Flair Moose Diner

Gina Duncan does not take shit from anyone.
Deze meid is met haar 21 jaar een van de vaste werknemers van de Flair moose Diner. Ze woont vlak bij de diner in een kleine studio en werkt om geld te sparen voor haar studie. Op haar 17e is ze het huis van haar ouders ontvlucht, want vader aan de drank en moeder aan de drugs. Gina heeft genoeg meegemaakt om nu al een biografie over vol te schrijven, maar dat doet ze niet. Ze is namelijk te druk met jou minachtend aankijken en sarcastische opmerkingen maken.

Naam: Shanice Amani
Leeftijd: 27

Shanice groeide op in Birmingham, Alabama. Er was weinig geld, en haar vader had niet de beste connecties, maar ze leerde hard te zijn en voor haarzelf op te staan. Na jaren hard werken en sparen wist ze de universiteit van Alabama binnen te komen, daar behaalde ze een bachelor in journalistiek. Nu, jaren later werkt ze als vaste editor voor een tijdschrift, en doet ze wat freelance werk voor beginnende schrijvers. Ze is een sterke, no-nonsense dame met een flinke attitude, waarbij je geen bullshit moet uithalen.

Gina
"Hey schat, m'n kopje is leeg!" Gina keek met een geïrriteerde blik achterom naar de oude man die zijn koffiekopje wiebelend in de lucht hield. "De wereld draait niet om jou, Kirk, ik heb meer klanten," brulde Gina terug. "Maar die geven niet zo veel fooi als ik!" riep Kirk. Gina slenterde op haar dooie gemakje naar Kirks tafel. "Jij geeft geen fooi Kirk, jij geeft vieze plakkerige muntjes die niemand aan wil raken. Als ik niet beter wist zou ik denken dat je ze uit je bh haalde." Gina schonk met een handige beweging Kirks kopje weer vol. De man keek weer nors voor zich uit, maar Gina was nog niet klaar. "Wist je dat we een aparte fooienpot hebben met jouw fooien erin? Hij is helemaal gevuld met losse centen. Plakkerige, losse centen. En niemand heeft er ooit wat uitgehaald. Ik denk omdat ze allemaal aan elkaar vastgeplakt zitten. Het is een soort museumstuk." Gina trok een serieus gezicht bij het hele verhaal. Heerlijk dit. Kirks boze blik maakte het alleen maar beter. En terugkomen deed hij toch wel "Stukje taart nog, meneer? De abrikozen is in de aanbieding vandaag," zei Gina en met een glimlach zo zoet als de abrikozentaart uit de aanbieding draaide ze zich om om naar de bar te lopen.

Wayra

Wayra keek kraakte zijn ledematen en schudde ze los voor hij zijn blik naar de hemel sloeg. Hij sloot zijn ogen en ademde diep in, voelde de koele lucht door zijn longen stromen en zijn lichaam vullen met levenslust. Hij hield ervan dat Alabama zoveel bossen had. Hij hield er nog meer van de locaties die hun baas hen gaf, zich regelmatig in deze bossen bevonden, afgesloten van de buitenwereld. Met een glimlach ademde hij uit en draaide hij zich naar Sebastian. "Klaar voor?" vroeg hij met een grijns. Het bracht hem een vreemd genoegen om dit samen te kunnen doen met iemand, nog steeds, ook al kenden ze elkaar inmiddels al geruime tijd. Hij knikte in de richting van de diner. Flair Moose. Wie de naam had bedacht mochten ze direct hun strot door snijden. "Dat is waar we moeten zijn, toch?"

Shanice

Al een week lang, hielp ze een schrijver met zijn eerste young-adult boek, en hij snapte er gewoon helemaal niets van. Zijn zinnen klopten van geen kant, waarbij er vaak een doel en interpunctie ontbrak. Ze zuchtte, een week lang Engels lerares spelen, en de laatste aanpassingen waren in het bestand gezet. Vandaag was de laatste dag dat ze Jimmy zou helpen, en daarmee was het ook bijna tijd voor haar week vrij. Ze kon niet wachten haar familie weer op te zoeken, en haar nieuwe neefje te ontmoeten.

Eigenlijk luisterde ze niet zo goed naar Jimmy's gelul, die brabbelde in het begin wat onzin over zijn week. Ze was hier om hem te helpen, niet voor een vermomde date. Ze klopte op haar tablet "Laten we hier effe naar kijken. Dan kun jij hem morgen waarschijnlijk opsturen."

Sebastian
Sebastian stond tegen het muurtje aan geleund van het energiehuisje en keek in de richting van de diner. Hij drukte de sigaret uit die hij tussen zijn vingers geklemd had gehad en keek naar Wayra. De diner stond eenzaam aan de kant van de weg tussen de bossen. Hij draaide zijn blik af van Wayra en keek naar de grote rode neon letters boven de deur die "Flair Moose" spelde. Het genie die, die naam heeft bedacht mag opgehangen worden in het bos achter de diner dacht Sebastian. hij keek weer naar Wayra en gaf antwoord op diens vraag: "Ja, dit is de locatie de de baas had doorgestuurd"

Sebastian zuchtte nog eens diep, wat een gezeur weer zo'n job. "En natuurlijk ben ik er klaar voor mijn lief. Voor we zo naar binnen stormen en jij weer met je wapens begint te zwaaien. Wat is regel nummer 1 voor een overval?"

Gina
Ongelofelijk. Twee minuten geleden was er nog en Kirk stond alweer met z'n kopje te zwaaien. Gina deed net of ze de man niet hoorde en stopte bij haar volgende tafel. Op de bankjes zaten een jonge man en een jonge vrouw en tussen hen in lag een tablet op tafel. Niet erg romantisch, zelf was Gina meer van de kaarsjes. "Kan ik jullie ergens mee helpen?" vroeg ze vriendelijk. In de verte hoorde ze Kirk andere gasten vertellen over de slechte service. "Kop dicht, Kirk!" brulde Gina, waarna ze verontschuldigend glimlachte naar de gasten aan het tafeltje. "Sorry hoor, die man komt hier elke dag en denkt dat hij hier de baas is. Af en toe moet iemand hem even op zijn plek zetten."

Wayra

Wayra rolde met zijn ogen. "Zo graag zwaai ik helemaal niet met m'n wapens in het rond. Je overdrijft." Hij klopte op zijn broek waar hij zijn geweer handig achterin had gestopt. Die plek waar hij handig je kont eraf kon knallen als je niet wist was een veiligheidspal was. Zijn mes voelde hij vertrouwd tegen zijn enkel drukken, goed binnen hand bereik wanneer hij deze nodig zou hebben. "Regel 1 is dat jij me niet voor de voeten moet lopen," zei hij met een speelse twinkel in zijn ogen. Hij liep langs Sebastian en gaf hem een kus op zijn wang voor hij zijn weg richting de diner vervolgde. Regel 1 wanneer je ergens niet hoort te zijn: doe alsof je er hoort te zijn. Met zelfverzekerdheid kwam je zoveel verder dan dat bange, sluiperige gedoe. Gewoon naar binnen lopen en doen alsof je er hoort. Dat was het plan. Niet meer en niet minder. Hij keek lachend achterom alsof hij een hilarisch gesprek had met Sebastian terwijl hij de deur open deed en deze voor zijn metgezel open hield.

Het duurde even voor Jimmy doorhad wat hij nog aan zijn slot kon verbeteren. Hij had het einde al bedacht, voor hij was begonnen en er zaten wat congruentiefouten in. Dit maakte dat de welmondige serveerster precies op tijd langs liep, "Een dubbele espresso en een glas water voor mij, en een... Kop thee voor deze hier. Thanks love." Jimmy maakte vreemde gebaren, die ze nu herkende als een kop thee.

Tegen de tijd dat Jimmy eindelijk inzag wat voor plotholes werden veroorzaakt, en hij zijn laatste notities had gemaakt, keek ze van haar tablet omhoog. Het begon drukker te worden, in de normaal gesproken, vrij verlaten, diner. Misschien kon ze beter richting huis rijden na hun "toost" op de afronding van deze... Minder prettige samenwerking. Shanice rolde haar ogen op haar mentale opmerking.

Sebastian:
Sebastian rolde met zijn ogen en hij voelde zijn hartslag versnellen, na al die tijd was hij nog steeds niet helemaal gewend aan zijn relatie met Wayra. Hij drukte zijn gevoelens aan de kant en haalde diep adem. Het had geen zin om nerveus te worden, hij had een baan en daar moest hij zich op focussen. Hij liep achter Wayra aan en besloot dat het beter was niet te lachen om diens opmerkingen. Hij zou hem anders alleen maar aanmoedigen. Een overval was een serieuze zaak die met veel precisie uitgevoerd moest worden. Als ze gepakt zouden worden zouden ze niet eens lang genoeg leven om in de cel te belanden en vreemd genoeg was dit een vooruitzicht waar hij zich niet op verheugde.

Maar goed, waar was hij eigenlijk nerveus voor? Een klus zoals die van vandaag hadden ze al honderden keren succesvol uitgevoerd. Het was routine geworden. Je loopt rustig naar binnen, kiest een plekje dicht bij de deur, gaat zitten, besteld een milkshake en een chillicheese fries en je wacht op je kans. Zucht... Je moest tenslotte wel goed gegeten hebben voor je het leven van de dinereigenaar zou verpesten. Hij liep achter Wayra aan naar binnen en keek de diner rond voor een geschikte plek. "Zullen we daar plaatsnemen?" vroeg hij aan Wayra terwijl hij wees op de tafel met twee zacht uitziende banken die het dichtste bij zowel de uitgang als de kassa stonden.

Gina
Met vlugge halen noteerde Gina de bestelling in een handschrift dat alleen voor haar te lezen was. "Dubbele espresso, watertje en een kop thee. Staat genoteerd." Ze knipoogde even en zei zonder geluid 'succes' tegen haar klant die er zeer geërgerd uitzag. De knul naast haar leek zich niet helemaal op deze planeet te bevinden. Een paar bankjes verder waren net nieuwe klanten gaan zitten, twee jonge jongens die Gina nog niet eerder had gezien. Ze snelde er naartoe en haalde nonchalant haar notitieboekje tevoorschijn. "Welkom in de Flair Moose Diner heren, wat mag het zijn?"

Liam

Aan een van de tafeltjes zat een man met kort, donker haar en de uitstraling van iemand die zich volledig op zijn gemak voelde. Tot ongeveer een kwartiertje geleden had Liam nog met een man uit de buurt zitten praten. Nou ja, praten, het was een redelijk eenzijdig gesprek geweest, maar Liam vond het niet erg om te luisteren als iemand zijn verhaal kwijt moest.
Hij was daar goed in, luisteren. Dat werd hem in ieder geval wel eens gezegd. Danny vond altijd dat hij goed kon luisteren, maar Danny hield er dan ook niet van om tegengesproken te worden.
Nadat zijn gesprekspartner was vertrokken, had Liam een tijdje naar het tafelblad zitten staren, in gedachten verzonken, terwijl de geluiden in de diner een klein beetje langs hem heen gingen, tot twee jongemannen binnenkwamen. Liam keek op en werktuiglijk glimlachte hij naar ze. Die twee had hij hier nog niet eerder gezien en zijn blik bleef iets langer op hen rusten dan anders het geval zou zijn geweest, waarna hij hem weer afwendde. Hij wilde niet staren, hij was hier zelf ook eens een vreemd gezicht geweest.
Zijn ogen volgden nog even Gina die naar het tweetal toe liep, en hij realiseerde zich dat hij de lokale nieuwsgierigheid toch verder over had genomen dan hij had gedacht.

Wayra

Wayra liet zich in op een van de banken vallen die Sebastian had voorgesteld en strekte zijn armen uit boven zijn hoofd. Hij grijnsde charmant naar de serveerster. Schattig ding wel, hij zou best willen weten of ze die sproetjes overal had. Hij knipoogde en ratelde hun standaard bestelling op. "Twee grote porties chili cheese fries, extra kaas, en een milkshalke banaan graag. Groot," zei hij vrolijk. Hij voelde het harde ijzer van het geweer tegen zijn rug duwen. Zijn ogen zweefden over de rest van de klanten, niets bijzonders. Allemaal vrij gewoontjes, saaie mensen met saaie mensen levens. Hij zuchtte en wachtte op het teken van Sebastian dat ze konden beginnen. Vreemd genoeg werd hij er niet mee vertrouwd om het start impuls te geven. Dat het die ene keer bij die dealer bijna mis was gegaan was niet zijn schuld geweest. Die ene slapwans had gewoonweg gevraagd om een geweer in zijn gezicht.

Shanice oogde misschien als een 'gewoon' persoon, en daar heeft ze hard voor moeten vechten, maar haar jeugd in de 'hood had een flinke afdruk op haar achtergelaten. Het motiveerde haar iedereen te bewijzen dat ze wel wat van haar leven kon maken, zelf een vriendelijker mens te zijn, maar ze had wel een probleem in het vertrouwen van mensen. Vooral de laatste jaren, en na die schietpartij bij een football wedstrijd waar haar neef speelde al helemaal. Het was dan ook niet vreemd dat ze altijd een pistool bij haar droeg, gewoon voor het geval dat. Vroeger was het ook niet anders, het was een stukje extra veiligheid voor haarzelf en haar familie.

Ze mocht dan wat moeite hebben met vertrouwen in anderen leggen, maar ze had niet gedacht dat deze saaie avond zo'n drastische wending kon gaan nemen. Ze was immers nog druk bezig met dit "boek". But hey, whatever.. Een baantje is een baantje, toch? Ze kreeg in ieder geval betaald, en met die gedachte proostte ze haarzelf met haar espresso. Shantay.

Gina
Snel snel, alle bestellingen afleveren en door naar de volgende tafel. Gina deed dit werk al zo lang dat ze de routine als haar broekzak kende. Meneer Visser, de baas van de Diner, prees haar in het begin altijd voor haar vlijt en hoe ze op persoonlijk vlak met de klanten omging. Zelfs met mensen als Kirk. Nu ze erover nadacht, had ze meneer Visser al een tijd niet meer gezien. Die zal vast druk zijn.
"Hey Liam!" groette Gina een van haar vaste gasten vrolijk. Gelukkig had je voor elke Kirk ook een Liam, gewoon een vriendelijke, aardige gast met goede manieren. Waren alle mannen maar zo. "Koffie en een muffin, zoals gewoonlijk? Of ben je in een avontuurlijke bui vandaag?" Ze knipoogde er vrolijk bij.

Sebastian
Sebastian had goed de mensen in de diner in de gaten gehouden terwijl de serveerster het eten had gebracht. Hij had samen met Wayra zijn eten rustig op zitten eten. De klanten van de diner hadden in het begin goed op hun gelet... Logisch, ze waren in een diner in de buurt van een nietszeggend dorp. Hier kende iedereen elkaar natuurlijk en zij, Wayra en hij, waren onbekend. Hij merkte dat de rust begon in te dalen. De vaste gasten keken niet meer naar het tweetal alsof ze giftige spinnen waren in en babykrib.

Sebastiaan analyseerde de situatie en besloot dat er geen beter moment was dan nu. Hij reikte met zijn hand over tafel en keek Wayra strak aan. "Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest met jouw als nu." Hij fluisterde het zoals stelletjes dat wel vaker naar elkaar deden terwijl ze met elkaar uit eten waren of met elkaar in bed lagen. Hij meende het maar dit keer lag er een diepere betekenis achter. Het was hun codewoord. Het startsein, Hij keek Wayra nog eens strak aan en stond toen op. Hij haalde met een vliegensvlugge beweging zijn pistool onder zijn riem vandaan. Zijn hart klopte niet meer in zijn keel, hij was niet meer nerveus. Hij voelde het koele harde metaal in zijn hand en de rust kwam weer over hem heen. Hij voelde zich thuis in dit moment. In zijn moment.

Wayra

Een scheve glimlach gleed over zijn gezicht voor Wayra fluisterde: "Ik ook van jou," en zijn geweer tevoorschijn trok. Het lag vertrouwd in zijn hand, het gewicht juist. Hij richtte zijn geweer op de serveerster en grijnsde zijn tanden bloot. "T is simpel. Jullie geven ons al het geld wat je hebt, wij gaan weg zonder dat er iets gebeurd." Het was geen leugen. Deze mensen kenden hun gezichten nu, maar ze zouden snel genoeg weer weg zijn. Terug komen zelfs waarschijnlijk voor een tweede slag. Werd er tegen gestribbeld... Tja, dan konden er wel eens doden vallen. Hij maakte de regels niet. Hij keek elke gast kort even aan, als om duidelijk te maken dat hij het meende. "Jullie kennen het wel van tv," grapte hij terwijl hij de veiligheidspal van zijn geweer haalde.

Eens zien of er ook helden waren in dit sneu etablisement.

Liam

De tijd leek stil te staan. Liam's ogen waren strak gericht op het wapen in de handen van de man die gesproken had. Zijn mond was droog. Het voelde alsof zijn keel dicht zat, alsof hij amper lucht kreeg.
Op het moment dat de man hem kort aankeek voelde het alsof dat moment minutenlang duurde, en de man was al lang weer op iets anders gericht terwijl Liam nog steeds bewegingloos toekeek, hart in zijn keel, ademhaling snel, jachtig en oppervlakkig. Zijn handpalmen waren klam en onbewust greep hij het verweerde hout van de tafel beet, zo krampachtig dat zijn knokkels wit werden.
Het voelde onwerkelijk, en toch zo bekend dat hij geen moment twijfelde aan de realiteit van de situatie.

Gina
Geweren. Pistolen. Gina had ze wel eens in het echt gezien, maar nooit van zo dichtbij en ook nog nooit zo... zo echt. "Godskolere," liet ze zichzelf ontglippen en automatisch hield ze haar handen omhoog, terwijl ze met grote ogen in de loop van het geweer staarde. Ze kende het inderdaad van tv. Paniekerig keek ze naar Harry van de keuken, maar ook die stond verstijfd met een koekenpan in zijn handen naar de jongens te kijken.
Geld? Wilden de jongens geld? Nou, dan waren ze hier echt aan het verkeerde adres, want meer dan honderd dollar zat er niet in de kassa en de kluis was al maanden leeg. Gina strompelde naar de kassa en haalde er de dagopbrengst uit. Een sneue 97 dollar en 80 cent. "Meer... meer hebben we niet," stamelde ze. Verdomme, ze had zichzelf toch wel wat stoerder ingeschat.

Shanice

Een overval... Serieus? Het was alsof de woorden de adrenaline door Shanice heen schoten, haar pistool woog ineens zwaar aan de achterkant van haar broek. Ze haalde voor het geval dat de veiligheidsclip van haar holster af, zodat ze haar pistool kon pakken als die nodig was. Dit soort shit gebeurde vaak genoeg in de buurt waar ze was opgegroeid, waardoor ze wel enigszins kon inschatten bij wie ze wat terug kon doen en bij wie niet... Ze keek geschokt naar de mannen, hun gezichten niet bedekt... Ze zagen er een beetje uit als loopjongens, de woorden flapten dan ook vrij snel uit haar mond "Waar de fuck zijn jullie mee bezig?" ze stond op en keek de jonge man die naar de serveerster liep indringend aan "Als je hiermee gepakt wordt, ben je echt de sjaak.. En waarschijnlijk niet alleen bij de politie..."

Ze had mensen gekend die met dit soort kleine criminaliteiten werden gepakt, als iemand slim was, beroofden ze een wat winstgevendere plek... "Ik bedoel,is het niet een beetje dom om weg te lopen met honderd dollar, tegenover een kogel in je kop of een tijd in de bak?" Over slim gesproken, was Sha op dit moment ook niet wereld's grootste genie.

Sebastian
Er speelde een klein lachje om Sebastians mondhoeken, hij voelde een rilling van enthousiasme over zijn rug heen lopen terwijl de radartjes op hun plek vielen. Ze hadden de controle over de situatie met beide handen aangegrepen. Hij was hier de baas. Het leven van iedereen hier lag in hun handen. Hij had het nooit met Wayra besproken maar de reden waarom hij van zijn werk hield ondanks de moeite die hij er in moest steken was heel simpel: Hij hield er van als zelfverzekerde, goede mensen veranderde in mietjes. Hij hield er van als ze begonnen te trillen van angst of wanneer je de tranen in hun ogen zag staan. Er was tenslotte niks beter dan een volwassen man die huilend van angst op de grond ging zitten.

Dit was dan ook de reden dat hij genoot van de reactie van de sneue serveerster. Die met haar handen omhoog direct naar de kassa was gelopen voor het geld in het laatje. Goed het bedrag dat in de kassa zat was sneu en nietszeggend maar dat deed er voor hem niet toe. Ze hadden een opdracht gekregen van de baas en daar had hij zich maar aan te houden...

Het ergerde hem echter hoe de andere vrouw op hen reageerde... Hij hield er niet van als zijn slachtoffers een grote mond hadden, en hem probeerde terecht te wijzen. Zij was hier niet de baas, hoe durfde ze. Hij liet zijn ogen nog eens over haar heen glijden, voor hij antwoordt gaf op haar vragen. Maar terwijl hij keek viel hem iets op... Was dat een holster dat aan haar broek hing? Was ze bewapend? Hij keek haar met een zekere arrogantie aan en richtte zijn geweer op de vrouw. "Voor ik dit gesprek voortzet, zou ik graag zien dat jij je handen omhoog deed en stok stil bleef staan tot mijn vriend hier dat mooie wapen van je heeft afgenomen."