Korte verhalen van de Smelly Cat

Mijn zus en ik kwamen op een milde lentenacht ter wereld. Om klokslag twaalf uur perste mijn moeder een mager en kleine zuigeling naar buiten; dat was ik. Mijn ouders noemden me Lois, een Bijbelse naam. Kort daarna werd mijn zus geboren: een mollige baby die fel krijste. Haar gaven ze de naam Jennifer, in de praktijk afgekort naar 'Jenny'.
Jenny is mijn kleine zus, zelfs al schelen we maar twintig minuten.
Dertien april 1990, ook wel vrijdag de dertiende. Een dag die door velen beschouwd wordt als een ongeluksdag. Wat dat voor ons betekende, valt te betwisten. Maar ongeluk? Dat hebben we zeker.

Als twee opgroeiende peuters hadden onze ouders het moeilijk ons uit elkaar te houden. Een eeneiige tweeling is nu eenmaal niet gemakkelijk van elkaar te onderscheiden.
Met twee paar felblauwe ogen en dezelfde witblonde haren leken we als twee druppels water op elkaar. Dit overduidelijke feit was ook aan onszelf niet voorbij gegaan. Naarmate we ouder werden namen we hier dan ook gulzig gebruik van. Zelfs onze bloedeigen ouders trapten met gemak in onze eigenwijze kinderstreken.

En hoewel Jenny en ik fysiek bijna klonen zijn van elkaar, verschillen we wel degelijk van innerlijk. Ik ben rustiger dan mijn kleinere zus, heb niet zo'n kort lontje. Jenny is impulsiever maar ook moediger. Het feit is dat we elkaar perfect aanvullen. Zij is mijn wederhelft, ik ben het hare. Zonder elkaar zijn we onaf, incompleet. De band die ik met mijn zus heb is niet enkel een bloedband, het is meer dan dat, iets mentaal, iets wat je niet met het blote oog kunt zien of met je vinger kunt aanraken. Het is er gewoon en het is er altijd al geweest.

Logisch ook. We zijn letterlijk tegelijkertijd ontstaan, zaten samen als foetussen in de baarmoeder, kwamen tegelijk ter wereld. We ontdekten samen de wereld, zetten samen onze eerste stapjes en spraken samen onze eerste woordjes. Toen we voor het eerst naar de kleuterschool gingen, weigerden we met de andere kindjes te spelen of zelfs maar te praten. Als de juffen ons ook maar uit elkaar probeerden te halen, barstte de hel los. We weken geen moment van elkaars zijde, want dan voelde het alsof de balans verstoord was. Geen yin zonder yang. Geen Lois zonder Jenny.

Maar we zijn niet langer kinderen. We zijn niet meer onschuldig, niet meer puur – als we dat überhaupt ooit zijn geweest. Onze daden hebben gevolgen en we moeten de verantwoordelijkheden dragen.

De onzichtbare kracht die ons met elkaar verbindt heb ik altijd als iets magisch beschouwd. Een soort flinterdun draadje dat ons bijeen houdt. Jenny is niet gewoon mijn zus, ze is een deel van mij. Als haar iets overkomt dan overkomt mij iets en ik zal haar beschermen zoals ik weet dat ze mij ook zal beschermen. En die wil is sterker dan alles, overstijgt reden en logica. En dat maakt het nu net zo gevaarlijk. We zijn in staat om ver te gaan, heel ver, en dat brengt ons misschien wel in de problemen.

We hebben iets gedaan. We hebben iets slechts gedaan.
En we zullen ervoor moeten boeten.