over de algemene dingen, vooral over het verblijf hier op dit prachtige eiland. De voetbalwedstrijd tussen Australië en Bosnië en Herzegovina was inmiddels al een tijdje onderweg, en nog altijd had geen bal het tot in het net gemaakt. Zo nu en dan dwaalde mijn blik nog af naar de jongeman naast me. Rond de veertigste minuut, vlak voor de rust, werd de bal van een meter of twintig afstand prachtig in de kruising geschoten van het Australische doel. Als de decente prins die ik was - en me ervan bewust zijnde dat er waarschijnlijk niemand anders hier voor het Bosnische elftal was - vierde ik het doelpunt slechts met een blije houding en brede glimlach. "Wij gaan zeker winnen." Zelfverzekerd draaide ik me kortstondig naar Elliot toe.