University of California - San Diego

Geschiedenis
         Frankrijk
De naam 'Delvaux' vindt zijn oorsprong in het mooie Frankrijk. De laatste generatie van Dean's voorouderen die hun leven lang in dit land zijn gebleven, zijn overgrootouders Léa en Albert. Hun dochter, Dean's grootmoeder, Aurélie, maakte een eind aan deze traditie door in haar twintiger jaren te emigreren naar de Verenigde Staten. Man Fréderic Delvaux en zoon Adrien gingen mee. Reden voor deze gebeurtenis was de carrière van Aurélie Delvaux als pianiste. Haar moeder Léa was een zeer getalenteerde ballerina in het klassiek ballet van Parijs in de jaren 40, waar ze haar man leerde kennen die de muziek verzorgde. Hij was gepassioneerd pianist, maar na kennismaking met Léa groeide er bij hem ook een passie voor haar. Er ontstond een hevige romance tussen de coulissen. De liefde voor de piano stak echter ook aan bij Léa, en toen ze op haar 30e pensioen nam van het ballet, mede door de zoveelste zware blessure, raakte ze in verwachting van haar eerste dochter. Aurélie werd opgevoed in een kunstzinnig en liefdevol gezin en het spelen van de piano werd haar met de paplepel ingegoten. Op zeer jonge leeftijd kreeg ze al les, en natuurlijk was haar vader een groot rolmodel. Aurélie bleek er talent voor te hebben, want op haar 10e speelde ze al foutloos zeer gecompliceerde stukken. Haar talent bleef niet lang onopgemerkt en tijdens haar middelbare schooltijd viel het regelmatig voor dat Aurélie bekende tentoonstellingen bijwoonde in hartje Parijs en zélf de toetsen bediende. Nadat ze haar lyceum had afgerond, vertrok ze naar één van de meest hoogstaande Franse academisch om zich zo mogelijk nog beter op te leiden in haar vakgebied. De piano was haar lust en haar leven, en dat feit bereikte ook de andere kant van de oceaan. Aurélie werd uitgenodigd om zich in Amerika verder te ontwikkelen. Hoewel haar hart in Frankrijk lag en ze zeer familiegericht was, zag Aurélie ook de mogelijkheden en zat ze bomvol ambitie. Dus op 23-jarige leeftijd vertrok ze met haar man en de op dat moment éénjarige Adrien naar het land van de vrijheid, het land van The American Dream.

         Amerika
Drie jaar later raakte Aurélie voor de tweede maal in verwachting. Ze kreeg een gezonde dochter die ze Alba noemde, ter ere van haar vader en groot pianist, Albert. Het leven in New York was druk, minstens zo druk als het roerige Parijs, en Aurélie voelde zich hier wel thuis. Het gemis naar haar moederland was echter groot, dus wanneer ze kon nam ze het gezin mee op reis naar haar ouders en leerde haar kinderen de Franse cultuur en het bourgondische leven kennen.
Als pianiste was Aurélie na een aantal jaar een bekend begrip in New York. De successen vertaalden zich in een goedgevulde bankrekening, maar veel zagen zoon en dochter niet van hun moeder. Ook voor vader Fréderic was het Amerikaanse leven een enorme aanpassing, maar hij wist met wie hij was getrouwd en hij geloofde in zijn vrouw. Zoon Adrien leek daarin op zijn vader, hij kon goed omgaan met de situatie. Alba daarentegen had het er een stuk moeilijker mee. Ze voelde zich niet gehoord door haar vader en snakte naar meer aandacht en liefde. Hierdoor zocht ze de liefde op verkeerde plekken en raakte als jong meisje al vroeg zwanger. Met negentien jaar raakte Alba in verwachting en tot overmaat van ramp was de vader van haar ongeboren kind als sneeuw voor de zon verdwenen de minuut dat hij het nieuws te horen kreeg. Alba had zich heel haar leven al eenzaam gevoeld, maar de eenzaamheid die ze nu voelde was onvoorstelbaar. Totaal radeloos probeerde ze haar geheim zo lang mogelijk te bewaren, maar een zwangerschap kan niet eeuwig geheim blijven. Nadat haar oudere broer Adrien het te weten was gekomen, bereikte het nieuws ook de drukke Aurélie. Wat Alba nooit verwacht had was dat haar moeder haar bizarre schema zonder pardon de vuilbak in smeet en Alba met open armen ontving. “Je bent niet alleen, ma chérie,” had Aurélie tegen een snikkende Alba gesproken. “Ik ben hier en ik ga niet weg. Het werk kan me gestolen worden, Alba. Zolang jij niet oké bent, vertik ik het om terug te gaan werken. Ma chérie, jij bent het allerbelangrijkst.”

         Dean
Negen maanden later was daar Dean Aurian Delvaux. Alba was dolgelukkig met het kleine ventje dat in haar armen lag. Tijdens haar zwangerschap was Alba's band met moeder Aurélie uit een diep dal gekropen en getransformeerd van een breekbaar takje naar een flinke stam die stevig in de grond stond. Het was 1993 en opa Fréderic besloot een groot deel van de zorg voor Dean op zich te nemen, zodat zijn vrouw haar passie kon voortzetten en zijn dochter verder kon studeren. Alba had weliswaar weinig interesse in muziek zoals haar moeder en grootvader, maar ze had wel de genen van grootmoeder Léa in zich. Alba was namelijk dol op dansen en werd aangenomen op een dansacademie in Manhattan. Met bloed, zweet en tranen kreeg ze het voor elkaar om af te studeren en tegelijkertijd voor haar kleine zoontje te zorgen. Toen Dean vijf jaar oud was opende zijn moeder haar eigen dansschool. Dean ging vaak mee en de danseresjes waren allemaal dol op de kleine jongen met zijn weelderige donkere lokken en grote groene ogen. Maar als Dean niet op school zat en zijn moeder geen tijd voor hem had, zat hij altijd bij zijn grootouders. Hij had een goede band met opa Fréderic, degene die het meest voor hem gezorgd had vanaf zijn geboorte, maar hij voelde zich nog meer verbonden met zijn grootmoeder. Aurélie voelde het ook. Zij was dol op haar kleinzoon, naast haar gezin en de muziek kon Dean haar een gevoel van gelukzaligheid geven door alleen al te glimlachen. En zijn grootmoeder hoefde niet veel te doen om ervoor te zorgen dat er een lach verscheen op het gezicht van Dean.

Dean's jeugd mankeerde niets. Ondanks de afwezigheid van een vader, heeft hij nooit het gevoel gehad dat hij iets miste in zijn leven. De momenten die hij op de dansschool van zijn moeder doorbracht waren één groot feest. Iedereen was gek op hem en hij kon zich helemaal uitleven op de muziek, tot groot plezier van Alba's leerlingen. Daarnaast was het huis van zijn grootouders te vergelijken met een warm nest. En als zijn oom Adrien op bezoek kwam, was het helemaal lol geblazen. Kortom, aan aandacht is Dean nooit tekort gekomen. Op school was hij een vrolijk en actief kind, sociaal naar de anderen toe maar niet bang om zijn eigen ding te doen. Hij volgde niet de kudde en was zelfverzekerd, dat leverde hem respect en aanzien op. Ook aan de middelbare schooltijd heeft Dean goede herinneringen. Hij kon met werkelijk iedereen goed opschieten en wist altijd een babbel te maken. Of het nu met de verlegen jongen achterin de klas was, de strenge lerares van Biologie of één van New York's talrijke zwervers. Dean had nooit vijanden. Zijn cijfers waren niet altijd fantastisch, maar Dean was zeker geen dommerik. Hij was eerder te omschrijven als een dromer. Stilzitten in de schoolbanken en uit een boek leren was niets voor hem. Hij wilde het leven ervaren, op avontuur, leuke dingen doen. Toch stimuleerde zijn omgeving hem het beste ervan te maken, zodat hij daarna zijn eigen ding kon doen.

         Muzikaliteit
Aurélie grapte wel vaker dat de muzikale genen een generatie hadden overgeslagen. Alba danste en Adrien was de filmwereld ingegaan. Natuurlijk met zo'n kunstzinnige familie, was de kans groot dat ook Dean zich hierin zou vinden. En inderdaad, op jonge leeftijd werd het duidelijk dat Dean net als zijn grootmoeder gezegend was met een muzikale knobbel. Dean kroop als kleuter met handen en knieën naar de werkkamer van zijn groetmoeder wanneer hij de muziek hoorde. Zij nam hem dan altijd op haar schoot en speelde verder. Dean kon vol bewondering kijken naar de magie van Aurélie's vingers die over de toetsen vlogen en luisteren naar het geluid dat zij veroorzaakten. Natuurlijk wilde hij zelf ook heel graag op het instrument slaan en zoveel mogelijk kabaal maken als mogelijk was. Maar naarmate Dean ouder werd, werd hij serieuzer en transformeerde het stuntelige rammen in zorgvuldige aanrakingen. Aurélie was niet alleen onder de indruk omdat het haar kleinzoon was, ook omdat ze inmiddels wel enige kennis had van het vak, en ze zag potentieel in de kleine Dean. Maar naast piano was Dean op te trommelen voor vanalles. Hij had niet genoeg aan één ding, voor Dean moest er constant een nieuwe uitdaging zijn. Hij heeft zo'n beetje alle instrumenten wel in zijn handen gehad in zijn jonge leven en pikt ontzettend snel nieuwe dingen op. “Waar een wil is, is een weg” en bij Dean is dat zo'n beetje van toepassing op alles in zijn leven.

         Wereldreis
Wanneer Dean met redelijke punten is afgestudeerd, is hij eindelijk vrij man. Hij besluit om te gaan genieten van het leven en alles te doen waar hij altijd al van gedroomd heeft. Zijn familie kent Dean en weten dat als hij iets in zijn hoofd heeft, hij er niet vanaf te praten is. Tegelijkertijd zouden ze hem ook nooit pushen om iets te doen waar hij geen zin in heeft. Op zijn 18e reist Dean daarom een jaar lang de wereld rond. Hij gaat ook zeker langs Frankrijk, het land waar zijn roots liggen. Hij betaalt de reis met deels het geld dat hij gespaard heeft van de bijbaantjes van zijn middelbare schoolperiode en wordt deels gefinancierd door Aurélie, hoewel hij het eerst niet van haar wilde aannemen. Na lang aandringen heeft hij het dan toch gedaan, maar Dean zou Dean niet zijn als hij er niet iets voor terug zou doen. Daarom stuurt hij, samen met een ansichtkaart, om de zoveel tijd een boeket bloemen die hij bij het adres van zijn grootouders laat bezorgen. In elk land dat hij bezoekt verdient hij geld door als straatmuzikant op te treden. Met een paar redelijke stembanden en een geleende keyboard of gitaar, weet hij genoeg te verdienen om zijn reis zo comfortabel mogelijk te maken. Maar van een beetje avontuur schrikt de jongeman niet af, naast herbergen en motels kampeert hij ook regelmatig in de wildernis. Zijn liefde voor natuur wordt hier geboren. In New York is vooral beton en steen te vinden, maar tijdens zijn reis ziet hij zoveel mooie dingen dat hij voorgoed anders naar moeder natuur kijkt vanaf dat moment. Hij ontmoet veel mensen, leert nieuw eten en onderwijst wie maar wil in muziek. Hierdoor ontdekt hij zijn passie: anderen de kunst van het bespelen van instrumenten bijbrengen.

         Studeren en werken
Wanneer Dean terug in New York aankomt, wil hij maar één ding: leraar worden. Maar daarvoor zal hij eerst een studie moeten afronden. Met Aurélie Delvaux als grootmoeder gaan er genoeg deuren voor hem open en komt met alle juiste mensen in contact. Dean studeert voor de eerste keer met plezier en overgave en treedt in zijn vrije tijd op in veel pubs en bars in New York, hiermee verdient hij genoeg om zichzelf en een klein appartementje in Brooklyn te onderhouden. Zijn studie wordt betaald door zijn collegefonds, een fonds dat na zijn geboorte is opgezet door zijn grootouders. Zijn studie verloopt voorspoedig en op zijn 23e is hij helemaal klaar met goede diploma's in de pocket. Dean begint bescheiden op een kleine middelbare school waar hij lesgeeft voor het vak muziek, en hij geniet van elke dag. Er zijn leermomenten en natuurlijk gaan er weleens dingen mis, maar Dean is zijn zelfverzekerdheid nooit kwijtgeraakt, dat houdt hem recht. Na een jaar wil de jongeman alweer een nieuwe uitdaging. Dean zegt zijn baan op, ondanks dat de school hem niet graag ziet vertrekken, en gooit het tij om. Hij gaat een jaar naar ontwikkelingslanden en start een organisatie op waarbij arme kinderen kosteloos muziekles kunnen volgen. Het is allemaal volledig vrijwillig en dus niet altijd even gemakkelijk, maar Dean ontvangt zoveel voldoening ervoor terug dat hij nog niet eens over geld nadenkt. Een jaar nadat hij daar bezig is, komt er slecht nieuw vanuit het thuisfront: het gaat niet goed met Aurélie. Dean twijfelt geen seconde en weet dat de organisatie met zijn inmiddels vele vrijwilligers ook wel zonder zijn aanwezigheid kan en hij neemt het vliegtuig terug naar Amerika. Eenmaal daar blijkt dat Aurélie behandeld wordt in het ziekenhuis. Drie weken lang zit Dean elke dag aan haar bed. Hij vertelt haar verhalen over zijn reizen, speelt liedjes voor haar en luistert naar al haar mooie verhalen. Gelukkig komt Aurélie er bovenop, maar ze besluit wel met pensioen te gaan. Met 69 jaar vindt iedereen dat een goed idee. Terwijl Dean nadenkt over wat hij nu gaat doen, krijgt hij plots een aanbod. Eén van Amerika's meest prestigieuze Universiteiten is op zoek naar een muziekleraar. En ze willen Dean Delvaux.


Persoonlijkheid en karakter
Dean is vanaf zijn geboorte omringd geweest door liefdevolle en kunstzinnige gezinsleden. Hierdoor heeft hij een brede horizon en kijk op de wereld. Hij is opgebracht met de gedachte dat alle mensen gelijkwaardig zijn, dat vrouwen en mannen gelijkwaardig zijn en niemand beter is dan een ander. Hij heeft geleerd dat als je respect wil, je respect moet geven, maar ook dat je voor jezelf moet opkomen.
De dag van vandaag is Dean een zelfverzekerde jongeman die met beide benen op de grond staat. Hij is goedlachs en spontaan, zal niet snel ergens 'nee' op zeggen en kan overal wel het positieve in zien. Dean is heel sociaal en zal eerder op iemand afstappen en een gesprek aanknopen dan af te wachten tot de ander naar hem toe komt; hij kent weinig angsten. Door deze houding kan hij bij sommige mensen, vooral de wat meer gereserveerde mensen, nogal indrukwekkend of zelfs intimiderend overkomen.
Dean is geen denker maar vooral een doener. Dat wil niet zeggen dat hij naïef is en ondoordachte keuzes maakt, hij weet gewoon goed wat hij wil. Daarbij is hij erg avontuurlijk, houdt hij van reizen en het ontdekken van nieuwe dingen. Stilzitten zit niet in zijn aard. Hij is graag ergens mee bezig, praat het liefst over van alles en nog wat en is ontzettend nieuwsgierig.
Omdat Dean veel verschillende interesses heeft, raakt hij snel verveeld wanneer hij te lang eenzelfde ding doet. Hij heeft nieuwe prikkels nodig om genoeg voldoening te krijgen uit het leven.
Dean is een slordig persoon. Zijn woning is zeker niet tiptop in orde, eerder een beetje een rommeltje, en dat heeft ook te maken met het feit dat Dean lui is op bepaalde vlakken. Opruimen komt later wel, denkt hij altijd. Hij geniet liever van het leven en het huishouden doen hoort daar niet bij.

Relaties
Als Dean je vriend is, zal hij je altijd loyaal blijven en er altijd voor je zijn in momenten van nood. Vrienden en familie staan bij Dean op nummer één. Maar als je zijn vertrouwen schaadt, zul je heel veel moeten doen wil je weer in Dean's hart opgenomen worden. Hij heeft een hekel aan leugenachtige en schijnheilige mensen, deze houdt hij graag op afstand. Zelf probeert hij altijd zo oprecht mogelijk te zijn, hij is direct en duidelijk want dat heeft hij zelf ook graag; liegen zit niet in zijn systeem. Dean legt snel zijn vertrouwen in anderen en is niet snel argwanend, dit kan er wel voor zorgen dat sommige mensen daar misbruik van nemen. Maar als je bij Dean één keer een verkeerde zet maakt, doet hij niet moeilijk over het verbreken van alle contact. Hij is van nature niet iemand die een wrok koestert en laat dingen snel los.
Dean heeft geen complexe onzekerheden, hij is blij met zichzelf en is mentaal stabiel. Dit maakt hem een goede partner, zowel op vriendschappelijk vlak, als op vlak van de liefde.
Naar een relatie is Dean niet wanhopig op zoek. Hij staat overal voor open, maar hij is wel een gevoelsmens: als hij het niet voelt, dan voelt hij het niet. In het verleden heeft hij wel enkele korte relaties gehad met vrouwen, maar deze hielden nooit lang aan. Dean is namelijk erg onafhankelijk. Zodra hij het gevoel krijgt opgesloten te zitten, zal hij de automatische reactie hebben om zich los te breken. Hij heeft dus iemand nodig die hem vrijheid geeft en hem zijn ding laat doen. Zijn kortstondige relaties betroffen allerlei verschillende meisjes. Dean heeft geen bepaald type, maar voelt zich wel enorm aangetrokken tot zelfverzekerde en intelligente meisjes. Omdat Dean eerder op zich laat jagen dan dat hij halsoverkop achter een vrouw aanrent, maakt dit hem erg begeerlijk, want hij is geen gemakkelijke prooi. Echte verliefdheid waarin hij zich zou kunnen verliezen heeft hij nog niet meegemaakt, maar hij geloofd wel in het bestaan. Op dit moment is het voor hem niet noodzakelijk om een vaste relatie te hebben, het is geen trofee voor hem die hij zo snel mogelijk binnen wil halen.
Dit wil allemaal niet zeggen dat Dean geen romanticus is, in tegenstelling. Hij heeft een diepzinnige geest en als hij eenmaal iemand is tegengekomen waarmee hij klikt, gaat hij er voor de volle 100 procent voor: mits hij zeker is van zijn zaak.
Dean wordt niet snel verliefd. Hij kan zich zeker wel aangetrokken voelen tot vrouwen, maar hij leert liever iemand goed kennen voordat hij in het diepe duikt. Vriendschap staat bij hem hoog in het vaandel.


Gewoontes en hobby's
Voor iemand die een hekel heeft aan koken zijn instant noedels een geweldige uitvinding, zo ook voor Dean. Open zijn keukenkastjes en je vindt er altijd wel een verzameling pakjes in alle smaken terug. Naast zijn verslaving aan noedels is hij gek op mango. Hij eet sowieso graag fruit en gooit het liefst van alles samen in een kom en eet dit in plaats van een pak zoutchips. Sinds zijn kindertijd is Dean al vegetarisch. Deze eetstijl is voortgekomen uit één van zijn moeders vele experimenten en is bij Dean altijd blijven hangen. Dat wil niet zeggen dat hij nooit vlees eet, hij probeert graag nieuwe dingen dus zo zal hij ook af en toe een stukje vlees gegeten hebben – maar over het algemeen eet hij al zijn maaltijden zonder vlees of vis.
Dean is graag fit en actief, dus je zult hem minder snel achter het stuur van een auto zien, maar wel op een fietszadel of met afgetrapte gympies soepel manoeuvrerend op een skateboard. Skaten doet hij al sinds zijn kindertijd en dit is één van zijne vele hobby's. Je zult hem niet snel tegenkomen in een sportschool, dat is een trend waar hij niet veel van moet weten. Hij gaat liever een rondje joggen door de stad of tussen de natuur of een goed eind wandelen door de bergen, maar wat hij het allerliefst doet is zwemmen. Het gevoel van gewichtloosheid is niet te evenaren volgens Dean.
Af en toe is Dean ook zeker in voor een lui avondje op de bank. En waar hij dan het liefst naar kijkt zijn documentaires, deze kan hij verslinden op toptempo. Zijn betere vrienden noemen hem ook wel een 'docufreak'. En voor een beetje ontspanning is Dean ook wel in voor een gezellige avond in de stad, in een sfeervol café met vrienden of een leuk feestje met goede muziek, en nog het allerliefst live. Hij is geen gigantisch feestbeest, hij gaat niet regelmatig naar discotheken waar hij zich lam zuipt, maar als hij in goed gezelschap is en de muziek bevalt hem, kan de alcohol wel eens een keer vloeien. Zo af en toe een jointje, daar is Dean zeker niet vies van, maar aan sigaretten is hij nog nooit begonnen en zeker ook niet van plan.
Dean is muzikaal, dat is inmiddels geen verrassing meer. Dit betekent dat je hem bijna nooit tegenkomt zonder koptelefoon op, en als je iemand in de achtergrond hoort meezingen met de radio, kun je er zeker van zijn dat het Dean Delvaux is die je hoort. Muziek is wat zijn hart laat kloppen. Podiumvrees is niet iets wat in Deans woordenboek voorkomt. Hij voelt zich op het podium als een kind in een snoepwinkel; het geeft hem juist enorm veel energie om een publiek te zien genieten van de muziek die hij produceert met zijn handen en zijn stem. Net als zijn grootmoeder is hij een uitstekende pianist, hoewel hij dit instrument meer bewaard voor privé gelegenheden. Hierin kan hij echt zijn gevoelige kant naar voren brengen, op het podium laat hij zich liever door een akoestische gitaar vergezellen.

Uiterlijk en stijl
Dean is met zijn één meter 90 een imposant figuur, maar vooral zijn lange donkere lokken trekken de meeste aandacht. Hij laat ze meestal niet langer groeien dan tot iets onder zijn schouders, en af en toe laat hij ze een stuk korter knippen, waardoor ze hun golvende structuur terug krijgen. Hij heeft een atletische bouw, een brede lach en opvallende groene vriendelijke ogen.
Dean kleedt zich erg casual en het gros van zijn kledingcollectie kan omschreven worden als skaterstijl. Op zijn hoofd draagt hij meestal een pet, hoewel hij deze uit beleefdheid op zekere momenten afneemt.
Meestal heeft Dean een stoppelbaardje. Deze ontstaat deels uit luiheid, deels omdat hij een erg jeugdige uitstraling heeft zonder gezichtsbeharing.

Speciale weetjes
Dean heeft één huisdier, een katertje die hij al zwervend is tegengekomen. Hij houdt van dieren, maar is voornamelijk een kattenmens. Zijn kat is ongeveer één jaar oud, wildkleurig en draagt de naam 'Débussy', genoemd naar één van zijn favoriete pianisten.

Charlot
Na een vlucht van vijf uur waren we eindelijk geland op het juiste vliegveld. Door het tijdsverschil met Detroit deed de klok op mijn telefoon het overkomen alsof het vliegtuig er slechts twee uur over gedaan had. Met mijn drie koffers en tassen achter me aan slepend, liep ik door de hal op zoek naar mijn taxichauffeur. Het voelde vreemd om alleen te reizen, maar het was iets waar ik zelf voor gekozen had. Ik zag mijn naam staan en liet de man met een glimlach de bagage van me overnemen. Een kort gesprek over de vlucht volgde, waarna het logischerwijs over de familie ging. Met een beleefde glimlach en enige gereserveerdheid beantwoordde ik zijn vragen en voerde ik het gesprek. Onderweg genoot ik van de prachtige omgeving. Eerst reden we langs de baai van San Diego, vervolgens langs prachtig aangelegde parken en de Mission Bay. Grijze gebouwen waren er uiteraard ook veel, maar altijd met de uitgestrektheid van de Grote Oceaan op de achtergrond.
Na een rit van zo’n dertig minuten arriveerde de taxi op zijn bestemming. Met mijn handtas over mijn schouder begaf ik me richting het gebouw dat doorging als de receptie van de gehele universiteit. Het was duidelijk dat ik niet de enige was die hier vandaag en op dit tijdstip aankwam. Overal om me heen zag ik leeftijdsgenoten staan, grotendeels met familieleden of desnoods vrienden om zich heen. Ik had dan wel bewust gekozen om helemaal alleen deze kant op te trekken, op dat moment voelde ik me toch even eenzaam. Mijn papieren opzoekend in mijn tas liep ik verder in de richting van het gebouw.
Weer een half uur later had ik alle benodigdheden, sleutels en informatie verkregen en kon ik richting het vertrek dat minstens het komende jaar mijn thuis zou zijn. Het was een kleine wandeling van zo’n vijf minuten tot de voordeur. Het slot ging soepel en met een zwaai opende ik de deur. Op de tweede verdieping kon ik het gedeelte vinden waar mijn kamer en de gedeelde overige vertrekken zouden zijn. Eenmaal binnen kwam ik tot de ontdekking dat ik de eerste gearriveerde bewoner van het appartement was. De ruimtes waar ik langsliep, zagen er keurig onderhouden en ruim uit. Mijn kamer kon ik vinden achter de deur met nummer 203. Deze was minimalistisch ingericht, maar er was ruimte genoeg. Hier kon ik zeker iets mee.
De chauffeur hielp me met mijn drie koffers naar boven te tillen en vertrok zodra deze in mijn kamer lagen. Opgetogen begon ik met uitpakken en indelen.

Geschiedenis
Aan het eind van de 20e eeuw wordt Leonardo (= 'lion strong') Charles (= 'free man, strong') geboren in de Bradford ('wide river crossing') stamboom. Zijn nog zeer jonge ouders, Marzia en Charles Bradford, hebben op dat moment al twee zonen van twee en drie jaar, Anthony en Nathaniel.
Hoofd van het gezin, Charles Bradford, is een succesvol zakenman en runt het bedrijf dat ooit door zijn vader bemand werd. Hij leert zijn vrouw, Marzia, kennen tijdens een zakentrip in Italië, slechts drie jaar voor Leo's geboorte. Marzia werkt op dat moment in het succesvolle bedrijf van haar vader, de man waar Charles zaken mee komt doen. De vonk slaat over en nog geen halfjaar later zijn de twee getrouwd. Marzia is al in verwachting nog voor ze het ja-woord deelt met Charles en vertrekt halsoverkop uit haar geboorteland om met haar nieuwe man in hartje New York te gaan wonen.

Leo heeft geen fantastische jeugd. Zijn ouders zijn weinig thuis en broers Tony en Nate beseffen dat het hebben van een jonger broertje veel voordelen heeft. En voor Leo zijn dit nadelen. Hij is altijd het pispaaltje van zijn oudere broers en met enkel een ongeïnteresseerde nanny in de buurt, is hij vooral op zichzelf aangewezen.
Hoe ouder Leo wordt, hoe meer hij doorheeft dat het huwelijk tussen zijn ouders maar een koude bedoeling is, en dat het imago naar de buitenwereld belangrijker is dan hoe het er daadwerkelijk binnenshuis aan toe gaat. De weinige momenten waarop zijn ouders allebei thuis zijn, hebben ze ruzie met elkaar of spreken ze niet tegen elkaar. Wanneer Leo nog maar vijf jaar oud is, komt zijn moeder plots nog maar amper thuis. Charles krijgt een steeds slechter humeur en reageert zijn frustraties af op de kinderen. Ook vertelt hij opnieuw en opnieuw dat 'mama ons heeft achtergelaten voor een andere man', geregeld met scheldwoorden die niet geschikt zijn voor kinderen van die leeftijd.
Kort daarna scheiden Leo's ouders. Zijn moeder heeft inderdaad een nieuwe vriend, en ze verhuist samen met hem naar de andere kant van het land. San Diego, California.
Leo en zijn broers ontwikkelen, mede door Charles' uitlatingen, een hekel aan hun moeder en voelen zich door haar in de steek gelaten. Hoewel Leo het zich allemaal nog niet heel goed beseft, vanwege zijn jonge leeftijd, gaat hij mee in de mening van de rest. Vanaf dat jaar zien ze hun moeder nog maar één keer per jaar, maar een succes is dat niet. Vanaf ze mogen kiezen, blijven ze permanent bij hun vader in New York.
Na de scheiding heeft Charles het zwaar. Hij zoekt troost bij de nanny, en de volgende, en de nanny daarop. Dan stuurt hij alle drie de kinderen naar een kostschool.

Op de strenge kostschool krijgt Leo te maken met heel wat kinderen die hem de baas willen spelen. Door zijn bouw is hij één van de kleinste jongens in zijn klas en dat maakt hem een makkelijk slachtoffers. Maar Leo is twee bullebakken aan broers gewend en weet van zich af te vechten. De tijd op de kostschool maakt hem hard en hij brengt zijn meeste tijd alleen door.
De kostschool is gevestigd in één van de vele wijken van New York en ligt op loopafstand van het huis van Kat Wainwright, een klasgenootje van Leo van voor hij naar zijn nieuwe school ging. Regelmatig weet Leo de kostschool uit te sneaken en ontmoet Kat dan meestal na schooltijd in een speeltuintje in de buurt. Op dat moment is Kat Leo's enige vriendin. Verder heeft hij niemand.

Wanneer Leo naar de High School gaat, komt hij erachter dat Kat daar ook onderwijs volgt. Hier blijven ze bevriend, maar door de puberteit raakt Leo zichzelf een beetje kwijt. Hij merkt dat er door het verleden heel wat woede en agressie in zijn lijf zit. En dit reageert hij af op de mensen die denken over hem heen te kunnen lopen. In zijn tweede jaar loopt dit zo uit de hand dat na verschillende incidenten, besloten wordt door de schooldirecteur om Leo van school te sturen. Charles Bradford is hier allesbehalve blij mee.

Leo gaat na de zomervakantie naar een nieuwe school. In die zomer heeft hij een groeispurt gehad en is hij behoorlijk veranderd. Hij besluit om het schoolleven slimmer aan te pakken: zijn verleden vertelt hem dat de agressieve eenling uithangen niet voor veel populariteit zorgt. Vanaf nu besluit hij allemans vriend te zijn, weliswaar onoprecht. Tegelijkertijd laat hij ook weten dat er niet met hem te sollen valt, en dat zorgt voor de nodige aanzien.

Wanneer hij is afgestudeerd, krijgt Leo een uitnodiging naar de begrafenis van meneer Wainwright, Kat's vader. Hij heeft Kat al een paar jaar niet echt meer gezien, maar besluit te gaan om zijn vriendin te steunen. Zij was er tenslotte vroeger ook voor hem, als één van de weinigen. Zowel Leo als Kat zijn een stuk ouder en een hoop verandert. Het is een bijzonder weerzien.

Na High School dwingt Charles zijn zoon om voor hem in het familiebedrijf te komen werken. Hoewel Leo hier niet heel veel zin in heeft, durft hij niet goed tegen zijn vader in te gaan en doet het. Misschien kan hij hem dan op deze manier trots maken. Maar Leo werkt ruim drie jaar met tegenzin, en voelt zich ongelukkig. Hij zoekt afleiding in het uitgaansleven en heeft de ene na de andere one night stand. Hij hoeft geen relatie, want hij gelooft niet in liefde. Kijk naar het huwelijk van zijn ouders. Hij laat niemand te dichtbij komen, onbewust weliswaar, een uiting van zijn verlatingsangst die zich sinds het vertrek van zijn moeder heeft ontwikkeld.
Het feesten en rondslapen zorgt ervoor dat Leo zijn werk begint te verwaarlozen. Hij komt te laat, neemt zijn werk niet meer zo serieus en mist vaak deadlines. Dit komt tot een hoogtepunt wanneer hij enorme ruzie krijgt met zijn vader, waar hij beseft dat zijn vader zich niet druk maakt om hoe het met Leo's gesteldheid gaat, maar om hoeveel winst zijn bedrijf maakt.
Diezelfde dag stelt Leo een ontslagbrief op en bezorgt deze aan het kantoor van zijn vader. Zonder nog een woord en met een vrijgevochten gevoel loopt hij het gebouw uit die de afgelopen jaren als een gevangenis voor hem heeft aangevoeld. Maar tegelijkertijd bekruipt hem een wrang gevoel: de kleine band die hij nog met zijn vader had, is nu voorgoed weg.
Hij belt de enige persoon waarbij hij zijn hart kan luchten en weet dat er zonder oordelen naar hem wordt geluisterd. Kat.
Kat overtuigt hem om zijn leven te herpakken en verder te studeren. Zijzelf is datzelfde van plan op een universiteit aan de andere kant van het land, in San Diego. Leo is zich er heel erg van bewust dat zijn moeder daar woont. Na een nachtje slapen schrijft hij zich online in en enkele weken later krijgt hij een positieve reactie: hij mag het eerstvolgende schooljaar beginnen aan de majors communicatiewetenschappen en bedrijfskunde.


Persoonlijkheid en karakter
Arrogant, aantrekkelijk en onafhankelijk.
Leo is in de omgang een charmante jongeman, één met gladde praatjes en een zekere hoge dunk van zichzelf. In werkelijkheid is hij niet zo zelfzeker als men denkt. Zijn arrogantie is een beschermende laag. Hij heeft leren vechten met twee oudere broers. En hij heeft geleerd om zich niets aan te trekken van wat anderen over hem zeggen. Het zal hem enkel raken wanneer een belangrijk persoon in zijn leven teleurstelling of kritiek op hem uit. Dat is ook de reden waarom hij mensen op afstand houdt. Hij heeft geen problemen met small talk, maar zich openstellen, vergeet het maar. Door op jonge leeftijd verlaten te zijn geweest door zijn eigen moeder, draagt hij mentaal een groot litteken met zich mee. En zijn afweermechanisme daarvoor is het spelen van een rol. Een rol die aanzien en macht geeft. Door de aandacht altijd op een ander te leggen, houdt hij zichzelf vanzelfsprekend uit de spotlight.

Leo kampt met een agressieprobleem. Als iemand hem teveel opjaagt, schiet hij al snel uit zijn slof. Hij krijgt dan altijd een onbedwingbare behoefte om iets of iemand te slaan. Meestal reageert hij het af op de dichtstbijzijnde muur of door met een object te gooien, maar een vechtpartij is voor hem geen onbekend terrein. Wanneer anderen hem proberen te kalmeren, werkt dit meestal juist averechts. Het enige wat echt helpt, is om zijn adrenaline ergens op los te kunnen laten.

Leo is meer een doener dan een denker. Dit brengt hem soms in de problemen. Door wat hij zegt, of wat hij doet. Maar dit betekent niet dat hij nooit nadenkt over zijn acties. In tegendeel, hij kan een extreem sluwe vos zijn en een plan helemaal uitstippelen om zijn doel te bereiken. Leo kan mensen manipuleren door de juiste dingen te zeggen of zich op een bepaalde manier te gedragen en zo te krijgen wat hij wil. Aangezien imago in zijn familie hoog in het vaandel stond, en daar liegen en bedriegen bij hoorde, is dit voor Leo dan ook niet meer dan normaal. Niemand heeft hem ooit geleerd dat het ook anders kan. Eerlijkheid en openheid zijn voor hem juist een teken van zwakte, en geen succesvolle manier om te krijgen wat hij wil.

Leo legt veel druk op zijn eigen schouders. Hij wil overal de beste in zijn, anders voelt het voor hem als falen. Onbewust is hij constant bezig om zijn vader trots te maken, want hij heeft nooit in zijn leven die woorden gehoord van noch zijn moeder, noch zijn vader. Als hij iets wil zal hij op alle mogelijke manieren ervoor zorgen dat hij het krijgt, ook al gebeurt dit niet op een eerlijke manier: dat interesseert hem niet, zolang hij zijn doel maar bereikt. Hij is kritisch op zichzelf wanneer iets hem niet lukt en ook niet snel tevreden. Perfectionistisch.

Leo is extravert omdat hij een aanwezig figuur is. Hij is niet op zijn mondje gevallen en zeker niet verlegen. Hij kan wel wat bot overkomen soms, omdat hij niet veel rekening houdt met de gevoelens van anderen - zeker niet als deze mensen niks voor hem betekenen. Ook is hij erg narcistisch. Natuurlijk is iedereen van deze generatie best wel narcistisch, maar bij Leo is dit niet enkel de nood om er goed uit te zien. Hij kan ook heel egoïstisch overkomen omdat hij veelal met zichzelf bezig is en het hem niet boeit wat de lasten zijn van een ander. Hij zal ook nooit over zijn problemen beginnen klagen, want hij verwacht ook niet dat een ander dat bij hem doet. Emoties tonen is niet iets wat hij in zijn jeugd geleerd heeft, als hij iets geleerd heeft was het wel om zijn emoties ergens diep van binnen weg te stoppen. En dus zal Leo vaak dingen weg lachen, of gewoon van onderwerp veranderen omdat hij weigert over iets te spreken.

Hoewel het niet vaak zal doorschemeren, is Leo echter wel zorgzaam aangelegd. Zodra iemand veel voor hem betekent, zal hij een soort verantwoordelijkheidsgevoel over diegene dragen. Maar omdat hij nu eenmaal 99% van zijn omgeving op afstand houdt, is deze karaktereigenschap ook ver op afstand.


Gewoontes en hobby's
Leo heeft de slechte gewoonte om sigaretten te roken. Dit is begonnen toen hij een jaar of 16 was, nadat hij van High School was veranderd. Het paste bij zijn imago en het was ook een manier om met stress om te gaan. Aangezien hij behoorlijk sportief is aangelegd, heeft hij ook meermaals geprobeerd te stoppen, aangezien het roken niet helemaal paste bij een gezonde conditie. Maar dit tevergeefs, hij begon wel minder te roken, maar zodra hij zich rot voelde of veel stress aan zijn hoofd had, kocht hij weer een nieuw pakje. Ondanks dat is hij altijd doorgegaan met sporten. Op de High School was hij één van de populairste honkbalspelers die het schoolteam mocht representeren. Na schooltijd verbleef hij vaak nog een paar uur in het sportcomplex om te trainen, om zijn gedachten uit te schakelen en om niet thuis te moeten zijn. Dit resulteerde in een indrukwekkend afgetraind lichaam tegen het einde van zijn schooltijd.

Naast het sporten gaat Leo graag uit. Feestjes, inclusief de vrouwen, drank en drugs, zijn een manier om alles even te vergeten. Geen stress, geen trauma's, niets. Gewoon lol hebben, plezier maken en nergens anders aan denken. Leo verliest zichzelf hierin een beetje, en na zijn ontslag besluit hij het misschien wat rustiger aan te doen. Zeker als hij terug naar school wil om een hoger diploma te krijgen. Maar dat betekent niet dat de feestjes voorgoed vaarwel gezegd worden.

Leo wil graag eigen baas zijn. Zijn eigen bedrijf beginnen en een succesvol entrepreneur zijn. Hierom kiest hij voor de majors communicatiewetenschappen en bedrijfskunde. Hij heeft al veel geleerd in het Bradford Emporium, maar moet nog zijn eigen weg vinden en weten wat voor zaak hij precies wil. Daar heeft hij nu wel even de tijd voor.

Uiterlijk en stijl
Ook na het behalen van zijn diploma blijft Leo sporten. Wanneer hij aan de slag gaat in het bedrijf van zijn vader, verblijft hij meerdere keren per week in de gym aan het eind van zijn werkdag. Zijn uiterlijk is voor hem belangrijk en zorgt voor status, aanzien en macht. Daarom is hij ook altijd netjes gekleed op zijn werk en draagt in zijn vrije tijd niks anders dan dure merkkleding. Je kunt zeggen dat Leo behoorlijk materialistisch is. Hij komt nu eenmaal uit een gezin waar geld en spullen overal de oplossing voor waren.

Naast zijn imposante lijf, valt Leo heel erg op door zijn rode haarkleur. Ook heeft hij meerdere littekentjes in zijn gezicht van vechtpartijen uit het verleden, met de meest prominente pronkend tussen zijn wenkbrauwen. Hij heeft ondanks zijn haarkleur een warme huidskleur die heel snel bruint tijdens de zomer.
Leo is 1.80m en heeft in de loop der jaren meerdere tattoo's verzameld op zijn bovenlichaam. In totaal heeft hij er nu vier: één op elke schouder, één onder de binnenkant van zijn elleboog en één dichtbij zijn pols. Klik hier om de tattoo's te bekijken: HIER en HIER.


Dag van vandaag
In het eerste jaar dat Leo voor zijn vader werkte, is hij uit huis gegaan en gaan samenwonen met een schoolvriend. Doordat ze de kosten konden delen - want het huren van een appartement in New York is allesbehalve goedkoop - kon Leo elke maand wat geld opzij zetten. Hij verdiende meer dan genoeg om te kunnen leven, sparen, en veel plezier te maken. Na drie jaar heeft hij genoeg geld gespaard om de studie in San Diego te kunnen financieren en kost en inwoning op de campus te betalen. Daarnaast heeft hij ook de spaarrekening die door zijn ouders is opgezet na zijn geboorte als buffer.

Leo heeft weinig herinneringen aan zijn moeder, hij was immers nog erg jong toen zij vertrok met haar nieuwe liefde. Ook voelt hij zich nog altijd door haar in de steek gelaten. Soms denkt hij dat als ze nooit was weggegaan, zijn vader misschien niet zo'n gevoelloze klootzak zou zijn geworden. Daarom vertrouwt hij ook geen vrouwen. Vroeg of laat laten ze je toch wel in de steek.
Nu Leo naar San Diego verhuist, weet hij dat hij heel dichtbij zijn moeder in de buurt komt. Dit wekt nieuwsgierigheid op. Moet hij contact met haar opnemen? Hij is er nog niet helemaal over uit, maar hij heeft tijd genoeg om daar achter te komen.

Katherine
Zwaaiend naar mijn broertjes liep ik richting de douane. Het was nog vroeg, een uurtje of zeven. Over een uur zou mijn vliegtuig opstijgen, en zelfs na de vlucht van zes uur zou ik nog steeds in de ochtend aankomen in San Diego. Ik keek nog eens op mijn horloge om te checken of ik de tijd echt wel goed had. Leo en ik zouden samen in het vliegtuig stappen richting San Diego, maar hij was nog in geen velden of wegen te bekennen. Mijn koffer was reeds ingecheckt, ik droeg alleen mijn handbagage nog bij me. Het vliegen zou een nieuwe ervaring voor me zijn. Ik verwachtte er niet veel van, maar mocht het me toch niet bevallen, zou ik maar wat alcohol onderweg naar binnen moeten gooien.
Ik speurde de ruimte waarin ik me bevond af, en nog steeds was er geen spoor van Leo. Dus zat er niets anders op dan wachten.

Leonardo
Tring-tring-tring.
Hmmpf.
TRING. TRING. TRING.
"What the..." kreunde een vrouwenstem.
Snurk.
TTTRRRIIINNNGGG.
"Fucking hell." Ik draaide me op mijn zij, zwierde mijn arm uit bed en knalde mijn hand neer op de wekker. Stilte. Eindelijk.
"Finally," kraakte de stem naast me opnieuw. "Who sets an alarm on a sunday morning..."
Inderdaad. Welke idioot- nee, welke randdebiel- nee, welke fucking holbewoner zet zijn wekker op een zondagochtend. Zondag, uitslaapdag. Zondag, brak-na-veel-te-lijpe-zaterdagavond-dag. Zondag, er-ligt-een-vrouw-in-je-bed-wiens-naam-je-vergeten-bent-dag.
Terwijl ik terug in slaap sukkelde, klonk het geluid van een voorbijgaand vliegtuig hoog boven ons door het open raam.
Vliegtuig.
Oh. Shit.
Ik opende één oog en bekeek de tijd die de wekker aangaf. Als een malle sprong ik uit bed, greep mijn spijkerbroek van de avond ervoor en hees deze over mijn benen.
"You," ik dacht even na "Sally,"
"-Sandra,"
"I gotta go so you need to leave. Right now."
"Are you fucking kidding me?" Een gezicht met uitgesmeerde mascara kwam boven de dekens uit. Ik trok een gezicht.
Ik trok een t-shirt over mijn hoofd. "No, I'm not kidding, get up."
"But it's, like, seven in the morning!"
Ik zuchtte. Ze kon tenminste klok lezen. Ze keek me aan nadat ik me naar haar had toegedraaid en de kille expressie op mijn gezicht leek haar de doorslag te geven. Enigszins met tegenzin rolde ze uit mijn Kingsize bed en greep haar kleren bijeen van de grond. Ik keek naar de witgouden Rolex rond mijn pols. "Can you hurry please, I don't have a lot of time."
"You're a dick," mompelde ze onder haar adem.
"I know. Don't let the door hit your ass on the way out."
Ze vloekte nog wat meer. Ik greep mijn koffer en rugzak bijeen die al klaar lagen en herinnerde me net op tijd dat ik mijn toilettas nog in de badkamer had staan. Mijn bedpartner van vannacht had zich ondertussen aangekleed en was naar de voordeur van mijn appartement gestrompeld. "So... are we gonna do this again sometime?"
"I'm moving states." Met mijn koffer aan mijn hand duwde ik haar zachtjes maar dwingend de gang op.
Glazige ogen keken me aan en ik rook de alcohol van de avond ervoor in haar adem. Haar gezwollen lippen bewogen opnieuw: "so... that's a no?"
Ik draaide de deur op slot en schoof de sleutel vervolgens door de brievenbus voor mijn huisgenoot. "I'm afraid so, Sally."
"Sandra."

De taxi arriveerde eindelijk aan het vliegveld. Ik betaalde de chauffeur en griste mijn bagage uit de kofferbak. Een blik op mijn horloge vertelde me dat het half acht was. Over een halfuur zou het vliegtuig vertrekken. Kat zou pissed zijn. Oh well.
Ik liep het vliegveld in en zag Kat binnen een paar minuten staan. Ik haastte me op haar af, terwijl ze met haar rug naar me stond, en liet mijn koffer los om beide handen voor haar ogen te leggen.
"Guess who," zei ik speels in haar oor. "I'll give a hint: the most handsome New Yorker you know."

Katherine
De minuten tikten weg en nog steeds was Leo nergens verschenen. Ik begon me af te vragen of we elkaar net gemist hadden, dat hij al bij de gate stond of zoiets. Maar dan had hij op z’n minst kunnen reageren op mijn berichten. Inmiddels begon ik flink chagrijnig te worden. Leo was nooit stipt op tijd, maar voor een vlucht naar de fucking andere kant van het land kon hij toch wel wat meer moeite opbrengen?
Ik had hem net een sms gestuurd met de tekst Where the f*ck are you?!?!, toen mijn gezichtsveld op zwart ging. De spanning in mijn lijf schoot naar mijn keel zodra ik de stem herkende. "For fuck’s sake, you must be Harvey Specter then…" Met een wrange glimlach kreeg ik de woorden over mijn lippen heen. De razernij was inmiddels verschoven naar mijn armen. Bruut trok ik Leo’s handen van mijn gezicht af en draaide ik me om. "You fucking bastard! Where the fuck where you?" Mijn razende ogen gleden over zijn figuur heen, toen mijn blik op zijn horloge viel. "Goddamn, we should hurry up." Aan zijn arm trok ik hem mee richting de douanecontrole. Ik hoopte dat we vrouwelijke douanebeambten zouden treffen, want Leo had ze met zijn charmes zo om zijn vingers gewonden om ze vervolgens alles te laten doen wat hij wilde. Ik hoopte voor hem dat zijn koffer nog mee mocht, maar het maakte me ook geen moer uit als die hier moest blijven. Had die eikel maar op tijd moeten komen.

Leonardo
Yup, ze was behoorlijk pissig.
"Hey, I'm here now," zei ik, haar razernij wegwuivend. Ze trok me plots mee en ik had nog net genoeg tijd om het handvat van mijn koffer vast te grijpen. "Wow, easy now Kit-Kat."
Enkele meters voor de douane minderde ik vaart. Er stonden twee vrouwen in uniform, één van middelbare leeftijd en één van mijn en Kats leeftijd. Ze zag eruit als een stagiaire.
"Good morning, ladies," begroette ik hen waarbij ik mijn tanden bloot lachte. De oudere dame bekeek me vlug met samengeknepen ogen, haar jongere metgezel bloosde. Al één in de pocket.
Eerst controleerden ze Kats handbagage. Toen alles oké was, was ik aan de beurt.
"Are you carrying any small weapons, young man? A knife, scissor..." De oudste van het stel keek me stellig aan terwijl ze haar collega mijn rugzak liet doorzoeken.
"I only got these bad boys," antwoordde ik terwijl ik mijn handen tot vuisten balde en op elke vuist een kusje drukte. De vrouw rolde met haar ogen en ik zag dat het meisje op haar lip moest bijten om niet te lachen.
"Well then, you're okay to go." Ze wilde me net mijn rugzak teruggeven toen de oudere vrouw in haar oortje begon te praten en een paar stappen bij ons vandaan zette. De jonge vrouw keek haar even na vooraleer ze me mijn rugzak terug gaf.
"Thank you," zei ik poeslief, en stond een beetje te dichtbij. Ik liet mijn ogen even over haar figuur glijden. "You know, I've always loved a woman in uniform."
Het meisje werd nu knalrood, en ik grinnikte zachtjes. Kat trok me opnieuw aan mijn arm en schreeuwde in mijn oor dat ik godverdomme moest opschieten in plaats van vrouwen lastig te vallen. O, dat was waar ook: we moesten een vlucht halen binnen twintig minuten. Ik liet me door haar meesleuren richting de incheckbalie.

Katherine
We hadden geluk dat het rustig was bij de douanecontrole. En waar ik op gehoopt had, was ook uitgekomen. Twee vrouwelijke douanebeambten stonden klaar om onze spullen te checken, waarvan een al bijna in katzwijm lag zodra Leo zijn tanden voor haar ontblootte en zijn charmante stem had laten horen. Ik rolde met mijn ogen, waarna ik mijn tas open ritste en de andere ambtenaar haar gang liet gaan. Vervolgens liep ik zelf door de scanner. Niets aan de hand en ook mijn tassencontrole was zo klaar. Ik voelde me iets minder gestrest, totdat mijn blik op Leo viel die openlijk aan het flirten was. "For fuck’s sake," mompelde ik onder mijn adem. Opnieuw trok ik hem mee, dit keer in de richting van de gate. "We have to be at C4." Als een mantra bleef ik vervolgens ‘C4’ herhalen. Mijn ogen scanden elk bord snel terwijl we langs renden. Bij elk vliegtuig dat in mijn blikveld kwam, voelde ik een rare kronkel in mijn buik. Als dat maar goed ging.
Tien minuten voordat ons vliegtuig zou opstijgen, bereikten we eindelijk de gate. Ook hier waren enkel vrouwelijke medewerkers. Enigszins geïrriteerd checkte een van hen mijn paspoort en instapkaart, waarna ik werd doorgelaten, de vliegtuigslurf in. Na een paar gehaaste passen draaide ik me om, kijkend of Leo wel zou volgen. Ik was benieuwd naar wat ze met zijn koffer zouden doen, want die kon sowieso niet mee als handbagage. Tenminste, dat waren de regels voor normale mensen. Misschien golden er voor Leo andere regels.

Leonardo
Ik volgde Kat door een lange gang richting onze gate. Ze was aan het mompelen tegen zichzelf, een teken dat ze gestrest was.
Eindelijk kwamen we aan op de juiste plaats. Terwijl Kat's papieren gecheckt werden, werd ik door een andere medewerker geholpen. Ik toonde haar mijn paspoort en vliegticket.
"Um, sir," de ogen van de medewerker waren op mijn koffer gevestigd. "You're supposed to check in your luggage before entering the plane."
"Yes, yes I know," zei ik verontschuldigend. Ik gebaarde naar Kat, die in de vliegtuigslurf stond. "You see that girl over there? That's my little sister. She suffers from anxiety and she almost had a panic attack back there." De medewerkster keek met medelijden naar Kat. "You see, I couldn't leave her alone, and we were already late to get on the plane. My apologies. Please, is there anything you can do for me?"
De vrouw keek me een paar seconden aan, toen kort naar haar collega's en weer terug naar mij. Ze stak haar hand uit om mijn koffer over te nemen. "I know what it's like, I used to suffer from anxiety. Please wish your sister the best from me. You can give me your luggage, I'll be sure to get it boarded."
"Oh, thank you so much m'am, that is truly kind of you. You're a life saver!" Ik toonde haar de breedste glimlach die ik in me had en overhandigde haar mijn koffer.
Een paar seconden later voegde ik me bij Kat en sloeg mijn arm losjes over haar schouder. "You ready for our big adventure, Katherine?"

Katherine
Van een afstandje keek ik naar Leo en de grondstewardess. Ik zag zijn ‘ik-zoek-sympathie’ gezicht alweer tevoorschijn komen en rolde opnieuw met mijn ogen. Het was niet dat ik zoveel om eerlijkheid gaf. Normaal gesproken kon ik het zelfs goed waarderen om iemand als Leo aan mijn kant te hebben, aangezien hij je zo ongeveer overal uit kon redden. In iedere andere situatie had ik hier waarschijnlijk hartelijk met Leo om gelachen, maar mijn irritaties en stress hielden dat tegen.
Met een opgetrokken wenkbrauw keek ik toe hoe de dame Leo’s koffer overnam en Leo met een zelfvoldane grijns mijn kant op kwam. "I am as ready as a person can be, Leonardo." En daar was elk woord van gemeend. Ik wilde me dolgraag eens buiten de straten van New York begeven en was de hele stad en haar herinneringen behoorlijk zat. Alleen vroeg ik me af of Leo er ook net zo klaar voor was. Nou ja, volgens mij maakte het voor die jongen niet uit waar hij zich bevond, zolang er maar vrouwen in de buurt waren. "I’m still pissed at you, you know."
Bij de ingang van het vliegtuig stonden twee stewardessen ongeduldig met hun hakjes te tikken. Zonder enige emotie te tonen of woorden te spreken liep ik langs ze heen, op zoek naar onze stoelen. "I want to sit next to the window." Eenmaal bij onze zitplaatsen aangekomen zag ik dat er nog niemand had plaatsgenomen op de stoel naast die ik gereserveerd had, wat me enigszins opgelucht deed ademhalen. Zo laat zou er vast niemand meer komen, dus hadden we wat meer ruimte. Ik schoof op naar de stoel bij het raam en liet mijn rugzak onder de stoel voor me glijden. "All right Scarlet, how does this work?" Ik gebaarde naar het ding wat voor een riem door moest gaan en weet ik veel wat er zich allemaal omheen bevond, waarna ik Leo aankeek. Mijn stresslevel was wat gezakt, maar het moest nog steeds in mijn ogen te zien zijn.

Leonardo
"Life's too short to be angry, Kit-Kat," zei ik speels, maar ik besefte dat ik me misschien maar even moest verontschuldigen. "Okay, okay, I'm sorry I was a bit late. But look, we're here, getting on the plane, and everythings going to be allright."
We arriveerden aan de ingang van het vliegtuig en ik raakte kort de buitenstructuur aan, een stom bijgeloof maar iets wat ik altijd was blijven doen sinds mijn jeugd. Mijn vader had ons vroeger vaak meegenomen op zakentripjes. Onze nanny raakte het vliegtuig aan, en ik vond het wel geinig, dus begon ik er sindsdien ook mee.
Kat zakte neer in de stoel naast het raam en ik kroop in de stoel aan het gangpad, waardoor er één vrije zitplaats tussen ons in was. Ik legde hier mijn rugzak op en ritste deze open, op het punt hier iets uit te graven toen Kat me vroeg hoe ze de riem vast kon krijgen.
"Come here, newbie." Ik boog me over haar heen en klikte de riem in een paar soepele handbewegingen vast. Terwijl ik vervolgens mijn eigen riem vast maakte, keek ik Kat aan. "You okay?" Als ze te gestrest was, had ik wel iets mee waardoor ze zich iets meer op haar gemak zou voelen.

---

---

Leeftijd : 20, geboren op 4 juli
FC: Sara Sampaio
Majors: Performance arts

---

• Temperamentvol
  
• Intelligent
  
• Papa's kindje
  
• Energiek
  
• Dromerig
  
• Liefdevol
  
• Licht ontvlambaar
  
• Goudeerlijk
  
  

Gio is een 20jarige jonge vrouw die alles heeft wat haar hartje begeerd.  Gio is ontzettend tegendraads en staat bekend als een rebelse leerling die het vooral geweldig vind om anderen naar beneden te halen. Het lijkt alsof Giovanna het hart op de tong heeft maar ze overdenkt haar woorden meestal zorgvuldig om zo het beste uit de situatie te halen… Althans, voor zichzelf dan. Giovanna is niet per definitie egoïstisch maar staat graag in het middelpunt.
Giovanna is licht ontvlambaar. Ze zal je alles geven en alles gunnen maar wanneer je op haar tenen gaat staan dan is het aan. Ze heeft er een hekel aan wanneer mensen niet eerlijk zijn of wanneer ze dingen voor haar verbergen. Ze zal nooit fysiek worden maar schroomt niet om je de huid vol te schelden als je niet oppast. Ondanks dat school voor Giovanna nooit een prioriteit heeft gehad is de dame wel superslim. Haar vader zag haar dan ook liever de zakenwereld in gaan, maar de dame heeft ervoor gekozen om performing arts te kiezen. Zingen, dansen en acteren is haar leven. Het liefst zou ze zo uiteindelijk haar geld verdienen. Gio is mega muzikaal en speelt graag piano of harp.Gigi is redelijk verwend door haar ouders, ze heeft altijd alles gekregen wat haar hartje begeerde. Er zijn een aantal mensen die ze tot haar vrienden berekent. Gio zal altijd zeggen wat er in haar opkomt, ze is meer van het eerst doen, dan denken. Ze zal dus ook nooit liegen. Doet ze dat wel dan heeft ze daar een goede reden voor.

---

Family:
[Tab]Vader : Giorgo Sampaio (70 jaar oud)
[Tab]Moeder: Savanna Sampaio  - Silva (overleden)

Zo'n 50 jaar geleden is het gezin Sampaio vanuit Italië naar Amerika gekomen. Destijds hadden Giorgo en Savanna pas twee zoons. Giorgo had connecties in Amerika en heeft het moeilijke besluit moeten nemen om, voor zaken, toch permanent te vestigen in Amerika. Reizen was toen nog niet zo simpel als dat het nu is, zeker niet met twee kinderen en een vrouw. Na hun eerste twee zoons is het gezin uitgebreid met maarliefst 6 zoons. Gio is de jongste telg van het Italiaanse gezin. Allen zijn uit huis, getrouwd en hebben kinderen. Gigi is dan ook tante van wel 32 neefjes en nichtjes. Haar familie is alles voor haar, en ze zou letterlijk voor hen door het vuur gaan.

Na een lang ziekbed is Savanna een halfjaar geleden overleden. Iets wat Gio nog elke dag dwarszit. Het gezin Sampaio is echter wel dichter tot elkaar gegroeid. Nu ook Gio's vader langzaam maar zeker begint af te takelen hebben haar twee oudste broers het familiebedrijf over genomen.  Haar vader had zijn zaken altijd prima op orde, maar wat voor zaken  dat zijn weet eigenlijk niemand, behalve hij en zijn twee oudste zoons. Dat het niet helemaal proper is, is voor Giovanna wel duidelijk. Ze zal alleen nooit toegeven dat haar vader lijnen in de onderwereld heeft.

Gio is altijd papa's en mama's lievelingetje geweest en hoefde alleen maar te knipperen met haar ogen om te krijgen wat ze wilde, en dat is nog steeds zo. Ze zal dan ook niet gauw iets tekort komen.  Haar vader is een strenge, maar rechtvaardige man die duidelijk het hoofd van de familie is en zegt waar het op staat. Gio is altijd al papa’s lievelingetje geweest en heeft het in het gezin dan ook nooit moeilijk gehad met alle mannen. Haar vader heeft geprobeerd zijn dochter wel enige normen en waarden bij te brengen en de meesten kunnen beamen dat dit redelijk gelukt is.









[tab] Chocoladebruin haar, tot halverwege haar bovenrug
[tab] lichte groene ogen, die normaliter boekdelen spreken.
[tab] Volle lippen
[tab] 1.79 meter
[tab] 65 kg

Gio is een echte Italiaanse. Het temperament, maar ook de looks heeft ze van haar achtergrond uit het Europese land. Omdat ze veel en fanatiek danst is ze slank en lenig, en doordat ze goeie genen heeft is ze ook nog eens lang. Gio is niet heel ijdel, ze vind het meestal wel prima als haar lokken gewoon los rond haar gezicht hangen. Wel houdt ze ervan om wat lichte make-up aan te brengen, voor feestjes kan ze wel all-out gaan. Haar nagels zijn haar pareltjes, die zijn dan ook altijd piekfijn in orde. Ze heeft een olijfkleurige, fijne huid. Tot slot is deze dame geen kei in het in de plooi houden van haar gezicht. Of ze nou boos is, verdrietig is of blij is. Het is altijd goed af te lezen.




Loves Buiten —  Muziek —  Uitgaan —  Winkelen —  Mannen —  Drank  — Piercings -- Pianospelen - Dansen
Hates  —  Mensen die het beter denken te weten—  Leugenaars — Paarden


Gio houdt ervan om in de natuur te zijn. Buiten, het liefst zo veel mogelijk! Ze is altijd in voor een feestje of om te shoppen en zal niet schromen om dan her en der eens te trakteren. Een drankje doet ze ook graag.

Gigi kan zich helemaal verliezen in het pianospelen, zingen en dansen. Dan kan ze écht zichzelf laten zien. Toch doet ze dat bijna niet voor publiek, enkel wanneer haar opleiding dat van haar vraagt.

Betweters en leugenaars, daar krijgt deze meid de kriebels van. Net als van paarden trouwens, ze is ooit gebeten door zo'n beest en sindsdien gaat ze ze liever uit de weg.

Sebastian Justus Mcgawyer

Sebastian
Sebastian is een verengelste vorm van Latijn Sebastianus, Grieks Sebastianos, met de betekenis "man uit Sebastia". Sebastia was in de oudheid een stad in Armenië, nu Sivas in Turkije, en van een stad op de Westelijke Jordaanoever, nu een Palestijns dorp met dezelfde naam. Het kreeg zijn naam van koning Herodes als eerbetoon aan keizer Augustus; het Griekse sebastos betekent "verheven" en werd gebruikt als vertaling van het Latijnse Augustus. Vormen van de naam Sebastiaan werden populair door de bekende volksheilige Sint-Sebastiaan, die aan een boom gebonden met pijlen werd doorboord.

Justus
Justus is een jongensnaam die afstamt van het Latijnse woord iustus, dat rechtvaardig betekent. In het oude Rome was rechtvaardigheid een van de belangrijkste deugden.

Leeftijd
21
[b] opleiding [b]: Rechten

---

Innerlijk

[columns]
[tab] Energiek
[tab] Muzikaal
[tab] Eerlijk
[tab] Zelfbewust
[tab] Kieskeurg
[tab] Jaloers
[tab] Betrouwbaar
[tab] Extravert
[tab] verslavingsgevoelig
[tab] PTSS:
[tab] [tab] Concentratievermogen van een vis
[tab] [tab] Nachtmerries
[tab] [tab] Schrikt snel


[Sebas is een energieke jongen. Zijn muzikale genen heeft hij van zijn vader. Uiteraard is zijn huidige huis dan ook uitgerust met een gigantische vleugel (cadeautje van pa) en een heuse muziekstudio. Hij kan zich daar hele dagen, weken soms zelfs, vermaken als hij in een creatieve flow zit.   Sebas heeft het hart op de tong. Hij probeert mensen meestal te vriend te houden, je weet maar nooit wat je later nog aan ze kan hebben. Hij zal meestal dan ook eerlijk antwoord geven, ook als je het antwoord liever niet wil horen. Sebastian is wel ongeloofelijk zelfbewust, vooral na zijn tijd in Milan. Hij kan daardoor timide overkomen; hij zit met zijn gedachten vaak bij wat hij zelf doet en zegt. Echter is hij juist erg extravert, en meestal een vriendelijk persoon. Hij kan wat opvliegend zijn, dat is een overblijfsel van zijn verleden.
Seb heeft geleerd om kieskeurig te zijn. Dat loopt uit van wat hij eet en drinkt, tot met welke mensen hij zich inlaat. Dit is een eigenschap die hij zich in Milaan, bij zijn moeder, heeft moeten aanleren.
Zijn jaloezie is voornamelijk gericht op de mensen die dicht bij hem staan. Hij is niet zo goed van vertrouwen, maar als hij zich dan met je inlaat verwacht hij ook de volle 100% van je. Zelf is Seb een trouwe hond, hij zal je nooit zomaar laten vallen. Hij heeft uit zijn verleden heel wat lessen meegenomen, waardoor hij anderen het liefst behoedt voor de fouten die hij zelf heeft gemaakt.

Sebas heeft een lichte vorm van PTSS, door bepaalde gebeurtenissen in de tijd dat hij nog bij zijn vader woonde. Hij heeft deze verdrongen, maar in bepaalde situaties krijgt hij flashbacks. Hij slaapt ook slecht, de nachtmerries uit zijn verleden blijven hem, letterlijk, achtervolgen. Hij houdt dit angstvallig verborgen voor zijn omgeving, uit angst dat de pers er lucht van krijgen.

---

Uiterlijk

Seb is een breed gebouwde jongen van 1.89 meter lang. Hij is niet bijzonder lang, dus. Zijn armen zijn bezaaid met tattoeages, iets wat zijn moeder vooral vreselijk vindt. Zijn donkerblonde haar zit over het algemeen vrij wild. Mocht hij er 's ochtends wat meer tijd in hebben gestoken dan zit het meestal naar rechts geveegd. Aan zijn grijsgroene ogen is niet echt iets bijzonders, behalve het feit dat hij voor een man lange wimpers heeft.Wat betreft kleding kleedt Seb zich heel simpel. Het liefst loopt hij rond in een hemd en een broek, uiteraard wel merkkleding. Echter, voor gelegenheden steekt hij zich graag in wat nettere kledij, uiteraard onder druk van zijn moeder.  

---

[
Geschiedenis

[Sebas is 21 jaar geleden geboren in het gezin McGawyer. Zijn ouders zijn heel lang geleden gescheiden. Omdat zijn vader in de muziekscene zit en zijn moeder groot is in de modeindustrie heeft Seb jaren heen en weer gereisd tussen Milaan en San Diego. Zijn jeugd was voornamelijk verwarrend. Waar hij in San Diego grotendeels niet werd opgevoed, gewoonweg omdat zijn vader te druk was met zijn muziekcarrière, regeerde zijn moeder in Milaan met harde hand. In San Diego kon hij losgaan met vrienden en hij heeft zich daar ook een tijdje behoorlijk misdragen. Hij was voornamelijk involved met de bad crew en besteedde zijn dagen op straat, dronken of high. Nadat hij met zijn neus op de feiten was gedrukt door een akkefietje met de politie en de nodige aandacht in de media besloot zijn vader dat het zo niet langer kon. Na zijn middelbare schooltijd is hij dus fulltime bij zijn moeder in Milaan is gaan wonen. Daar heeft hij een tijdje moeten afkicken van de drugs, een heftige tijd die hem nog altijd heel scherp op zijn netvlies staat. Hij is tot op heden nog niet terug gevallen en daar is hij enorm trots op. Zijn moeder is er altijd voor hem geweest en gaat nog steeds voor hem door het vuur.  Een paar maanden geleden heeft hij besloten om toch naar school te gaan in San Diego.  Sebas heeft 3 halfzusjes van zijn vaderskant en één halfbroertje en - zusje van zijn moeders kant. Vooral met zijn broertje en zusje heeft hij een sterke band.



[/size]

---

• Geaardheid: Hetero.
• Afkomst: American
• Talen: Sebas spreekt zowel Italiaans als Engels. Ook kan hij zich redden in het Frans, Spaans en Portugees.
• Guilty pleasure: White Chicks, hij gaat elke keer weer stuk om deze film. Dansen, stiekem heeft Sebas ritmische heupen
• Talenten: Sebas speelt bijna elk instrument, alhoewel hij vooral een passie heeft voor de gitaar en piano.
• Verslavingen: Harddrugs, (eens een verslaafde...) en sigaretten

Smellycat schreef:Leonardo
"Life's too short to be angry, Kit-Kat," zei ik speels, maar ik besefte dat ik me misschien maar even moest verontschuldigen. "Okay, okay, I'm sorry I was a bit late. But look, we're here, getting on the plane, and everythings going to be allright."
We arriveerden aan de ingang van het vliegtuig en ik raakte kort de buitenstructuur aan, een stom bijgeloof maar iets wat ik altijd was blijven doen sinds mijn jeugd. Mijn vader had ons vroeger vaak meegenomen op zakentripjes. Onze nanny raakte het vliegtuig aan, en ik vond het wel geinig, dus begon ik er sindsdien ook mee.
Kat zakte neer in de stoel naast het raam en ik kroop in de stoel aan het gangpad, waardoor er één vrije zitplaats tussen ons in was. Ik legde hier mijn rugzak op en ritste deze open, op het punt hier iets uit te graven toen Kat me vroeg hoe ze de riem vast kon krijgen.
"Come here, newbie." Ik boog me over haar heen en klikte de riem in een paar soepele handbewegingen vast. Terwijl ik vervolgens mijn eigen riem vast maakte, keek ik Kat aan. "You okay?" Als ze te gestrest was, had ik wel iets mee waardoor ze zich iets meer op haar gemak zou voelen.

Katherine
Ik twijfelde niet aan de oprechtheid van zijn excuses, maar ze waren te nonchalant voor mijn stresslevels, dus rolde ik met mijn ogen.
Leo hielp me met mijn riem. Opgelucht dat dat tenminste goed ging, gleed mijn blik naar het raam, waar ik een van de twee grote vleugels van het vliegtuig kon aanschouwen. Het zou niet lang meer duren totdat het vliegtuig in beweging zou komen. Dat grote onbekende knaagde nog steeds aan me. Ik draaide me om naar mijn metgezel zodra ik zijn stem hoorde. "I’m fine," sprak ik, iets te snel. God, wat moest ik er geïrriteerd uitzien. "What are you looking for anyway?" vroeg ik, knikkend in de richting van zijn tas. De geluiden van zijn gezoek maakten me alleen maar zenuwachtiger.
De vliegtuigslurf werd losgekoppeld, de deuren werden gesloten en met een kleine schok kwam het toestel in beweging. Mijn ogen schoten van het raam naar het plan waar de nooduitgangen op aangegeven stonden naar de stewardessen in het gangpad. "Sir, please put your bag away." Het dichtstbijzijnde personeelslid had Leo aangesproken. Hij was nog altijd bezig met zijn rugzak die op de stoel tussen ons in lag, terwijl deze onder de stoelen moest tijdens het opstijgen.

Leonardo
"You don't look fine," antwoordde ik luchtig. Hé, ik had het geprobeerd. Als ze er niet over wilde praten, mij best. Ik neusde verder in mijn tas. Waar was dat ding.
Ah. Eindelijk vonden mijn vingers het metaal. Ik haalde het naar boven en wiebelde ermee voor Kat's gezichtsveld. "This."
Voetstappen zorgden ervoor dat ik de kleine drankflacon vlug tussen mijn benen verstopte en opnieuw aan mijn rugzak prutste.
"Sir, please put your bag away." Ik keek naar opzij en knikte naar de stewardess. Met één soepel handbeweging verplaatste ik de zak onder de stoel voor mij.

Ik keek Kat weer aan. "So, you want a sip? I know you need it." Grijnzend keek ik in haar met irritatie vervulde blauwe ogen.

Katherine
Met grote ogen keek ik naar het voorwerp dat Leo tevoorschijn haalde uit zijn tas. "How the hell did you get that past security?" siste ik hem toe. Ik had overwogen om aan boord van het vliegtuig wat alcohol te kopen, maar dit was een veel betere oplossing. Het zelf meenemen, waarom had ik daar niet aan gedacht?
De stewardess die Leo had aangesproken, had niet door wat hij zojuist uit zijn rugzak had gehaald. De grijns die hij me vervolgens toonde, had ik graag van zijn gezicht geveegd, maar er waren nu dringendere zaken. En of ik dat nodig had. "Give it to me then." Ik hield mijn hand uit zodat Leo de drinkflacon aan mij kon geven. Vervolgens nam ik er een slok uit. De vloeistof brandde in mijn keel, maar erna kon ik alleen maar opgelucht zuchten. Dit zou me zeker helpen ontspannen. Zo onopvallend mogelijk gaf ik het object terug. Zo relaxed als ik me de hele ochtend nog niet gevoeld had, keek ik nu even rond. "Are you ready to go back to school again?" Leunend tegen mijn rugleuning had mijn blik de roodharige jongen weer gevonden. Mijn stem had iets plagerigs in zich. Dat het vliegtuig weer tot stilstand kwam, ontglipte me bijna. Zo dadelijk zouden we de lucht in gaan.

Leonardo
Ik grinnikte zelfvoldaan. "Kat, after all these years, you still question the power Leonardo Bradford posesses?" Ik rolde gemaakt met mijn ogen en schudde met mijn hoofd. "Remember that girl at the security, the one who turned all red at the sight of me? I might have distracted her a little bit." Ik haalde mijn schouders op, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was.
En zoals ik gedacht had, was Kat wel in voor een zenuw-remmer. Ik overhandigde haar ceremonieus de flacon en keek toe hoe ze er een slok uit nam. Ze trok even een gezicht, waarna ze het me teruggaf en ik zelf ook een slokje nam. Ik liet het kort op mijn tong branden waarna ik het goedje doorslikte. Ah, nothing like alcohol at seven in the morning.
Ik grijnsde. "Well, to be honest it's gonna take a lot of discipline. The past few months I haven't done much else except for partying, sleeping, partying, and so on." Ik keek naar Kat. "But without you I wouldn't have been sitting here right now. Thanks for that, Kit-Kat." En tot zover hield ik het vol om serieus te blijven. "Besides, I can't wait to bang all those hot college chicks." Ik knipoogte.
"And what about you? Are you ready for the upcoming years of our lives?" Ik wist het antwoord eigenlijk al. Kat was één van de, al dan niet de intelligentste vrouw die ik ooit ontmoet had. Mede door het feit dat ze nooit voor mijn playboy charmes gevallen was. Niet dat ik die ooit op haar had uitgeoefend. Kat was als de zus die ik nooit had gehad. Verdomde irritant soms, met haar wijsheden, maar ze kende me door en door en was de meest loyale vriendin die iemand zich maar kon wensen.

Katherine
Ik rolde met mijn ogen, maar kon een kleine glimlach niet onderdrukken na zijn uitleg. "You are un-believable," sprak ik, waarna ik hem in zijn zij prikte. Hoofdschuddend lachte ik nog even na.
Met opgetrokken wenkbrauwen draaide ik me naar Leo om toen hij een serieuze toon aansloeg. Had hij een diepzinnige dubbelganger waar ik niets van wist? In de volgende woorden hoorde ik Leo zoals ik hem kende weer. "Gross." Ik trok een vies gezicht, waarna ik zachtjes lachte. "But in earnest, I'm glad you're coming with me." Oprecht dankbaar keek ik hem aan.
Zijn vraag deed me dromerig voor me uit staren. Zelden voelde ik me zo, maar met Leo voelde het zo vertrouwd. Ik wist dat ik hem alles kon zeggen, niets vond hij te gek. "I'm so looking forward to being free and getting further in life." Het huishouden in een huis met vijf mensen draaiende houden en als een moeder voor mijn twee broertjes zorgen was zo vanzelfsprekend geweest dat ik het nooit ervaren had als een last. Maar om me eindelijk volledig op mijn eigen leven te kunnen focussen gaf me een gevoel van... vrijheid.
Toen de motoren van het vliegtuig echt begonnen te draaien, voelde ik mijn zenuwen - enigszins onderdrukt door de geconsumeerde alcohol - weer opspelen. Na wat een eeuwigheid leek te duren, begon het voertuig vaart te maken. Ik greep Leo's hand vast en kneep er stevig in. Ondanks mijn nervositeit kon ik mijn ogen niet van het raam af houden. Op het moment dat het vliegtuig los kwam van de grond voelde ik een kronkel in mijn maag, maar veel minder erg dan ik in de hal van het vliegveld had gevoeld en ook veel minder erg dan ik verwacht had. Het opstijgen gaf nog wel een wat raar gevoel, aangezien je toch schuin de lucht in ging, iets wat ik als mens nog nooit gedaan had. Twee minuten later voelde ik me eindelijk comfortabel genoeg, waarbij ik Leo's hand los liet. Had ik me hier nou zo druk om gemaakt?

---

"Giovanna, vieni!" De zware stem van mijn oudste broer galmde door het huis van mijn vader.  Zuchtend ging ik op mijn koffer zitten in een laatste poging deze dicht te ritsen, maar tevergeefs. "Si! Non lamentanrti. Vuoi aiutarmi?" Ik hoorde hoe mijn broer vloekte toen ik om zijn hulp vraag maar toch kon ik het niet laten om genoegzaam te glimlachen toen hij mijn kamer binnen kwam lopgen. "Maybe you shouldn't bring so much shit with you." Met opgetrokken wenkbrauwen kijk ik hem in de spiegel aan terwijl ik mijn borstel pak en deze door mijn lokken haal voordat ik 'm in mijn tas stop. "Do you even know who you're talking to?" De kwade blik van mijn broer laat me lachen terwijl ik toekijk hoe hij moeite moet doen om de koffer volledig dicht te krijgen. Opgewekt druk ik een kus op zijn wang terwijl ik mijn rugtas en mijn kleine tasje van het bek afpak. "Mi stai portando giù le valigie?" David, die blijkbaar zelf ook al besefte dat ik niet van plan was de zware koffers zelf naar beneden te tillen, tilde dit keer zonder mokken de koffers de grote trap af richting de auto.

Opgroeien met 8 broers was vroeger vaak moeilijk. Ik zag hoe klasgenootjes samen speelden met hun zussen en wilde dat zelf maar al te graag. Toch was ik thuis altijd papa's kleine meisje en ik baalde dan ook flink dat mijn vader juist vandaag naar een of andere belangrijke zakentrip moest. Ondanks dat mijn oudste broers, David en Grigor, het bedrijf hadden overgenomen deed mijn vader de belangrijkste klanten het liefst zelf. Ondanks dat de man al 70 jaar oud was, was hij soms onvermoeibaar.
Aangezien het huis van mijn vader zich in California bevond had hij beloofd me af te zetten, maar op het allerlaatste nippertje afgehaakt. En dus zat ik nu met mijn broer opgescheept. Eenmaal beneden nam ik afscheid van de vrouw van David, Simone, en van Grigor, mijn andere broer. Grijnzend keek hij me aan. "Behave yourself." Ik rolde nog een laatste keer met mijn ogen naar hem voordat ik de voordeur uitliep naar de auto van David. "Ciao, Stupido!"

Na een korte rit van een halfuur kwam ik aan bij de universiteit. Het was al vrij druk; overal stonden jongeren met hun ouders en dramatische afscheidstaferelen speelden zich af. Ikzelf sloeg kort mijn armen om de nek van mijn oudste broer. "Thank you."
"Well, little one, don't cry.", de sarcastische toon in de stem van David toverde een lach op mijn gezicht waarna ik mijn koffers pakte. "Just take the compliment, jackass." Gracieus draaide ik me om waarna ik het grote gebouw binnenliep. Bij aanmelding kreeg ik alle informatie, mijn rooster, sleutels en een plattegrond van de campus. En na een korte zoektocht vond ik het gebouw waar ik het komende jaar zou komen te wonen. De deur was niet op slot, dus ik was waarschijnlijk niet de eerste bewoner.

Puffend en kreunend sleepte ik mijn koffers naar boven, waar de slaapkamers waren ingericht. "Damn it.", zachtjes vloekte ik, waarom moest ik ook alweer zo veel meenemen? Eenmaal op de tweede verdieping keek ik op het plaatje dat aan mijn sleutel hing; nummer 206. Ik steek de sleutel in het slot en duw met mijn schouder de deur open. Nice. De eerste stappen waren gezet. Mijn tas pleurde ik achteloos op bed, terwijl ik de sleutel in mijn zak stopte en weer naar de gang liep. "Hello?"

---

Vieni - Kom je?
Non Lamentarti - NIet zeuren
Vuoi  aiutarmi - Kom je me helpen?
Mi stai portando giù le valigie - Til je mijn koffers voor mij?
Ciao, Stupido - Doei, gek.

---

Opgetogen stapte ik het vliegtuig uit. Na een vlucht van zo'n 12 uur was ik ein-de-lijk terug in America. Ik haalde diep adem en genoot nu al van het warme weer.  Terwijl ik blij mijn Amerikaanse paspoort aan de douane liet zien keek ik om me heen. Het was lang geleden dat ik hier was en ik kon bijna niet blijer zijn dan dat ik nu was, terug op Amerikaanse bodem.

De voorgaande jaren had ik bij mijn moeder gewoond. Na een heftig afkickprogramma had ik mijn high school afgerond en had ik een jaar rust genomen. Bij mijn moeder kreeg ik veel meer structuur en kon ik genieten van al het moois dat Milaan te bieden had. Toch miste ik mijn vader en Amerika enorm en ik was dan ook heel blij toen ik te horen kreeg dat ik hier naar de universiteit kon. Het afscheid van mijn moeder en aanhang was alleen heftiger dan verwacht. Het was tijd om me, opnieuw, los te laten en ik vond het niet gek. Ik had me als een idioot gedragen toen ik de eerste dagen bij mijn moeder thuis was en was in de laatste jaren enorm ver gekomen. Maar het was voor ons beide eng om opnieuw te moeten beginnen.

Nadat ik mijn koffers van de band had afgetrokken hield ik een taxi aan. In de auto keek ik naar het prachtige California, de plek die ik vele jaren als mijn thuis had gezien. We reden langs de oceaan richting de universiteit en ik kon niet wachten tot ik naar bed kon. De lange vlucht had zijn tol geëist, ondanks mijn enthousiasme. Eenmaal aangekomen bedankte ik de chauffeur, en liep ik naar binnen om me te registreren. Toen ik alle benodigdheden had begaf ik me naar de woningen. De eerste woning waar ik langsliep was ook meteen de juiste en grijnzend gooide ik de deur open. Complete leegte. Damn it, daar ging mijn dramatische entree en grinnikend ging ik op verkenning, mijn koffers achterlatend in de hal.

DevIce schreef:

Giovanna - 20 - outfit

---

"Giovanna, vieni!" De zware stem van mijn oudste broer galmde door het huis van mijn vader.  Zuchtend ging ik op mijn koffer zitten in een laatste poging deze dicht te ritsen, maar tevergeefs. "Si! Non lamentanrti. Vuoi aiutarmi?" Ik hoorde hoe mijn broer vloekte toen ik om zijn hulp vraag maar toch kon ik het niet laten om genoegzaam te glimlachen toen hij mijn kamer binnen kwam lopgen. "Maybe you shouldn't bring so much shit with you." Met opgetrokken wenkbrauwen kijk ik hem in de spiegel aan terwijl ik mijn borstel pak en deze door mijn lokken haal voordat ik 'm in mijn tas stop. "Do you even know who you're talking to?" De kwade blik van mijn broer laat me lachen terwijl ik toekijk hoe hij moeite moet doen om de koffer volledig dicht te krijgen. Opgewekt druk ik een kus op zijn wang terwijl ik mijn rugtas en mijn kleine tasje van het bek afpak. "Mi stai portando giù le valigie?" David, die blijkbaar zelf ook al besefte dat ik niet van plan was de zware koffers zelf naar beneden te tillen, tilde dit keer zonder mokken de koffers de grote trap af richting de auto.

Opgroeien met 8 broers was vroeger vaak moeilijk. Ik zag hoe klasgenootjes samen speelden met hun zussen en wilde dat zelf maar al te graag. Toch was ik thuis altijd papa's kleine meisje en ik baalde dan ook flink dat mijn vader juist vandaag naar een of andere belangrijke zakentrip moest. Ondanks dat mijn oudste broers, David en Grigor, het bedrijf hadden overgenomen deed mijn vader de belangrijkste klanten het liefst zelf. Ondanks dat de man al 70 jaar oud was, was hij soms onvermoeibaar.
Aangezien het huis van mijn vader zich in California bevond had hij beloofd me af te zetten, maar op het allerlaatste nippertje afgehaakt. En dus zat ik nu met mijn broer opgescheept. Eenmaal beneden nam ik afscheid van de vrouw van David, Simone, en van Grigor, mijn andere broer. Grijnzend keek hij me aan. "Behave yourself." Ik rolde nog een laatste keer met mijn ogen naar hem voordat ik de voordeur uitliep naar de auto van David. "Ciao, Stupido!"

Na een korte rit van een halfuur kwam ik aan bij de universiteit. Het was al vrij druk; overal stonden jongeren met hun ouders en dramatische afscheidstaferelen speelden zich af. Ikzelf sloeg kort mijn armen om de nek van mijn oudste broer. "Thank you."
"Well, little one, don't cry.", de sarcastische toon in de stem van David toverde een lach op mijn gezicht waarna ik mijn koffers pakte. "Just take the compliment, jackass." Gracieus draaide ik me om waarna ik het grote gebouw binnenliep. Bij aanmelding kreeg ik alle informatie, mijn rooster, sleutels en een plattegrond van de campus. En na een korte zoektocht vond ik het gebouw waar ik het komende jaar zou komen te wonen. De deur was niet op slot, dus ik was waarschijnlijk niet de eerste bewoner.

Puffend en kreunend sleepte ik mijn koffers naar boven, waar de slaapkamers waren ingericht. "Damn it.", zachtjes vloekte ik, waarom moest ik ook alweer zo veel meenemen? Eenmaal op de tweede verdieping keek ik op het plaatje dat aan mijn sleutel hing; nummer 206. Ik steek de sleutel in het slot en duw met mijn schouder de deur open. Nice. De eerste stappen waren gezet. Mijn tas pleurde ik achteloos op bed, terwijl ik de sleutel in mijn zak stopte en weer naar de gang liep. "Hello?"

---

Vieni - Kom je?
Non Lamentarti - NIet zeuren
Vuoi  aiutarmi - Kom je me helpen?
Mi stai portando giù le valigie - Til je mijn koffers voor mij?
Ciao, Stupido - Doei, gek.

Charlot
De eerste koffer had ik al volledig uitgepakt. Alle kledingstukken die zich daarin hadden bevonden, lagen nu keurig gesorteerd op de planken van de kledingkast. Achterin dezelfde kast was genoeg ruimte om de koffers ook nog kwijt te kunnen. Uit de tweede koffer haalde ik vooral kleding die aan hangers moest. Helaas was het niet allemaal ongekreukt overgekomen. Ik moest later vandaag maar eens op zoek gaan naar een strijkplank en strijkijzer. Of hadden ze hier personeel die dat deed?
Bijna was de tweede koffer ook leeg, toen ik iemands stem op de gang hoorde. Vreemd, eerder had ik toch niemand opgemerkt. Waarschijnlijk was ik teveel gefocust geweest op het uitpakken en had de muziek die ik aan had staan me afgeleid. Nieuwsgierig naar de nieuwkomer opende ik mijn deur. Daar stond een meisje met een prachtig uiterlijk. Ze moest een van mijn huisgenoten zijn. "Hi!" groette ik haar terwijl ik op haar afstapte. "I'm Charlot." Ik boog me naar voren om haar twee zoenen te geven, op iedere wang één. "Do you come from afar?" Met een belangstellende glans in mijn ogen keek ik haar aan.

Voordat ik het wist stond er een blond meisje voor me. Algauw stapte ze op me af, en gaf me twee kussen. "Hi! I'm Charlot. Do you come from afar?" Ik glimlachte even terwijl ik mijn hoofd schudde. " I knew I couldn't be the first one in.", bevestigde ik mijn eerste gedachte. "Hey! Nope, I'm from Cali." Het besef dat de meesten van ver kwamen drong langzaam maar zeker tot me binnen. Wat dat betreft had ik geluk gehad.
"I'm, Giovanna by the way. Most people call me Gio or Gigi.", stelde ik mezelf vervolgens voor. "So... What do you study?", vroeg ik Charlot vervolgens nieuwsgierig. Zelf studeerde ik performing arts. Dansen heeft altijd in mijn bloed gezeten, en ik was dan ook erg blij dat ik de kans kreeg om hier verder te gaan in mijn passie.

Ik voelde mijn telefoon trillen en stak mijn wijsvinger in de lucht terwijl ik gauw het schermpje checkte. "I'm sorry, that's my dad wishing me luck.", verklaarde ik mezelf waarna ik de telefoon wegstopte en mijn aandacht weer op de dame voor me richtte.