University of California - San Diego

Charlot
Met een vriendelijke glimlach keek ik haar aan. Het verbaasde me enigszins dat ze uit Californië kwam, dat had ik niet ingeschat. "That's so nice! So, are you familiar with this area?" De staat Californië was natuurlijk groter dan de stad San Diego alleen, maar misschien kwam ze wel uit de omgeving. Ik had ook in een voor mij bekend milieu kunnen blijven en studeren. Alleen had ik deze stap genomen en ik had veel zin om een andere kant van de Verenigde Staten en misschien ook wel van mezelf te ontdekken. "Nice to meet you, Giovanna." Ik liet de letters van haar naam over mijn tong rollen. Het was zeker geen typisch Amerikaanse naam. "What name do you prefer?" Ik vond het altijd fijn om iemand te noemen zoals diegene zelf genoemd wilde worden. "I'm studying psychology and sociology. What about you?"
Mijn glimlach werd breder toen ze over haar vader sprak, maar vanbinnen voelde ik mijn hart iets zakken. Ik had een bericht gestuurd in een appgroep van de familie dat ik veilig was aangekomen. Echter had niemand er nog op gereageerd. Ach, wat had ik ook verwacht. "That's so sweet!" Familie was voor mij belangrijk, dus ik zou het zeker snappen als ze hem graag meteen terug wilde bellen. "You can call him back, if you want. I have some unpacking to do still."

"I am, actually, very familiar with this area.", grinnikte ik. "My dad lives in San Diego, and all of my siblings are mostly in California as well." De keuze om hier te blijven was voor mij simpel, mijn familie was erg hecht en juist daarom wilde ik graag hier blijven. Daarnaast was mijn vader al vrij oud, en alhoewel het goed met hem ging wilde ik toch zo dichtbij mogelijk wonen.
"It doesn't matter. Both's fine.", knipoogde de donkerharige dame. "I'm studying performing arts." Ik grijnsde even kort. "I'm the artsy type."
Op haar vraag of ik de telefoon wilde oppakken schudde ik kort mijn hoofd. "My dad just texted me to see if my brother already brought me here. He promised me to bring me, but he bailed on me." zuchtend, leun ik tegen de muur aan. Nog steeds vond ik het een naaistreek, maar daarentegen kon ik elk weekend naar huis. "Would you like to explore the campus later on?" Ik draai mijn hoofd richting Charlot.

Charlot
Toen ze vertelde dat al haar familieleden zo dichtbij leefden, voelde ik even een steek in mijn maag. Mijn familie was zo ver weg. Ik liet Giovanna niets merken van mijn kleine dip. "That's great! You can show me the best spots in town." Glimlachend keek ik haar aan. "If you want to, of course." Ik zou haar niet verplichten tot iets wat ze niet wilde. Ze leek me wel een interessant persoon, iemand wie ik beter zou willen leren kennen. "Performing arts, awesome." Ik danste wel, maar alleen voor mezelf. Ik zag mezelf niet op podia staan en optredens doen. Niet dat ik het niet zou kunnen met genoeg doorzettingsvermogen, maar het was uiteindelijk niet waar ik op wilde focussen in mijn leven. Misschien dat ik er meer mee zou doen nu ik weg was uit het milieu waar ik zo aan was gewend.
"Oh," was het enige wat ik kon uitbrengen na haar verhaal. Even keek ik haar met compassie aan. Ouders die er op dit soort momenten niet voor je waren, ik herkende het. Haar volgende woorden toverden een glimlach rond mijn lippen. "Yeah, I'd like that." Ik had al veel gelezen over alles wat deze universiteit te bieden had, maar kon niet wachten om het allemaal met mijn eigen ogen te aanschouwen. "See you in about an hour?"

Cynthia schreef:Katherine
Ik rolde met mijn ogen, maar kon een kleine glimlach niet onderdrukken na zijn uitleg. "You are un-believable," sprak ik, waarna ik hem in zijn zij prikte. Hoofdschuddend lachte ik nog even na.
Met opgetrokken wenkbrauwen draaide ik me naar Leo om toen hij een serieuze toon aansloeg. Had hij een diepzinnige dubbelganger waar ik niets van wist? In de volgende woorden hoorde ik Leo zoals ik hem kende weer. "Gross." Ik trok een vies gezicht, waarna ik zachtjes lachte. "But in earnest, I'm glad you're coming with me." Oprecht dankbaar keek ik hem aan.
Zijn vraag deed me dromerig voor me uit staren. Zelden voelde ik me zo, maar met Leo voelde het zo vertrouwd. Ik wist dat ik hem alles kon zeggen, niets vond hij te gek. "I'm so looking forward to being free and getting further in life." Het huishouden in een huis met vijf mensen draaiende houden en als een moeder voor mijn twee broertjes zorgen was zo vanzelfsprekend geweest dat ik het nooit ervaren had als een last. Maar om me eindelijk volledig op mijn eigen leven te kunnen focussen gaf me een gevoel van... vrijheid.
Toen de motoren van het vliegtuig echt begonnen te draaien, voelde ik mijn zenuwen - enigszins onderdrukt door de geconsumeerde alcohol - weer opspelen. Na wat een eeuwigheid leek te duren, begon het voertuig vaart te maken. Ik greep Leo's hand vast en kneep er stevig in. Ondanks mijn nervositeit kon ik mijn ogen niet van het raam af houden. Op het moment dat het vliegtuig los kwam van de grond voelde ik een kronkel in mijn maag, maar veel minder erg dan ik in de hal van het vliegveld had gevoeld en ook veel minder erg dan ik verwacht had. Het opstijgen gaf nog wel een wat raar gevoel, aangezien je toch schuin de lucht in ging, iets wat ik als mens nog nooit gedaan had. Twee minuten later voelde ik me eindelijk comfortabel genoeg, waarbij ik Leo's hand los liet. Had ik me hier nou zo druk om gemaakt?

Leonardo
"I'm so looking forward to being free and getting further in life."
De opmerking was luchtig en kon als een vrij algemeen antwoord worden beschouwd door velen. Maar ik wist welke onderliggende lagen eraan vast zaten, en ik glimlachte onwillekeurig terwijl Kat enigszins afwezig voor zich uit staarde. Ik gunde haar oprecht de transformatie in leefsituatie.
Het vliegtuig kwam in beweging en binnen een paar seconden werd mijn hand samengeknepen door mijn metgezel.
"Hey, you're gonna break my hand," deelde ik haar speels mee, in de hoop haar nervositeit ietwat te verlichten.
Het vliegtuig kwam los van de grond en even was daar het bizarre, vogelvrije gevoel, alsof je in de achtbaan hing. Ik had het al talloze keren meegemaakt en was er dol op. Als ik kon, zou ik elke week vliegen. Kat liet mijn hand weer los en ik keek haar even zijdelings aan. "See, not so bad, eh?"
Nadat we veilig en wel in de lucht zweefden, haalde ik mijn MacBook uit mijn rugzak en zette deze neer op het uitklapbare tafeltje voor me. Ik plugde oordopjes in en keek even naar Kat. "Care to watch a movie, or are you planning on drawing?"

Katherine
Leo deed een poging om mijn spanning wat af te laten nemen. Zodra ik me comfortabel genoeg had gevoeld om zijn hand los te laten, keek ik hem even dankbaar aan. "No, not that bad." Zowaar vormden mijn lippen een kleine glimlach.
"I actually wanted to read a book." Onlangs had ik een boek gedownload wat ging over het gebied waar ik het meeste interesse in had, neurolaw. Het lampje dat ons verplichtte onze riemen om te houden, was inmiddels uit gegaan. Echter had ik niet de neiging mijn riem los te maken, vast maken was me al genoeg moeite geweest. Ik boog voorover om mijn tas open te ritsen en mijn e-reader tevoorschijn te halen. Daarin had ik al snel de titel Neurolaw and Responsibility for Action gevonden. Ik zakte zo ontspannen als mogelijk was terug in mijn stoel en begon te lezen.

Leonardo
De vlucht duurde een dikke zes uur. Ik had een film aangezet vlak na het opstijgen en lag binnen vijftien minuten al in slaap. Een twintigtal minuten voor we zouden landen schrok ik wakker. Ik geeuwde, rekte me uit en klapte mijn laptop dicht waarna ik deze terug opborg in mijn rugzak.
Kat was nog altijd geconcentreerd haar virtuele boek aan het lezen. Uiteindelijk werd de landing ingezet en al snel raakten we de grond. Ik voelde een serieus gedesoriënteerd gevoel toen we aan land kwamen. In San Diego National Airport was het ongeveer even vroeg als toen we vanuit New York vertrokken waren. Ik was al eerder naar een bestemming gevlogen met een andere tijdzone, maar dat bizarre gevoel, alsof de wereld een paar uur was gestopt met draaien, wende nooit.
Kat en ik kwamen aan in de hal waar we onze bagage konden oppikken. Terwijl we hier op onze koffers wachtten, gebaarde ik dat ik een taxi zou bellen. Vijf minuten later stapten we met onze bagage in een taxi die ons naar de universiteit zou rijden. Terwijl de chauffer gas gaf en weg reed, keek ik door het raampje naar het kleiner wordende gebouw dat zich het nationale vliegveld van San Diego noemde. Ik had een onwennig gevoel gecombineerd met een deja vu. Ik was hier in jongere jaren jaarlijks naartoe gekomen. Mijn moeder liet ons dan ophalen in net zo'n taxi, zelf te druk om ons zelf te komen halen, uiteraard.
Ik draaide me terug naar de weg voor ons toen we een hoek om reden en het vliegveld uit mijn zicht verdween. San Diego was niet veel veranderd. Ik herkende een paar plekken nog heel helder, en het verbaasde me, alsof dit gedeelte van mijn leven tijdelijk gewist was geweest uit mijn hoofd, en nu plotseling weer verscheen alsof Tinkerbell met haar stafje had gezwaaid. De glinsterende oceaan die in de verte naar ons knipoogde, de hoge grijze gebouwen de contrasterende palmbomen langs de weg. Het schemerde nog, en het voelde even alsof ik droomde.
Doordat het nog vroeg was, viel de drukte op de weg wel mee. Het was een rit van ongeveer 30 minuten naar de wijk La Jolla, waar de universiteit gevestigd was. Ik schoof de chauffeur een briefje van 50 dollar toe en daar nog een twintigje bovenop als fooi.
"Thanks, bro. Have a good one." Ik schudde het vreemde gevoel van in de auto van me af en zette ietwat mechanisch een brede glimlach op naar Kat nadat we uitgestapt waren. "We're here, Kit-Kat!"
Ik sleurde onze bagage uit de kofferbak en overhandigde Kat haar koffer.
Hier waren we dan, voor de poorten van de University of California San Diego. Een gevoel van opwinding ging door mijn lijf. Ondanks het tijdstip, was het al druk bevolkt op het terrein. Ik keek Kat aan. "Ready?"

Dean
Het middaguur had nog niet geslagen en San Diego had al een aangename temperatuur bereikt.
Oldschool hip hop klonk uit mijn koptelefoon terwijl ik met mijn board soepeltjes over de straten vloog. San Diego's centrum had wat weg van New York: de brede wegen, uitermate geschikt om over te skaten, de skyscrapers, kunstzinnige wijken waarbij de muren vol met graffiti stonden.
De afgelopen twee weken had San Diego mijn hart gestolen. De universiteit had voor een woning gezorgd net buiten haar terrein waar ik twee weken terug in was getrokken. Het was een kleine en simpele huisvesting, meer had ik niet nodig. Ondertussen was het een deel van mijn dagritueel geworden om na mijn ontbijt een eindje te gaan skaten. Het weer hier was bijna alle dagen warm en zonnig, iets waar ik zeker wel aan kon wennen.
Na het centrum te hebben doorkruist, kwam ik op mijn favoriete punt aan. De haven.
Ik minderde vaart om van het uitzicht te genieten terwijl ik langs het water skatete. Niet veel verder kwam ik voorbij het fantastische standbeeld dat altijd veel aandacht van de toeristen trok. Er stonden, zoals de meeste dagen, weer veel mensen verzameld met camera in de aanslag om het perfecte plaatje te trekken.


Ik manoeuvreerde verder op mijn board tussen de wandelende mensen die van het zonnetje genoten, sommigen met een ijsje in hun handen, totdat ik op een meer afgelegen gedeelte kwam en met mijn rechtervoet een paar keer op het asfalt stampte om weer snelheid op te pikken. Ik kwam op een weggetje tussen de palmbomen waar ik mijn board trucjes nog eens kon afstoffen. Hier passeerde ik ook een strandje aan het water, waar zich al wat volk had verzameld. Ik vloog verder over het asfalt en een paar honderd meter verderop kwam ik tot stilstand om vanaf de kliffen het glinsterende water te bewonderen.


Ik eindigde mijn tour in het Clairemont Skate Park, waar ik volledig mijn eigen gang kon gaan, als een kind in een snoepwinkel. Daarna was het tijd om huiswaarts te keren, want om twee uur stond er een vergadering gepland van alle docenten die onderwezen in de kunst vakken op de universiteit, en daarna nog meer vergaderingen. Morgen kwam het grootste deel van de studenten aan op de campus en volgende week begon het allemaal. Mijn eerste week als docent op de UCSD.

Smellycat schreef:

Leonardo
De vlucht duurde een dikke zes uur. Ik had een film aangezet vlak na het opstijgen en lag binnen vijftien minuten al in slaap. Een twintigtal minuten voor we zouden landen schrok ik wakker. Ik geeuwde, rekte me uit en klapte mijn laptop dicht waarna ik deze terug opborg in mijn rugzak.
Kat was nog altijd geconcentreerd haar virtuele boek aan het lezen. Uiteindelijk werd de landing ingezet en al snel raakten we de grond. Ik voelde een serieus gedesoriënteerd gevoel toen we aan land kwamen. In San Diego National Airport was het ongeveer even vroeg als toen we vanuit New York vertrokken waren. Ik was al eerder naar een bestemming gevlogen met een andere tijdzone, maar dat bizarre gevoel, alsof de wereld een paar uur was gestopt met draaien, wende nooit.
Kat en ik kwamen aan in de hal waar we onze bagage konden oppikken. Terwijl we hier op onze koffers wachtten, gebaarde ik dat ik een taxi zou bellen. Vijf minuten later stapten we met onze bagage in een taxi die ons naar de universiteit zou rijden. Terwijl de chauffer gas gaf en weg reed, keek ik door het raampje naar het kleiner wordende gebouw dat zich het nationale vliegveld van San Diego noemde. Ik had een onwennig gevoel gecombineerd met een deja vu. Ik was hier in jongere jaren jaarlijks naartoe gekomen. Mijn moeder liet ons dan ophalen in net zo'n taxi, zelf te druk om ons zelf te komen halen, uiteraard.
Ik draaide me terug naar de weg voor ons toen we een hoek om reden en het vliegveld uit mijn zicht verdween. San Diego was niet veel veranderd. Ik herkende een paar plekken nog heel helder, en het verbaasde me, alsof dit gedeelte van mijn leven tijdelijk gewist was geweest uit mijn hoofd, en nu plotseling weer verscheen alsof Tinkerbell met haar stafje had gezwaaid. De glinsterende oceaan die in de verte naar ons knipoogde, de hoge grijze gebouwen de contrasterende palmbomen langs de weg. Het schemerde nog, en het voelde even alsof ik droomde.
Doordat het nog vroeg was, viel de drukte op de weg wel mee. Het was een rit van ongeveer 30 minuten naar de wijk La Jolla, waar de universiteit gevestigd was. Ik schoof de chauffeur een briefje van 50 dollar toe en daar nog een twintigje bovenop als fooi.
"Thanks, bro. Have a good one." Ik schudde het vreemde gevoel van in de auto van me af en zette ietwat mechanisch een brede glimlach op naar Kat nadat we uitgestapt waren. "We're here, Kit-Kat!"
Ik sleurde onze bagage uit de kofferbak en overhandigde Kat haar koffer.
Hier waren we dan, voor de poorten van de University of California San Diego. Een gevoel van opwinding ging door mijn lijf. Ondanks het tijdstip, was het al druk bevolkt op het terrein. Ik keek Kat aan. "Ready?"

Katherine
Ondanks het vroege uur en de hoeveelheid spanning die al door mijn lichaam gegaan was gedurende de ochtend tot nu toe, voelde ik absoluut geen vermoeidheid. Dat kon te maken hebben met de vonken adrenaline die met regelmaat afgevuurd werden in mijn hersenen. Leo daarentegen had daar blijkbaar helemaal geen last van. Hij lag namelijk binnen een kwartier te slapen. Met een glimlach draaide ik me weer richting mijn e-reader.
Ik was al aardig ver gekomen in mijn boek toen werd aangekondigd dat we de landing gingen inzetten. Leo had heerlijk wat uurtjes slaap ingehaald en leek wakkerder dan ik hem vanmorgen gezien had. Ik stopte mijn e-reader terug in mijn tas. Ook de landing was een stuk minder heftig dan ik verwacht had. Dus ik had de eerste ervaring van waarschijnlijk velen overleefd. De volgende deed behoorlijk snel haar intrede, namelijk zodra we het vliegtuig uit stapten. Ondanks dat we zes uur in de lucht hadden gezweefd, was het nog steeds vroeg in de ochtend. Het was wat vreemd om te knipperen tegen de stralen van de ochtendzon, maar de echte ervaring kreeg ik nog niet. Waarschijnlijk merkte ik de echte jetlag morgen pas.
Nadat we onze koffers van de band hadden gehaald, liepen we de buitenlucht in, wachtend op de taxi die Leo zojuist geregeld had. De straten van San Diego waren in de verte zichtbaar. Enthousiast voelde ik mijn hart bonken toen mijn blik gleed langs al het groen in de verre omgeving. Hier zou ik genoeg ontspanning kunnen vinden. Met een glimlach rond mijn lippen stapte ik de taxi in toen de deur voor me werd opengehouden.
De gehele rit van 30 minuten keek ik mijn ogen uit. De foto's en video's die ik thuis online bekeken had, beloofden al veel goeds. Maar dit alles wat ik nu in me op kon nemen overtrof alle verwachtingen. De blijheid dat ik deze stap had gezet, overheerste in mijn lijf.
Eenmaal uitgestapt bij de universiteit haalde ik een diepe teug lucht naar binnen. Hier was het ook al zo groen, ook al was het nu wat lastiger te zien door de massa mensen die op de been waren. Mijn glimmende ogen vonden die van Leo. "Let's go," sprak ik, enthousiast glimlachend. Mijn spullen achter me aan slepend begaf ik me naar wat leek op een receptiegebouw. De meeste mensen kwamen daar namelijk uit met een sleutelbos in hun handen en een zoekende blik in hun ogen. Overal om mij heen waren families afscheid aan het nemen van aankomende studenten. Opgelucht dat ik dat afscheid hier niet had maar op 4500 kilometer afstand van deze plek zuchtte ik. "It's a shame we have to live separately." Met een pruillip keek ik Leo aan. Eerlijk gezegd vond ik het nogal conservatief dat meiden en jongens hier gescheiden moesten leven, maar het zij zo. "What do you want to check out first?" Ik was benieuwd naar de beroemde bibliotheek hier, maar ook het veganistische café trok me erg. Het plan was dat we hier een aantal jaren zouden studeren, dus we hadden tijd zat om de toerist uit te hangen. Maar ik wilde Balboa Park toch wel erg graag zien. De foto's daarvan hadden al een geweldige indruk op me gemaakt, dus ik kon niet wachten om het daadwerkelijk met eigen ogen te zien. Maar hierna moesten we eerst maar eens onze spullen in onze kamers dumpen. Hopelijk had ik niet al te snobistische en arrogante types als huisgenoten.

Leonardo
We liepen met onze koffers richting het hoofdgebouw. Instructies hadden ons verteld dat dat de plek was voor aanmelding. Om ons heen stonden groepjes verzameld, families die hun telg vaarwel zeiden en succes wensten. Ik dacht even aan mijn eigen familie. Pa wist niet eens dat ik niet meer in New York was, laat staan dat ik de komende jaren van mijn leven zou toewijden aan een studie. Het kon hem waarschijnlijk ook geen donder schelen.
Mijn twee broers, Nate en Tony, waren wel op de hoogte. Hoewel ze me nog altijd behandelden als hun kleine broertje, en opgegroeid waren in de twee arrogante eikels die ze altijd bestemd waren te worden, had ik nog wel een redelijk contact met ze.
"I think I want to check out the neighbourhood, go for a run." Het was prachtig weer en na mijn dutje in het vliegtuig zat ik bomvol energie. "What about you?"

Katherine
Inmiddels schoot het aardig op in het hoofdgebouw. We waren bijna aan de beurt. Leo's idee klonk niet erg aanlokkelijk, ik had niet zoveel met hardlopen. Even dacht ik na. "I think I'm going to unpack all of my stuff and go for a walk around the campus afterwards." Het terrein was aanzienlijk groot, dus ik zou me wel een tijdje kunnen vermaken. Verder vond ik het fijn om alvast een deel gezien te hebben voordat de introductieactiviteiten zouden beginnen. Ik hoopte dat er niet teveel jonge honden als nieuwe studenten op de campus zouden zijn die dachten dat ze heel wat waren en alles konden maken. Dat soort types trok ik erg slecht. Niet dat ik andere types wel goed trok, overigens.
Een paar minuten later stonden we buiten, ieder met een stapel papieren en een sleutelbos in onze handen. Onze kamers waren zo te zien allebei aan een ander uiterst punt van de campus. Ik baalde dat ik tijdens mijn eerste jaar hier niet gemakkelijk naar Leo toe zou kunnen, maar ik wist dat we elkaar zo vaak zouden zien als we zelf wilden. Ik draaide naar Leo toe. "Maybe we can grab some lunch together later today?"

Ik glimlachte breed toen ze enthousiast reageerde. "Yeah, sure! Of course I want to..." Ik was eerlijk, en deze meid leek me wel iemand met wie ik goed op kon schieten. En laten we eerlijk wezen; we zaten nu eenmaal met elkaar opgescheept voor in ieder geval komend jaar. "Yeah, I'd like that." reageerde Charlot op mijn voorstel. "See you in about an hour?" Ik keek even snel op mijn horloge en knikte. "Yep!" Opgetogen draaide ik me om, naar mijn eigen kamer. Ik liet de deur op een kier staan en zette muziek op. Ik zong mee met de muziek terwijl ik mijn koffers uitpakte. De koffers zelf zette ik achterin de kledingkast, waarna ik mijn kleding opdeelde in stapeltjes shirtjes, vestjes, jasjes, broeken. Het leek wel alsof ik letterlijk mijn hele kledingkast in had gepakt en even wist ik niet meer waar ik het moest zoeken. Toen alles echter gesorteerd was begon de enorme bende langzaam maar zeker enigszins geordend te worden en na een kleine drie kwartier was alles zo goed als uitgepakt. Ik had enkel nog wat fotolijstjes op mijn bed liggen. Een van de grootste pak ik in mijn handen, en ik laat mijn vingers over het gezicht van mijn moeder glijden waarna ik haar op mijn kast zet. Ik zou het niet aankunnen als ik straks met een of andere hotte college boy in bed lig en mijn moeder me aankijkt. Zachtjes grinnikend ruim ik ook de laatste dingen op waarna ik mijn tasje pak en opnieuw de gang op loop en de deur achter me sluit. Daarna klop ik op Charlot's deur. "You ready?"

Cynthia schreef:Katherine
Inmiddels schoot het aardig op in het hoofdgebouw. We waren bijna aan de beurt. Leo's idee klonk niet erg aanlokkelijk, ik had niet zoveel met hardlopen. Even dacht ik na. "I think I'm going to unpack all of my stuff and go for a walk around the campus afterwards." Het terrein was aanzienlijk groot, dus ik zou me wel een tijdje kunnen vermaken. Verder vond ik het fijn om alvast een deel gezien te hebben voordat de introductieactiviteiten zouden beginnen. Ik hoopte dat er niet teveel jonge honden als nieuwe studenten op de campus zouden zijn die dachten dat ze heel wat waren en alles konden maken. Dat soort types trok ik erg slecht. Niet dat ik andere types wel goed trok, overigens.
Een paar minuten later stonden we buiten, ieder met een stapel papieren en een sleutelbos in onze handen. Onze kamers waren zo te zien allebei aan een ander uiterst punt van de campus. Ik baalde dat ik tijdens mijn eerste jaar hier niet gemakkelijk naar Leo toe zou kunnen, maar ik wist dat we elkaar zo vaak zouden zien als we zelf wilden. Ik draaide naar Leo toe. "Maybe we can grab some lunch together later today?"

Leonardo
"Sure babe, just text me," zei ik met een knipoog, waarna we ieder ons eigen kant op gingen.
Eenmaal aangekomen bij het gebouw waarin ik dit jaar zou verblijven, stak ik de sleutel in het slot en opende de deur. Zo te zien was ik niet de eerste, want terwijl ik de gang in liep viel mijn blik direct op de koffers die daar al stonden. Ik zette mijn koffer ernaast en stak mijn hoofd om de hoek.
"Hello?" Ik hoopte vlug dat ik geen saai studiebolletje had als huisgenoot. Ik was er klaar voor om dit jaar, naast het studeren natuurlijk, er één groot feest van te maken. En mijn huisgenoot moest daar maar mee leren leven, of 'ie wilde of niet.

---

Ik knipperde met mijn ogen tegen het felle licht, gewekt door een onbekende stem. "Hello?" Verdwaasd keek ik even om me heen, terwijl ik me besefte dat ik waarschijnlijk op de eerste de beste bank in slaap was gevallen. Oh well, ik wreef de slaap uit mijn ogen en blikte op de klok. Langer dan een powernap was het niet geweest, maar ik ging ermee akkoord. Ik haalde even een hand door mijn haar en stond op terwijl ik op het geluid van de stem afliep. Een grote grijns verscheen op mijn gezicht toen ik een roodharige jongen zag staan. "Hey! You should be one of my roommates, I guess?" Ik keek even om me heen. "The long trip got the best of me so I haven't been able to check the house out yet..." Verontschuldigend haalde ik even mijn schouders op toen ik me besefte dat ik hem graag een roomtour had willen geven maar dat ik niet veel verder was gekomen dan de woonkamer. "I'm Sebastian, for that matter." Stelde ik me vervolgens voor terwijl ik naar mijn koffers liep. "As far as I know, bedrooms are upstairs."

DevIce schreef:

Giovanna - 20 - outfit

Ik glimlachte breed toen ze enthousiast reageerde. "Yeah, sure! Of course I want to..." Ik was eerlijk, en deze meid leek me wel iemand met wie ik goed op kon schieten. En laten we eerlijk wezen; we zaten nu eenmaal met elkaar opgescheept voor in ieder geval komend jaar. "Yeah, I'd like that." reageerde Charlot op mijn voorstel. "See you in about an hour?" Ik keek even snel op mijn horloge en knikte. "Yep!" Opgetogen draaide ik me om, naar mijn eigen kamer. Ik liet de deur op een kier staan en zette muziek op. Ik zong mee met de muziek terwijl ik mijn koffers uitpakte. De koffers zelf zette ik achterin de kledingkast, waarna ik mijn kleding opdeelde in stapeltjes shirtjes, vestjes, jasjes, broeken. Het leek wel alsof ik letterlijk mijn hele kledingkast in had gepakt en even wist ik niet meer waar ik het moest zoeken. Toen alles echter gesorteerd was begon de enorme bende langzaam maar zeker enigszins geordend te worden en na een kleine drie kwartier was alles zo goed als uitgepakt. Ik had enkel nog wat fotolijstjes op mijn bed liggen. Een van de grootste pak ik in mijn handen, en ik laat mijn vingers over het gezicht van mijn moeder glijden waarna ik haar op mijn kast zet. Ik zou het niet aankunnen als ik straks met een of andere hotte college boy in bed lig en mijn moeder me aankijkt. Zachtjes grinnikend ruim ik ook de laatste dingen op waarna ik mijn tasje pak en opnieuw de gang op loop en de deur achter me sluit. Daarna klop ik op Charlot's deur. "You ready?"

Charlot
Ik liep over de gang richting mijn kamer en sloot de deur achter me. Goed, ik had dus een uur om mijn kamer enigszins op orde te maken. Waarschijnlijk zou ik alles nog heel wat keren verplaatsen, dan vond ik toch iets beter op een andere plek en 45 graden gedraaid staan.
Ik haalde de laatste kledingstukken uit de tweede koffer en legde ze netjes op hun plek neer. Alle kleding lag nu nog netjes op hun plek, maar ik vroeg me af hoelang dat zou gaan duren. Mijn spullen die bestemd waren voor de badkamer legde ik voor nu even in de eerste lade van mijn kast. Nadat ik ook de tweede koffer opgeborgen had, opende ik de derde koffer. Bovenop lag een fotolijstje met daarin een foto van de gehele familie die een aantal jaren geleden genomen was. De foto was enorm waardevol voor mij, vooral omdat mijn inmiddels overleden overgrootmoeder hier nog bij stond. Het fotolijstje kreeg een prominente plek op mijn bureau, waar ik er altijd even naar zou kunnen kijken. Als afscheidscadeau had ik van enkele vriendinnen een wandrek gekregen met foto's van ons samen en twee nepplantjes erbij. Er hingen nog geen haakjes aan de muur, dus voor nu zette ik het op de vloer, ongeveer ter hoogte van waar ik het wilde hebben hangen. Dat was iets wat op mijn to-do lijstje moest. Misschien dat er een huisgenoot handig was met dit soort dingen, ik had er nogal weinig verstand van. De enkele boeken die ik meegenomen had, konden mooi op de rand van het bureau tegen de muur aan staan. Eigenlijk zou het ook wel handig zijn om hier een plank aan de muur te hebben om wat spulletjes op kwijt te kunnen. Mijn sieraden kwamen voor nu op de kast terecht.
Terwijl ik de laatste voorwerpen uit mijn koffer haalde, klonk er geklop op de deur, waarna Giovanna's stem klonk. Ik keek op mijn horloge. Was het alweer een uur verder? De laatste spullen liet ik met een zucht liggen. Ik pakte mijn handtas en schoof een zonnebril in mijn haren. Vervolgens opende ik de deur met een glimlach. "I'm ready."
We liepen naar buiten en even keek ik om me heen. Het was zo'n andere omgeving dan ik gewend was. "Where do you want to go to first?"

---

Ik glimlachte kort en haalde even mijn schouders op, er was zo veel te zien en te doen op de campus. "Let's just do the grande tour?" Ik liep de trap af terwijl ik even nadacht. "We'll start at Ché Cafe. We can get a coffee there as well, it's the place to be." Ik knipoogde even terwijl we de deur uitstapten en ging Charlot voor. Het was op de campus zelf vrij rustig. Her en der waren studenten met koffers in de weer. Degenen die hier al langer studeerden lagen lui in het gras te genieten van de zon. Ik ging verder en nam de rol als gids heel serieus.  "You'll see all the other places to eat there, their menu changes weekly. We liepen langs de faculteit Psychologie liepen. "So this will be your building." Ik knikte naar het gebouw rechts van me, mijn donkere lokken bewogen vrolijk mee met mijn hoofd. Vervolgens maakte ik een beweging met mijn arm. "And just around this corner..." Ik zette een paar stappen verder waardoor we uitzicht kregen op het centrum van de campus. "Is allll the food you can imagine." Mijn lippen krulden zich tot een grijns terwijl ik met mijn wenkbrauwen wiebelde. "Let's get a coffee..." Enthousiast trok ik Charlot mee naar Ché Café om even later samen in de rij te staan. "So... I guess you aren't from Cali, are you?" Even keek ik nieuwsgierig naar de dame naast me. Zelf was ik niet per se super bekend op de uni maar omdat mijn broers er gestudeerd hadden wist ik mijn weg wel redelijk te vinden. California op zich had geen geheimen meer voor me, maar ik vond het meestal wel geweldig om tourguide te spelen en mensen alles te laten zien wat de prachtige staat te bieden had. Daarnaast hadden we naast de lessen en feesten meer dan genoeg tijd om de toerist uit te hangen.

Leonardo
"Nice to meet you, Sebastian!" Er kwam een jongen vanuit de woonkamer met nog enigszins glazige ogen, alsof hij net wakker was. Mijn eerste huisgenoot was, op het eerste zicht, absoluut niet waar ik voor gevreesd had. Het eerste wat me op viel waren de opvallende tatoeages die zijn beide armen versierden. Volgens mij ging dit helemaal in orde komen. "I'm Leo. So let's go and check out the upstairs then."
Op een enthousiast drafje beklom ik de trap die naar de eerste verdieping leidde. Als er iemand was die de grootste en beste slaapkamer zou claimen, dan zou het Leonardo Bradford zijn. Echter bleek er boven niet veel om over te vechten: de vier slaapkamer waren identiek aan elkaar en het enige wat er nog toe deed was het uitzicht. Aangezien Sebastian en ik de eersten waren, hadden wij de keus, onze overigen huisgenoten moesten het maar met de overgebleven kamers doen.
De hal was verdeeld met aan beide kanten twee slaapkamers en aan het eind van de gang een badkamer. De eerste kamer die ik binnen liep, keek uit op een deel van de Universiteit en de grote binnenplaats. Ik besloot dat dit goed genoeg was en dumpte mijn koffer en rugzak op de grond neer. De kamers waren vrij basic, maar het waren niet de goedkoopste kamers van de campus. Om die reden stond er een tweepersoonsbed, in plaats van een éénpersoons, zoals bij de meeste woningen. Ik had hier over nagedacht.
Verder stond er een bureau, bijzettafeltje en een kledingkast. Ik liep terug naar de hal om te zien hoe het met Sebastian gevorderd was. Even zien wat voor vlees ik in de kuip had.
"You like your room?" vroeg ik casual, gevolgd door: "Where 'you from?"

---

Ik liep achter Leo aan, maar ik had niet zo'n haast als de jongen bleek te hebben. Ik keek op het labeltje van mijn sleutel en opende deur. De kamers waren simpel, maar goed genoeg voor nu. Met een boogje gooide ik mijn koffer op het bed toen ik een stem hoorde. "You like your room? Where you from?" Kort rekte ik me even uit, het liggen op de bank had niet veel goeds gedaan voor mijn rug, voordat ik me omdraaide. "The room's fine." antwoordde ik kort toen ik even nadacht over de vraag waar ik vandaan kwam. Ik besloot voor de makkelijkste optie te gaan en het zo kort mogelijk te houden. "For the past few years I've lived with my mother in Milan. But I was born and raised here." Ik ging even met een hand door mijn haar en keek nog eens goed door de eenvoudige kamer, uit mijn zak haalde ik een verfrommeld pakje sigaretten. Zou ik hier mogen roken? Waarschijnlijk niet. "What about you? What are you studying?", vroeg ik vervolgens terwijl ik aanstalten maakte om naar beneden te lopen. Die koffers kwamen later wel. Eerst maar eens een peuk roken.

Leonardo
Milaan. Dat was een onverwacht antwoord. Ik besloot er voor het moment niet teveel op in te gaan, we hadden genoeg tijd om elkaar beter te leren kennen aangezien we de rest van het jaar in hetzelfde huis zouden wonen. Toen hij zijn pakje sigaretten boven water haalde, voelde ik de drang. Ik had niet meer gerookt sinds gisteravond tijdens het feesten en door alle haast vanmorgen had ik er niet eens meer aan gedacht. Ik had sowieso nog wel een pakje ergens in mijn rugzak steken.
"Ha, a smoker. We're meant to be roommates," grapte ik met een knikje naar de sigaret tussen zijn vingers. Ik dook mijn kamer weer in en ja hoor, binnen no time viste ik een pakje en aansteker uit mijn rugzak. Ik liep terug naar Sebastian en we vervolgden onze weg naar beneden terwijl ik antwoord gaf op zijn wedervraag. "I'm from New York, born and raised. My major's communication sciences and I'm also enrolled in business administration. You?"
Zonder echt op te letten op de woonkamer waar we nu doorheen liepen - het was toch vrij basic, dat zou binnenkort wel veranderen als iedereen zich hier had gesetteld - vond ik de schuifdeuren aan de achterzijde die leidden tot een piepklein terras. Vanuit hier overkeek je het grote terrein dat tussen de campus en de uni in lag, met in de verte pronkend het Ché Café. Daar had ik al veel goeds over gehoord.
De zon was warm terwijl ik mijn sigaret aanstak en genietend een hijs nam. "So since you've lived here pretty much all your life, any good spots you can tell me about where I can go for a run?"

---

Kort grijnsde ik de jongen toe. "Nice, I've never been to New York... Always wanted to see the big apple, though." Ook ditmaal liep hij weer achter Leo aan, naar de buitendeuren.  I'm going to study Law." Ondanks dat hij erg van het maken van muziek hield had hij toch besloten om rechten te gaan studeren. Eenmaal buiten stopte hij de sigaret tussen zijn lippen terwijl hij met zijn andere hand naar de aansteker in zijn broekzak reikte. "It's really good to be back, though." Nadat hij zijn peuk had aangestoken leunde hij met zijn handen op de rand van de balustrade terwijl hij over het terrein van de Universiteit keek. "So since you've lived here pretty much all your life, any good spots you can tell me about where I can go for a run?", vroeg Leo. Zijlings keek ik de jongen aan terwijl ik even nadacht. Hij nam een hijs van zijn peuk voordat hij antwoordde. "There are lot's of amazing places in San Diego to work out. The mission trails or go to Torrey Pines. That's an amazing place... The view there is close to perfect. If you'd like to run in the evening, you should do your work-out at the sunset cliffs." Kort somde hij de meest bekende, maar ook de mooiste paden op. "I'm not a fan of jogging, I'd rather spend my time in the gym. Although I probably will be mostly in Ché Café.", knipoogde hij toen.

Leonardo
"Thanks, I'll keep those spots in mind when I go out later today, get a feel of the neighbourhood." In ieder geval was hij oprecht geweest toen hij vertelde dat hij uit San Diego kwam, anders zou je niet zo snel zoveel plaatsen kunnen opnoemen. Dat hij een gym-type-of-guy was, kwam niet als een verrassing. Zo had ik hem wel ingeschat, op zijn uiterlijk afgaand. "You sound like a guy up my street, Sebastian," reageerde ik met een kleine glimlach nadat hij zijn voorkeur voor fitness én blijk van caféganger te zijn had aangegeven. Ik had een voorgevoel dat dit weleens een heel leuk jaar kon gaan worden. Hopelijk waren het gros van de studenten zoals Sebastian en ik op vlak van uitgaan.
Terwijl we onder het genot van de zon onze sigaret verder oprookten, vroeg ik na een korte pauze: "So why study law?" Ik tikte mijn sigaret even af boven de tegels onder onze voeten. Was hij er zo eentje die alle regeltjes van de samenleving wilde navolgen en degenen die dat niet deden ervoor wilde straffen? Om heel eerlijk te zijn leek hij me zo'n type niet. But then again, don't judge a book by it's cover.

"Thanks, I'll keep those spots in my mind when I go out later today, get a feel of the neighbourhood." Ik knikte. "You should!", mijn antwoord was kort maar krachtig en ik draaide me om zodat ik met mijn rug naar het uitzicht stond en leunde met mijn onderrug tegen de balustrade. "You sound like a guy up my street, Sebastian.", reageerde Leo op mijn voorkeuren en ik grinnikte. Hij leek me ook wel iemand met wie ik me prima zou kunnen vermaken, iets wat fijn was; zeker nu we huisgenoten waren en toch nog minstens een jaar met elkaar in één huis zouden wonen.
"So why study law?" De vraag waarvan ik wist dat 'ie uiteindelijk zou komen. Kort schraapte ik mijn keel terwijl ik naar mijn voeten staarde, terwijl ik zwijgzaam een trek nam van de bijna opgerookte peuk en deze vervolgens achteloos wegschoot. "Ehm... Well, I've had some trouble..." Ik dacht even na. "Like, in the past... With the law, I guess?" Hoezeer ik ook mijn best deed om het er soepel uit te laten komen haperde mijn stem. "Let's say it was a good insentive for me to go fetch bad guys." eindigde ik uiteindelijk terwijl ik mijn hoofd omhoog richtte en Leo weer aankeek. Mijn lippen krulden zich in een scheve lach om het iets luchtiger te doen lijken dan dat het daadwerkelijk was.

Het was niet zo dat ik niet wilde dat mensen wisten van mijn verleden, of dat ik er niet over wilde praten. Het was meer dat het lastig was. Ik had nog altijd trauma's overgehouden aan de laatste jaren voor mijn terugkeer naar Californië. Ondanks dat ik me flink misdragen had, en uiteindelijk was opgepakt om vervolgens gedwongen vast te zitten in Milaan was ik vastberaden om terug te komen en te gaan studeren. Iets wat ik met dank aan mijn moeder uiteindelijk ook waar kon maken. Toch waren de herinneringen nog levendiger dan dat ik af en toe wilde. "So yeah... You wanna go for a beer or something?" vroeg ik vervolgens. "I could definitely use one at the moment." lichtte ik mijn vraag toe. "Why did you decide to major in both communication and business administration? Wasn't one enough for you?", grapte ik toen.

Leonardo
"Ehm... Well, I've had some trouble... Like, in the past... With the law, I guess? Let's say it was a good insentive for me to go fetch bad guys."
Mijn wenkbrauwen gingen heel kort de lucht in, maar ik hield mijn gezicht neutraal toen Sebastian's ogen weer naar mij draaiden. "Sounds like a hell of a movie script," zei ik grijnzend. "But I get you, I don't have a perfect past either. Hey, nobody does." Ik was zeker niet gechoqueerd van deze kleine bekentenis, ik was zelf ook niet heilige moeder Teresa. Zijn openheid leverde hem wel respect op.
Ik nam een laatste hijs vooraleer ik de sigaret op de grond gooide en met mijn schoen uittrapte.
"A beer sounds good. Besides, we gotta celebrate our first day here, right?"
Ik moest lachen nadat hij me vroeg waarom ik in Godsnaam twee majors had gekozen. "Well, if you knew me you'd think I'm crazy. School was definitely not my priority when I was younger - let's say my brain was functioning mostly in the lower area of my body." Ik grinnikte kort. "I'll tell you about it when we get those beers, deal?"

DevIce schreef:

Giovanna - 20 - outfit

---

Ik glimlachte kort en haalde even mijn schouders op, er was zo veel te zien en te doen op de campus. "Let's just do the grande tour?" Ik liep de trap af terwijl ik even nadacht. "We'll start at Ché Cafe. We can get a coffee there as well, it's the place to be." Ik knipoogde even terwijl we de deur uitstapten en ging Charlot voor. Het was op de campus zelf vrij rustig. Her en der waren studenten met koffers in de weer. Degenen die hier al langer studeerden lagen lui in het gras te genieten van de zon. Ik ging verder en nam de rol als gids heel serieus.  "You'll see all the other places to eat there, their menu changes weekly. We liepen langs de faculteit Psychologie liepen. "So this will be your building." Ik knikte naar het gebouw rechts van me, mijn donkere lokken bewogen vrolijk mee met mijn hoofd. Vervolgens maakte ik een beweging met mijn arm. "And just around this corner..." Ik zette een paar stappen verder waardoor we uitzicht kregen op het centrum van de campus. "Is allll the food you can imagine." Mijn lippen krulden zich tot een grijns terwijl ik met mijn wenkbrauwen wiebelde. "Let's get a coffee..." Enthousiast trok ik Charlot mee naar Ché Café om even later samen in de rij te staan. "So... I guess you aren't from Cali, are you?" Even keek ik nieuwsgierig naar de dame naast me. Zelf was ik niet per se super bekend op de uni maar omdat mijn broers er gestudeerd hadden wist ik mijn weg wel redelijk te vinden. California op zich had geen geheimen meer voor me, maar ik vond het meestal wel geweldig om tourguide te spelen en mensen alles te laten zien wat de prachtige staat te bieden had. Daarnaast hadden we naast de lessen en feesten meer dan genoeg tijd om de toerist uit te hangen.

Charlot
Giovanna stelde voor om een tour van de hele campus te doen en te beginnen bij het Ché Café. Over dat café had ik niets dan geweldige verhalen gelezen, dus ik was erg benieuwd. "That sounds marvelous," stemde ik glimlachend in. Vervolgens volgde ik haar naar buiten. Ze begon te spreken als een echte gids en wees daarbij onder andere het gebouw waar mijn lessen gegeven zouden worden aan. Het pand zag er vrij modern uit, iets wat mij wel trok. Ik kon niet wachten om aan mijn studie daar te beginnen en alle studiegenoten te leren kennen. Misschien zou ik me binnenkort kunnen opgeven voor een organisatiecommissie, die moesten hier vast in overvloed zijn. "Why do you know so much about the campus already?" vroeg ik, nadat ik mijn blik weer naar haar gewend had. Ze kwam dan wel uit Californië, de connectie met de universitaire campus had ik nog niet gelegd.
"Áll the food?" herhaalde ik met een lach. Dat moest dan wel heel veel zijn. Ik hoopte dat de zaak een beetje aan mijn verwachtingen voldeed, want door de reviews en Giovanna's woorden waren die wel hooggespannen. Meerdere mensen hadden het idee gehad om het meest bekende onderdeel van de campus te bezoeken, want er stond een rij voor het café. Wij sloten aan, en met een nieuwsgierige blik keek ik naar de producten die op de posters stonden en waar andere studenten mee naar buiten kwamen. Het zag er allemaal fantastisch uit. Ik hoopte dat ze een Iced Matcha Green Tea Latte met haverdrink en slagroom op basis van kokos hadden, dat was wat ik in Detroit altijd dronk. Giovanna vroeg me waar ik vandaan kwam. "No, I'm not. I am from Detroit, Michigan. So my day has been about three hours longer than yours." Ik wierp een blik op mijn horloge, en op dat moment kwam ik erachter dat deze nog ingesteld stond op de tijd in Detroit. Vandaar dat ik net zo in de war was met de tijd. Die moest ik maar verzetten zodra ik weer terug was in de kamer. "What order do you recommend here?" Als ze hier zo bekend was, dan wist ze vast ook wel welk item van het menu ik absoluut moest proberen.

"Sounds like a hell of a moviescript." Ik begon te lachen. Ergens was ik opgelucht, het was altijd moeilijk in te schatten hoe mensen zouden reageren. "But I get you, I don't have a perfect past either. Hey, nobody does." Ik keek toe hoe ook hij de laatste hijs van zijn sigaret nam en deze met zijn schoen uittrapte. "A beer sounds good. Besides, we gotta celebrate our first day here, right?" Ik knikte kort en vroeg waarom hij twee majors had terwijl ik door de deuren naar binnen liep. "Well, if you knew me you'd think I'm ccrazy. School was definitely not my proiority when I was younger - let's say my brain was functioning mostly in the lower area of my body.", de jongen grinnikte en ik kon het niet laten om geamuseerd over mijn schouder te kijken. "I'll tell you all about it when we get those beers, deal?"
Hmmm, you've been busy, haven't you? But yeah, fine with me. I'd like to hear your stories! Let me just change my clothes for a sec." Ik bedacht me dat ik al zo'n 24 uur in de plakkerige vliegtuigkleren liep. "Before everyone in Ché runs away because of my smell.", grijnsde ik waarna ik de trap op rende, snel in andere kleren schoot en zo'n 5 minuten later weer beneden stond.
"So, let's go?"

"Why do you know so much about the campus already?" Vroeg Charlot, ik liet haar uitspreken toen ze vertelde dat ze uit Detroit kwam en vroeg wat ik aanraadde. Ik grijnsde even. "Well... depends on what you'd like to drink." Ik keek Charlot even veelbetekenend aan. "But since it's still early and I'm not legal yet, I'd like the alcohol mostly later in the day." Knipoogde ik terwijl ik naar de smoothies wees. "I really like the Conscious Chocolatesmoothie with almond butter, cacao nibs, banana and chocolate whey protein." Het was mijn standaard keuze, het vulde goed, was gezond én ook nog lekker. Daarnaast had ik de proteine nodig voor de opbouw van spieren om te kunnen blijven dansen.

Toen we beiden voorzien waren van een drankje besloot ik te antwoorden op haar eerdere vraag. "I know so much about campus because I have eight older brothers. They've all studies here. So I've been coming here for as long as I can remember to drop them off or to pick them up in the weekends and for graduation ceremonies, all that." Glimlachend keek ik het meisje tegenover me aan. 'It was quite the obvious choice for me to come here as well." Ik nam een slok van mijn drinken en sloot mijn ogen genietend. "So why did you come here, all the way from detroit?"