Flair Moose Diner

Wayra

Hij deed het niet voor de kick, niet echt. Tuurlijk, de kick was lekker, maar het was niet de reden dat hij dit werk deed. Hij deed dit werk omdat je in deze verfuckte wereld nergens kwam zonder geld. Het was een van die irritante dingen waar hij niet aan kon ontkomen, hoe hard hij zijn best ook deed. Zich ergens settelen en zelfvoorzienend worden, was niets voor hem. Wayra was gemaakt voor het nomadische bestaan. Jaartje hier, jaartje daar, hij lééfde. Iets wat veel mensen niet konden zeggen. Wanneer iemand hem vroeg wat zijn doel was in het leven was zijn antwoord simpel: hij wilde leven voor hij dood ging. Écht leven.

Hij trok zijn neus op naar de jonge serveerster. "Kom maar door met dat geld. Opdracht is opdracht," zei hij nonchalant en hij haalde een zakje tevoorschijn waar het geld in kon worden gedaan. Alles ging zo soepel tot die bitch het verstoorde. Waarom wilden mensen altijd de held uithangen? Ooit gehoord van zelfbehoud? Je gaf je leven niet op voor een ander. Dat deed je gewoon niet. Hij knikte bevestigend toen Sebastian haar een bevel gaf en zei: "Ik zou doen wat hij zegt. Hij is nogal schiet graag, ik zou toch echt m'n leven verkiezen, maar dat is aan jou."

Gina
Zo, die meid had wel lef. Gina zelf had besloten dat ze hier eigenlijk wel levend uit wilde komen en keerde de inhoud van de kassa om in het zakje. Visser was hiervoor verzekerd, ja toch? Zo niet dan was dat een probleem voor later. Vlug liet ze haar blik over de rest van de mensen in de diner glijden. Allemaal bang, allemaal hun ogen gericht op de twee jonge jongens. Die frietjes hoefden ze vast niet meer. "Dat is alles," zei Gina en ze liet de lege kassa zien, "we hebben niet meer, het gaat hier al een lange tijd niet zo goed." Haar hart bonsde in haar keel. Iemand die haar vastgreep of een klap verkocht kon ze nog wel aan, maar tegen wapens was ze niet opgewassen. Haar hersenen werkten op volle kracht. De achteruitgang? Vissers kantoor? Misschien verstopte hij daar een wapen? Alles wat ze kon bedenken had een te kleine kans van slagen. Bovendien hadden de jongens hun geld, dus als iedereen gewoon meewerkte zouden ze vast snel vertrekken.

Sharice
Dit zooite Amerikanen deed niks, zij was op dat moment de enige die weerstand bood... In een staat waar iedereen legaal een wapen mag dragen om zichzelf te beschermen, er was vast wel iemand anders met een pistool toch? Ze trok haar pistool, volgde het advies van zijn maat en wees hem naar de man die haar als eerste aansprak "Ik denk dat je vriend daaro.." ze knikte naar de gozer bij de kassa "Beter kan blijven staan."

Op dat moment was ze blij dat ze een decocker had, en niet een veiligheidspin. Ze voelde de weerstand van de dubbele actie die het handgeweer bood, terwijl ze de trekker van het pistool overhaalde. Niemand rotzooide met een meid uit de 'hood, de 'hood bleef altijd bij iemand.

Sebastian
Sebastian zag het achterlijke wijf haar pistool trekken en reageerde zo snel als hij kon. Hij haalde de trekker van het pistool over dat op haar gericht was. Hij had geen tijd om te denken of weg te rennen, niet dat hij dat überhaupt wilde. Dit was een duel tussen hem en haar. Dit was hun moment en niemand in deze godvergeten diner kon de uitkomst van dit moment veranderen. Er stond een glinster in zijn ogen en een grijns op zijn gezicht. Dit was het moment. Hij kon voor zich zien hoe de kogel het patroon verliet en hoe het zich met een snelheid van 350m/s door de kamer heen bewoog.

Hij wist dat hij raak had geschoten maar hij was niet de enige die had geschoten en het duurde niet lang voor hij daar het resultaat van voelde. Binnen 0,022 seconden had de kogel uit het pistool van zijn slachtoffer de afstand tussen hem en haar overbrugt. Hij voelde een felle pijn in zijn schouder en het koste hem alle moeite om niet achteruit te stappen. De flits van pijn branden in zijn schouder maar hij duwde de pijn weg. Dit was niet zijn eerste rodeo, niet zijn eerste schotwond. Als hij nu een stap naar achteren zou doen, als hij nu zou omvallen of ook maar weg zou kijken, zou dat de uitkomst van dit gehele avontuur bepalen. Hij moest en zou naar het afgrijselijke mens blijven kijken en hij zou het haar betaald zetten....

Wayra

"Godverdomme," vloekte hij zodra hij zag dat de vrouw haar pistool trek en geen moment aarzelde om te schieten. Vlug scande hij de ruimte om te zien of een andere gek het ook in zijn hoofd zou halen hun pistool te trekken, hij vertrouwde erop dat Sebastian zichzelf kon redden en jawel, niet veel later klonk er een tweede geweerschot. Wayra richtte zijn pistool op de vrouw, klaar om te schieten. Twee pistolen op haar gericht zou voldoende moeten zijn toch? Vlug keek hij over zijn schouder en siste naar de andere aanwezigen: "Als je ook maar een poot verzet maak ik je dood. Jou en je familie." Het was naar niemand specifiek gericht. Het was simpelweg een waarschuwing voor alle aanwezigen.

Hij richtte zijn aandacht weer op de vrouw, zijn ogen spuwden vuur. Wie dacht ze wel niet dat ze was. De zak met geld had hij op de grond laten vallen en lag bij zijn voeten. "Wat the fuck denk je dat je aan het doen bent?" Hij snauwde de woorden met alles wat hij in zich had haar kant op. Kutwijf.

Gina
Fuck. Alle kansen op een vredige afloop leken verkeken, waarom moest dat mens een pistool trekken? Dit had een gevalletje geld afgeven en doorgaan met je leven kunnen zijn, maar nee, iemand moest de held uithangen. Godsamme. Het kon alleen nog maar erger misgaan, in de hele diner was niets meer te vinden waar ze de criminelen mee af konden schepen. Geen geld, geen juwelen, niks.

Trrrriiiiing. Triiiiing.

Telefoon. Gina's ogen schoten van het apparaat naar de jongens. Wat nu?

Liam

De geweerschoten waren oorverdovend in de besloten ruimte en Liam's oren piepten. Ondanks zijn gejaagde ademhaling voelde het alsof hij geen lucht meer kreeg. Hij bevond zich in een bizar soort Limbo waar alles onwerkelijk voelde, maar tegelijkertijd afschuwelijk bekend.
Hij had de tafel losgelaten en had zijn handen nu krampachtig ineen gehaakt op zijn schoot.
"Liam, je hebt 'n geweer nodig, knul, geloof mij nou maar," echode de stem van Danny McIntyre door zijn hoofd. Er was een hele goede reden dat hij hier niets meer met die dingen te maken wilde hebben.
De telefoon rukte hem terug naar het heden. Zijn blik ging schichtig van de plek waar het rinkelen van de telefoon vandaan kwam, naar de twee schutters. Hij wilde iets zeggen, had het gevoel iets te moeten doen, maar zijn lijf gehoorzaamde niet, en het was alsof hij door de ogen van iemand anders keek, gedwongen slechts toe te kijken.

Shanice
Onder het lawaai van de schoten had ze naar achter gesneerd "Politie!", toen ze terug keek zag ze een rode plek ontstaan op de schouder van de man die ze had beschoten, en voelde hoe de vijandige kogel en brandend spoor trok, recht haar buik in "FUCK". Haar lichaam verkrampte zich, en ze greep met beide handen naar haar buik die flink begon te sputteren met het bloed zijn weg naar buiten baande. Ze verkeerde in volledige fight-modus, maar kon helemaal niks meer doen en zakte naar de vloer.

Ze keek bij de bedreigingen naar de twee mannen, die tweede gozer leek wel erg gemotiveerd om zijn maat uit de brand te helpen. "Waar ík mee bezig ben?" een sarcastisch lach ontsnapte haar keel "Ik laat niet met me zollen, ik vroeg jullie net hetzelfde, godverdomme!" die rinkelende telefoon kon ze niet tot haar laten komen, al haar focus naar werd naar haar wond getrokken, de misselijkmakende ijzergeur vulde langzaam de ruimte, evenals het uitbreidende plasje bloed dat over de vloer begon te spreiden. Ze probeerde de wond te stelpen, maar er was teveel bloed...

Sebastian

Sebastian hield zijn blik op de vrouw gericht en liep met zijn pistool in de hand richting zijn slachtoffer. Het geluid van de dinertelefoon vulde de ruimte met een schel ringen, een geluid wat zijn hoofdpijn alleen maar verergerde. Hij keek even snel naar het serveerstertje. “Neem die klere telefoon op en houd er rekening mee, als je iets verkeerd zegt zal dat niet goed aflopen!”

Hij draaide zijn blik weer naar het slachtoffer dat ondertussen bij zijn voeten lag en pakte haar pistool van de vloer, zette de veiligheidsinstellingen er weer op en stak het pistool tussen zijn riem. Hij keerde zich van haar weg en knikte even naar Wayra om te laten weten dat het goed met hem ging. Hij had de situatie weer onder controle en besloot geen verdere aandacht te besteden aan het stuk afval dat hem had neergeschoten.

Wayra

Wat een shit show. Wayra’s donkere ogen namen de situatie in zich op. “We hebben een verbanddoos nodig,” snauwde hij. Hij keek de serveerster aan. ”Waar hebben jullie de verbanddoos? Jullie hebben er wel een toch of is deze tent zelfs daarvoor te sneu?” Sebastian had verzorging nodig, er zouden best wel eens kritieke spieren geraakt kunnen zijn. Daarbij wist hij niet zeker of de kogel er aan de andere kant uit was gekomen, of dat deze nog in de wond zat.

Ohja, en die vrouw moest natuurlijk ook geholpen worden. Wayra’s ogen stopten op een man wie angstig in zijn stoel weggedoken zat. Hij liep naar de man toe en probeerde hem aan zijn arm omhoog te trekken. ”Verzorg ze. Zij eerst. Ik wil geen moord op m’n geweten. Die shit gaat te ver man.” Hij sprak met een barse, lichte geïrriteerde stem. ”Opschieten! Jezus man, we hebben niet de hele dag de tijd,” snauwde hij na 5 seconden.

Gina

Het was toch ook verdomme net een film waar ze in terechtgekomen was. Gina snelde naar de bar, waar ze de verbanddoos achter vandaan haalde. Over de inhoud ervan durfde ze geen uitspraak te doen, maar aan de steeds groter wordende plassen bloed te zien zou alles helpen, zelfs de magere inhoud van het ehbo-koffertje. De telefoon rinkelde nog steeds. Wat een kutgeluid. Gina realiseerde zich nu pas wat een verschrikkelijk geluid het ding maakte. Normaal gesproken klonk de diner als een soort orkestje, waar je foute achtergrondmuziek, geroezemoes, geritsel van bestek door elkaar hoorde. Het gerinkel van de telefoon was dan een welkome afwisseling. Maar nu echode het schelle getringel als een soort fabrieksbel door het doodstille restaurant. Zo zelfverzekerd mogelijk nam Gina de telefoon op. "Flair Moose diner, met Gina, waar kan ik u mee helpen?" sprak ze door de hoorn.
"Dag Gina," sprak een rustige mannenstem. "Ik weet wat er daar aan de hand is meisje en je hoeft je geen zorgen te maken. Alles komt goed als jullie gewoon meewerken. En jullie werken mee, ja toch?" De stem had een sussende toon en Gina knikte, ook al kon de man aan het andere eind van de lijn dat natuurlijk niet zien. "Mooi," ging de stem verder, "ik wil nu graag dat je de telefoon aan een van mijn vrienden geeft. Je weet wel, die knappe jongens met de wapens. Wil je dat voor me doen, Gina?" Gina antwoordde schor. "Eh, ja." Ze zocht oogcontact met de schutters. "Eh, het is voor jullie."

Liam

Enkele seconden lang staarde Liam de man die hem aansprak, terwijl zijn woorden klonken alsof ze van ver weg kwamen. De man's opvliegende reactie deed Liam even ineen duiken.
"Je maakt de grootste fout van je leven, knul."
Houterig stond Liam op.
"Ik kan het niet Danny."
"Ik vind het leuk dat je impliceert dat je een keus hebt.
Met trillende handen en een blik op oneindig nam hij de verbanddoos van Gina aan. Zijn mond bewoog geluidloos, maar daarna liep hij werktuiglijk naar Shanice.
Het koele plastic onder zijn vingers en de aanblik van de bloedende vrouw.. kalmeerden hem enigszins? Alsof het richting gaf, een doel.
Toen hij weer sprak klonk zijn stem bijna zakelijk, alsof dit iets was dat hij vaker had gedaan.
"Hou druk op de wond," instrueerde hij schor. Niet dat ze de wond niet al afdekte, maar het was niet genoeg. Hij opende de verbanddoos. Het was weinig, veel te weinig. Liam aarzelde geen moment en trok zijn t-shirt uit, dat hij tot een prop verfrommelde. Hij trok Shanice' hand weg en duwde de prop stof tegen de wond.
"Druk houden," herhaalde hij slechts, en hij drukte haar bloederige hand tegen de prop.
Zijn eigen handen waren nu ook bevlekt met helderrood bloed, maar hij pakte werktuiglijk een rolletje verband om de boel vast te binden. Het was provisorisch, het was uitgesproken matig, maar met wat er in het doosje zat was het de beste oplossing in dit moment.

Shanice

Ze had misschien niet de beste move gemaakt, misschien had ze hem recht in zijn kruis moeten schieten, maar goed.. Daar was het al te laat voor. Waar ze zich nu op moest focussen, was haar wond. Shanice had eerder in een situatie als dit gezeten, maar toen was zij degene die haar oom hielp, ze was toen bijna flauw gevallen. Ergens, ver weg, irriteerde het haar op dat moment enorm dat de man die haar te hulp schoot haar vertelde wat ze moest doen, er stond alleen te veel op het spel om er wat mee te doen. Het leek of de pijn bij iedere passerende minuut toenam, en het verpropte t-shirt kleurde al snel rood. De geur maakte haar duizelig, maar ze zag de kans dat een ambulance langs zou komen als bijzonder klein. "T..Thanks" stamelde ze, de man deed in ieder geval wat hij kon, en zij bleef op haar wond drukken.

Sebastian
Sebastian klemde zijn tanden op elkaar. Hij had een knallende koppijn en zijn schouder bonsde. Wat een gedoe... Hij keek naar zijn schouder en kon zichzelf wel in het hoofd schieten. Er zat een motherfucking gat in zijn schouder mr goed dat zou hopelijk wel genezen, dat is iets dat hij over zijn cashmere trui niet kon zeggen. Hij voelde het bloed over zowel zijn borst als zijn rug lopen. Ach dat was een goed teken, dat betekende dat hij in ieder geval niet met een pincet in zijn schouder zou moeten vrotten om de kogel terug te vinden. Hij liep geërgerd naar Wayra terwijl de serveerster de telefoon op nam. Ze kon de paniek in haar stem horen toen ze vertelde dat de telefoon voor Wayra en hem bedoelt was. Hij rolde met zijn ogen en had het gevoel dat hij een schietgebedje moest doen. Dit was nog nooit gebeurd... De baas had hen nog nooit gebeld tijdens een klus. God, hij had echt geen zin om met die man een gesprek te hebben nu. Hij keek Wayra even aan en zei: “Pak jij de telefoon? Ik heb echt geen behoefte aan een gesprek met de baas. Ik heb al hoofdpijn genoeg...”

Hij liep naar de bar en naam plaats op een kruk. Hij keek het serveerstertje met een grijns aan. “Komt er nog iets van die milkshake?”

Wayra

Mooi, de jongeman hield zich bezig met mevrouw schietgraag. ”Fuck,” moppelde hij binnensmonds toen hij hoorde wie er aan de telefoon hing, en nog een keer zodra Sebastian hém vroeg die verdomde telefoon aan te nemen. De enige reden dat Wayra er geen probleem van maakte dat hij met The Dude moest praten, was omdat Sebastian een gat in zn schouder had en hij niet. Ooit zou hij deze schuld nog innen.

Met vastberaden stappen beende hij op de telefoon af en duwde de serveerster aan de kant. Voor hij de telefoon naar zijn oor bracht, zuchtte hij een keer diep om zijn zenuwen te kalmeren. In een gesprek met The Dude, moest je je hoofd koel houden.   “Ja, baas. Je spreekt met ons.” De mensen hoefden niet ook hun namen te weten. Gezichten maakte het ergens nog spannend, het was nergens voor nodig om het nog makkelijker te maken voor deze mensen om hun erbij te lappen. ”Vergeet het geld, er ligt daar iets nog veel waardevollers. Neem dat voor me mee, als jullie falen bekoop je het met je leven, sprak The Dude joviaal. “Fijne avond!” Nog voor Wayra ook maar iets had kunnen zeggen had The Dude opgehangen. Godver.

Hij draaide zich naar Sebastian wie grijnzend met zijn voeten op tafel zat. Idioot. ”De plannen zijn veranderd,” legde hij uit voor hij zich weer naar de serveerster draaide. ”Dus lieve schat, wanneer was je van plan ons te vertellen dat er nog iets veel waardevollers aanwezig was in dit prachtige krot?” Om zijn lippen lag een glimlach, zijn ogen waren koud.

Gina

Had Gina al gezegd dat het net leek alsof ze in een film zat? Nee? Of wel? Nou, in beide gevallen leek het haar niet overbodig om dat nog eens benoemen. Ze had nog steeds kippenvel van het korte telefoongesprek dat ze zojuist had gevoerd met de baas van de schutters in de diner. Bah, wat een griezel. Hij deed haar denken aan haar vader als die gedronken had, ook zo'n smeerlap. Nu hadden de twee bewapende heren ook allebei iets onheilspellends over zich, maar dat kon ook komen doordat ze beiden een wapen vasthielden. Al met al waren ze een goede match met de man aan de telefoon, dat was zeker.

Gespannen probeerde Gina mee te luisteren met het gesprek. Het was kort en de enige woorden die ze kon verstaan, waren waardevollers...falen...leven.
Het klonk in ieder geval niet heel vriendelijk. Toen een van de jongens zich naar haar omdraaide en vroeg waar het échte waardevolle spul lag keek ze niet-begrijpend terug. Maakte hij een grapje? "Sorry?" bracht ze uit, "iets waardevollers dan de honderd euro uit de kassa ga je hier niet vinden." Ik bedoel, verdomme, hadden ze om zich heen gekeken toen ze hier binnenkwamen? Het behang viel van ellende van de muren en het koffiezetapparaat zat met ductape aan elkaar geplakt. "Als hier ooit iets waardevols heeft gelegen dan is dat verdwenen samen met de eigenaar van dit gebouw."

Sharice
Dat telefoontje bleek dus wat belangrijker te zijn dan gedacht, maar what the actual fuck, wat was dan naast geld iets waard? Deze tent zag er misschien vintage uit, maar het viel te betwisten of dat daadwerkelijk zo was. Ze keek naar het inmiddels rode t-shirt, het aanzicht begon op haar maag te werken, en dus focuste ze zich op de man die haar had geholpen en Jimmy, die bij hen was komen zitten en er nu heel bleek uitzag. Hij mompelde wat over als dit alles voorbij was, en opdragen van zijn boek, maar Sharice had niet de energie om er op echt te reageren. Ze glimlachte naar hem, en keek vooral even niet naar al het bloed.

Sebastian
Sebastian keek naar Wayra en overdacht wat hij net had gezegd... Iets waardevollers dan geld? Hier.... Uhm... Wat zou de dude willen van een diner als dit. "Heeft de baas je nog iets meer verteld dan, en ik quote: Iets waardevollers?" Sebastian wilde met zijn hand door zijn haar glijden maar zijn verdomde schouder zat hem in de weg. "Ik kan me nou niet bepaald voorstellen dat er echt iets te halen valt uit deze diner. Ik weet dat de baas altijd gelijk heeft maar toch..." Sebastiaan keek Wayra hoopvol aan al wist hij heus wel dat hij zichzelf voor de gek hield. Alsof de baas hem antwoorden schuldig was. Die man gaf alleen antwoord op je vragen als je daarna niet meer nodig was en hij je vervolgens aan de varkens kon voeren.

Vervolgens keek hij door de diner en terwijl hij dat deed viel zijn oog op de jonge man die nog steeds probeerde zijn slachtoffer op te lappen dat op de vloer lag. "Kan er trouwens wat verband, drank en gaas naar mij toe gebracht worden? Dan kan ik mezelf ook even oplappen..."

Wayra

Hij haalde zijn schouders op. "Als The Dude zegt dat er iets waardevols ligt, dan zoek je naar iets waardevols." Hij had zelf ook geen flauw idee om wat voor iets het hier zou gaan. Hij grijnsde verontschuldigend naar de serveerster en liep haar kant op. "Ik weet het ook niet schat. Ik zie ook wel dat dit krot een net wat hogere waarde heeft dan een vervallen antikraak pand, maar blijkbaar ligt hier iets en jij, hij tikte op haar neus, "gaat ons vertellen wat dat is." Ze belde de eigenaar van het pand maar, of deed weet hij veel wat. Zolang ze hen maar bracht naar datgeen wat blijkbaar zo waardevol was dat The Dude hen daarvoor belde.

"Meer info dan "iets waardevollers" heb ik ook niet. We gaan hier echter niet weg tot we het hebben, dat weet ik wel."

Gina
Gina's hele lichaam stond stijf van de spanning, als een elastiek dat op elk moment kon knappen. Frustratie, boosheid, ongeloof over wat er gaande was. "Ik zeg het net, ik heb geen flauw idee waar j-," begon ze. Haar blik viel op de wazige foto boven één van de tafels, waar met een beetje fantasie wat grafstenen op te zien waren.

Nee.

Nee toch.

Laat het niet waar zijn. Alsjeblieft, zeg niet dat deze jongens op zoek zijn naar de fucking indianenschat en dat ze daarom met z'n allen in deze benarde situatie zaten en zij vanavond haar serie zou missen. Gina's mond zakte open en ze gaf de jongens een ongelovige blik. "Zeg niet dat jullie die stomme legende geloven. Zeg alsjeblieft niet dat we hier daarom zitten."

Liam

Liam keek op toen de jongeman om de verbanddoos vroeg en hij keek erin. Er was weinig over; het meeste dat bij een schotwond van nut was had hij gebruikt om de wond van Shanice te stabiliseren en eigenlijk zat hij daar ook niet echt mee.
Langzaam stond Liam weer op, zijn uitdrukking neutraal, maar grimmig. De naweeën van de paniek die hem eerder naar de keel greep lieten hun sporen na. Hoewel hij zich nu eerder hypergeconcentreerd voelde dan bang trilden zijn handen lichtjes en was zijn ademhaling oppervlakkig. Nu hij geen shirt meer aan had, voelde hij zich ook extreem onbeschermd, ook al maakte een zo'n dunne laag stof in wezen geen verschil. Over zijn borst, rug en schouders liepen verscheidene, kleine littekens. Sommigen herinnerde hij zich, anderen al heel lang niet meer.

Hij luisterde naar wat Gina zei enfronste, maar had geen commentaar. Hij had ervan gehoord, die legende, kort nadat hij hier kwam wonen, maar spookverhalen hadden hem nooit zoveel gedaan. Het waren mensen waar hij eerder soms de kriebels van kreeg.
Hij stopte bij Sebastian.
"Werkt niet met een hand," zei hij slechts, doelend op wat de man eerder had gezegd, dat hij zichzelf wel op zou lappen. Net als bij Shanice was zijn normale, warme manier van spreken ver te zoeken. Vanachter de bar pakte hij een fles zeer sterke drank en die zette hij neer. Hij draaide de dop los en gebaarde er woordeloos naar; tast toe.

Maar terwijl hij de mouw van Sebastian's shirt omhoog trok om de wond beter te kunnen zien kwam er iets in hem op. Het was wreed. Het zorgde voor een gevoel van weerzin in zijn maag, en tegelijkertijd wekte het een wraakzucht op die hij lang niet meer van zichzelf gewend was. Zijn kaak verstrakte.
Waar zijn grip op Sebastian's arm eerder losjes was geweest, en vooral bedoeld om hem enigszins te sturen zodat hij de wond kon inspecteren, veranderde het nu in een grip als een bankschroef.
"Ik zal het moeten ontsmetten," zei Liam. Het was alsof iemand anders de controle had genomen. Alsof hij van een afstand zijn eigen arm de drankfles zag grijpen, om zag keren, waarna de goudbruine vloeistof als in slow-motion uit de fles kwam, op Sebastian's schouder, en in beide kanten van de schotwond. Het doordrenkte zijn shirt en spetterde op de tegels, op Liam's onbedekte huid en op de bar.

Shanice

De serveerster begon over een of andere vage legende, waardoor Shanice onbewust met haar ogen rolde. Dit waren dus een stel klootviolen die in zweverige shit geloofden. Dit kon niet veel gekker worden, misschien dat ze deze shit niet zou overleven door de verloren schat van Koekeloeren. Een grimmige, scheve glimlach verscheen op haar gezicht. Hoe fucking ironisch.

Het feit dat haar verpleger een van de krankzinnige gozers overgoot met drank bood haar een prettig sadistisch gevoel, hij kreeg wat hij verdiende. Ze draaide zich iets van het tafereel af, om ervoor te zorgen dat ze haar leedvermaak niet konden zien, de beweging liet echter een enorme steek door haar buik schieten. Ze moest hoesten, van de pijn en het leedvermaak tegelijkertijd, waardoor er nog een paar bloedspetters op de vloer terechtkwamen. Ergens hoopte dat dit gebeuren genoeg afleiding zou veroorzaken dat iemand haar pistool weer kon pakken, of 911 kon bellen, zelf kon ze het niet doen, omdat haar telefoon nog op het bankje lag, fuck.

Sebastian
"FUCKING HELL!" schreeuwde Sebastian tegen de man die zijn wond aan het verzorgen was. Godsekleren wat deed dat pijn.... Hij wist dat de wond schoon moest en ergens in een ver kalm hoekje van zijn brein wist hij dat was de man deed technisch gezien zou werken maar dat betekende niet dat hij dit kon waarderen. "Had je dat niet iets wat voorzichtiger kunnen doen?" snauwde hij woedend naar de man. Hij was zo ontzettend klaar met deze job. Het was veel te veel gedoe, hij was neergeschoten, zijn kasjmiere trui was naar de klote, een onhandige vlerk die niet een beetje voorzichtiger kon zijn met de alcohol en dan nu ook nog een of andere mythe die ze moesten najagen? Hij pakte met zijn gezonde hand de arm van zijn hulpverlener vast en zette al zijn kracht in de greep. Zijn ogen brandend van woeden keek hij de man aan. "Ik zou het op prijs stellen als je me nu daadwerkelijk zo helpen in plaats van je sadistische neigingen op mij uit te oefenen anders kan ik niet beloven dat ik vriendelijk blijf..."

Wayra

Wayra haalde zijn schouders op. Wist hij veel of dat hetgeen was wat ze najaagden, het was in ieder geval een betere aanleiding dan "er is hier niets". "Weet je, het doet er niet toe of ik in bijgelovige shit en legendes geloof of niet. The Dude gelooft er mogelijk in en je hebt niets beters voor ons, dus dit is het enige waar we op af kunnen gaan." Was hij nu daadwerkelijk de enige met een stel hersenen. "Hou alsjeblieft je kop dicht," snauwde hij achterom naar Sebastian. Het was niet zijn probleem dat de jongen zich in zijn schouder had laten schieten. Sebastian was niet dood gegaan en daar stopte zijn interesse wel ongeveer.

"Wat is de legende? Verblijd ons met het verhaal," hij glimlachte liefjes naar de serveerster.